ΜΟΝΑΧΑ ΕΣΕΝΑ ΑΓΑΠΩ
Μονάχα, εσένα, αγαπώ, περήφανε, αητέ
μου
γιατ’ έχεις δυνατά φτερά κι όλο
πετάς ψηλά
πιο πάνω από τα σύννεφα, τ’ απάτητα
βουνά
χτίζοντας αετοφωλιά για αετόπουλα,
ακριβέ μου!
Να μην τα βρίσκει το κακό, τ’ ανθρώπου η απονιά
να ‘χουν λημέρι, ελεύθερο, τους
κάμπους να βιγλίζουν
με τ’ άστρο της Ανατολής μαζί, να
υπολογίζουν
για πού θα τρέξει η θωριά, μακριά
απ’ τη φωτιά!
Και σ’ είδα το απόβραδο το ράμφος να
τροχίζεις!
Ξανά τη νιότη ανάστερη στα σπλάχνα
να γεννιέται
και το χειλάκι σου χλωρό με χρυσαετό
φιλιέται
καθώς με πόθους ακριβούς κι αρχαίους
ξανασμίγεις!
Πάρε και μένα στα βουνά, αητέ μου,
όπως πρώτα
και τα δικά σου τα φτερά με τα δικά
μου πλέξε
με τη χαρά της συντροφιάς, μαζί μου
ξανά τρέξε
να πορευτούμε ανώδυνα τους
κεραυνούς... Τη μπόρα!...
19 Σεπτέμβρη 2024
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
(Αφιερωμένο)
Στους ανέμους τα χέρια ανοίγω
με ευχές φτερουγίζω ορθές
και πετάω ψηλά με πυξίδα
τη ματιά σου που πιάνει κορφές!
