«Η Οδύσσεια ενός αιχμαλώτου σκοπευτή» της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη

(α΄ βραβειο ποιησης αυτογνωσιας-ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ  2013).

Είμαι ο « Ούτις…»

Ένας αιχμάλωτος σκοπευτής ομηρικού αγώνα.

Η οδύσσειά μου μόλις ξεκίνησε!

Σε πλοίο τσακισμένο, με σκισμένα πανιά.

Με δίχως τιμόνι… Με δίχως καπετάνιο…

Οι σύντροφοι μου διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Έμεινα μόνος να παλεύω στις θάλασσες του παντός.

Κανείς δεν μ’ ακούει…

Ο Πολύφημος καταβρόχθισε κάθε ηλιαχτίδα Ελπίδας.

Η  Υπομονή στην αφιλόξενη χώρα των Λαιστρυγόνων

με αλαλαγμούς εκδιώχτηκε…

Ενταφιάστηκε στο παλιό κοιμητήριο των Λωτοφάγων και ξεχασμένη αναπαύεται.

Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.

Μανιασμένοι αέρηδες ξεχύθηκαν σηκώνοντας άγριες θύελλες.

Το καράβι βουλιάζει…

Θαλασσοδέρνεται με δίχως κυβερνήτη.

Κάποτε βρήκα την κόρη του Ήλιου!

Έγινα εξερευνητής της παντοδυναμίας της…

Ήπια το μελιτόκρασο μαζί της.

Έγινα σκλάβος…Εξαρτώμενος απ’ τα ξόρκια μιας μάγισσας Κίρκης!...

Κάποιος φυλά το μαγικό βοτάνι!

Μα είναι μακρύς ο δρόμος της επιστροφής...

Τι κι αν προφήτευσε σωστά ο Τειρεσίας!…

Τι κι αν συμβούλεψε σωστά!…

Είναι μακρύς ο δρόμος για το Θιάκι!

Ποια Πίστη; Ποια Σύνεση; Και ποια Δικαιοσύνη

θα μας οδηγήσει πίσω στη χαμένη Πατρίδα;

Ζεστό το αίμα…

Οι ψυχές των νεκρών πλησιάζουν το λάκκο του θυσιαστηρίου.

Κάποτε είχα όνομα!

Με ‘λεγαν « ΟΔΥΣΣΕΑ ».

Τώρα έγινα: « «Ούτις…»,

για να γλυτώσω απ’ τους ανθρωποφάγους Κύκλωπες.

Δεμένος στο κατάρτι του πλοίου μου βλέπω τον κίνδυνο να πλησιάζει…

Τα Ιερά μου Σύμβολα, μακριά…

Η Πηνελόπη…Ο Τηλέμαχος….Ο τάφος της μάνας Αντίκλειας…Ο Λαέρτης…

Πρέπει ν’ αγωνιστώ!

Να λυθώ απ’ τα δεσμά μου.

Ν’ αναπαυτώ μαζί τους.

Να ενταφιαστώ ξαπλωμένος στο χώμα όπου με γέννησε˙

γιατί  ’ναι ο Κόσμος που δημιούργησα με τον δικό μου ιδρώτα.

Είναι η Πατρίδα  που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν…

Πρέπει ν’ αγωνιστώ!

Να λυθώ απ’ τα δεσμά μου!

Ν’ αναπαυτώ, αφού πρώτα σκοτώσω:

Tον Αντίνοο… Τον Ευρύμαχο…Τον Αμφίνομο ….Τον Αγέλαο…

Γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι της αιχμαλωσίας μου

και  θόλωσαν το τοπίο καθυποτάσσοντας την Πατρίδα μου.

Την έκαναν δούλα!...

Διαστρεβλώνοντας τον Νόμο και την Τάξη των πραγμάτων.

Παρασύροντας το λαό μου στην άβυσσο!…

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη