Ένα μικρό απόσπασμα από: «Τα ρόδα του χρόνου» - Ποιητικό έργο της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη - (Ωρίωνας)

  

 ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ  

 Απόψε η σιωπή πιο μεγάλη είναι κι απ’ τον χρόνο.

Με βρίσκει ν’ αγναντεύω το άπειρο,

να τον μετρώ με δίχως ρολόι.

Τα δάκρυα νίβουν τα μάτια μου,

τα χέρια μου ακουμπάνε την καρδιά μου

και η σιωπή

σαν χάδι μάνας μου γαληνεύει την ψυχή

και τραγούδι μου λέει:

«Όταν θλιμμένη σε βλέπω μου αρέσει να σε φιλώ».

Απόψε η σιωπή πιο μεγάλη είναι κι απ' την μοναξιά.

Με βρίσκει να θέλω να ξεχάσω χωρίς να το μπορώ.

Από το παραθύρι μου αγναντεύω το φεγγάρι,

τα νησιά που φτιάχνουν οι αστερισμοί.

         Παιδικές εικόνες ονειρικές!

Απόψε ακούω τ' αηδόνι να κελαηδάει μόνο στην ερημιά

τον ψίθυρο του ανέμου

και μου ανακατεύει τις σκέψεις.

Το φεγγαράκι κρύβεται πίσω απ' τα σύννεφα 

κι ο ουρανός βρέχει δάκρυα λησμονημένα.

Απόψε η σιωπή κάθεται στην άδεια καρέκλα μου

δίπλα στο πεζουλάκι το τρανό.

Αχ, να μπορούσε να μιλήσει!

Θα μου ΄λεγε πολλά απόψε η σιωπή.

«Όταν   θλιμμένη σε βλέπω μου αρέσει να σε φιλώ».

Αχ, να 'ξερες πόσους πόνους σού παίρνει και σου φέρνει η σιωπή.