Δέκα χρόνια δίχως την παρουσία σου.

Πατέρα,

σε τι κλάμα γοερό να ξεσπάσω;

Με τι φλογέρα λωτοκάμωτη να θρηνήσω

για σένα που έφυγες

πριν σε χορτάσω;

Δέκα χρόνια δίχως την παρουσία σου.

Η ψυχή σου παραδόθηκε στον Κτίστη της

Κι ας πολέμησες σε μαρμαρένια αλώνια....

Κάπου μακριά ... φωτίζεις σαν φανοστάτης.

Με άσβεστο φως διαλευκαίνεις

τις προκαθορισμένες διαδρομές μου

  στήνοντας κυκλικό χορό

με τους Αιώνες!!!!!!!!!!

 

17 Νοεμβρίου 2014

 

(Προσωπογραφία και στίχοι Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη)