ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ.
Δίψασα και μούφερες δροσιά στα φύλλα.
Πείνασα και μούφερες ασπάραγγους και μήλα.
Νύσταξα κι έγινες στρώμα για να κοιμηθώ.
Πόνεσα κι έγινες φάρμακο να μη πονώ.
Ξύπνησα και ήσουνα εσύ το όνειρο που είχα δει..
Έφυγα και είσαι συ η αλήθεια της ζωής μου.
Και γύρισα ξανά, σίγουρη πως δεν υπάρχει θάνατος.
Και σου τραγούδησα μονάχα το τραγούδι της βροχής.
Και είδα αγάπη μου τα μάτια σου να κλαίνε.
Και είδα τα χέρια σου στεφάνι, στης γης το μέγα το δακτύλιο.
Και γω τελεία, τόση δα, όση η σκόνη.
Και έβαλες τη σκόνη στην καρδιά σου, και έγινα ο βράχος των αιώνων,
και έγινα η γη, η αθανασία, ο αγέρας. Νάξερες πόσο σ΄αγαπώ.
Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου