«Των πρώτων αρχών και αιτιών θεωρητική Αριστοτέλης»
Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν λέξεις (γλώσσα) και έννοιες (φιλοσοφία), που αποτελούν την πεμπτουσία του περιβάλλοντος εντός του οποίου κινείται, ζει και ενεργεί ο άνθρωπος. Όλοι οι μεταγενέστεροι (παλαιότεροι και σύγχρονοι) ερευνητές και διανοητές, μένουν έκπληκτοι όταν διαπιστώνουν, ότι οι θέσεις και οι απόψεις τους περί του σύμπαντος και ανθρώπινου κόσμου, έχουν ήδη διατυπωθεί με εναργή και σαφή λόγο, από τους προγόνους μας. Η δύναμη των λέξεων και των εννοιών της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, όσο και αν την πολέμησαν και την πολεμούν οι εκάστοτε αδύναμοι και υπό οποιονδήποτε μανδύα εμφανιζόμενοι τυρρανίσκοι της εξουσίας, είναι τόσο μεγάλη, όσο και η παντοδυναμία της ολότητας του σύμπαντος Κόσμου.
Υπάρχει σαφής διάκρισης των λέξεων «κόσμος», «φύση» και «είναι» (με μικρά= ανθρώπινες έννοιες) και «Κόσμος», «Φύση» και «Είναι» (με κεφαλαία = έννοιες του σύμπαντος). Το Είναι της γνώσης (έκφρασης του σκέπτεσθαι που δρα, εμφανίζεται και εξαφανίζεται) μεταβάλλεται παγκόσμια και τοπικά. Ο Λόγος του Κόσμου είναι γλώσσα «Κοσμική» (Θεϊκή). Ο Κόσμος δημιουργεί την Κοσμική Φύση και αυτή τον άνθρωπο, όν κοινωνικό και σκεπτόμενο, που σύμφωνα με τον Ηράκλειτο συμβάλλει και μεταλλάσσει περισσότερο, από κάθε άλλο έμβιο ον, το παιχνίδι του Κόσμου και την πορεία της ιστορίας, όπου συμμετέχουν και σμίγουν έρωτας και θάνατος, λόγος και τέχνη. «Αρχή και τέλος σμίγουν: δομή και κύκλος του αινιγματικού χρόνου» (Αξελός και Χέγκελ). Η ορθή λογική χρήση – συμμετοχή των ανθρώπινων πράξεων, στο παιχνίδι αυτό του Κόσμου, όταν βρίσκονται σε αρμονική σύζευξη – σύγκλιση με τις διαδραματίζουσες δυνάμεις της Φύσης, αποτελεί το διαβατήριο της αρμονικής του ένταξης στονΚόσμο. Αντίθετα, η μη ορθή χρήση – συμμετοχή του ανθρώπου στον συμπαντικό λόγο επιφέρει βαρύτατες συνέπειες, όχι όπως θεωρεί ο ανόητος – αγνώμων άνθρωπος στον Παγκόσμιο «Κόσμο», «Φύση»και «Είναι», αλλά στον δικό του μικρό «κόσμο», «φύση» και «είναι». Παραφράζοντας δε τον ποιητή στον κόσμο τον μικρό και όχι στον Κόσμο τον Μέγα.
«Γνώμαις ορθοτάτηση συνών αδιάφθορος αεί, πολύπειρος, αβλάπτως πάσι συνοικών τοις νομίμοις, ανόμοις δε φέρων κακότητα βαρείαν» = Όταν ο άνθρωπος συμπεριφέρεται ορθώς (λογικά) καθίσταται αδιάφθορος, ενώ όταν δρα άλογα (άσκεπτα) θα υφίσταται βαρειές κυρώσεις και μεγάλη ζημία (Ορφικά)
Οι επιστήμονες συχνά αναζητούν λύσεις – απαντήσεις του Έμβιου Κόσμου στην ιδιαιτερότητα των πραγμάτων αγνοώντας τη βασική αρχή, ότι η αρχή είναι το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα η αρχή, όπως η θρησκεία μας εναργώς περιγράφει (χους ην και εις χουν απελεύσει). Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την γνωστή σε όλους αμφίδρομη εξίσωση της φωτοσύνθεσης, η οποία περιγράφει με απόλυτη σαφήνεια το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου.
Νερό + Διοξείδιο του άνθρακα + Ηλιακή ενέργεια ==> Ζώσα (μάζα – ενέργεια) + Οξυγόνο
και αντίστροφα
Ζώσα (μάζα – ενέργεια) + Οξυγόνο ==> Νερό + Διοξείδιο του άνθρακα + ενέργεια ζωής
Η παραπάνω βασική εξίσωση της Κοσμικής αλυσίδας περιγράφει ότι ο θάνατος της ζωής (αποσύνθεση – αποδόμηση- ανοργανοποίηση) αποτελεί ταυτόχρονα το τροφικό υπόστρωμα δημιουργίας νέας. Αν ο άνθρωπος δεν αντιληφθεί τη θέση του στην παραπάνω εξίσωση της ζωής, ως αποτέλεσμα του θανάτου και του θανάτου, ως αποτέλεσμα της ζωής, τι φυσικότερο από τον Κόσμο να τον αποβάλλει και τότε το τέλος της συμμετοχής του ανθρώπου στο παιχνίδι του Κόσμου, θα είναι οριστικό. Παράλληλα ο τρόπος συμμετοχής του ανθρώπου στο παιχνίδι του κόσμου, διαμορφώνει τη φυσική και ψυχική του υγεία και ισορροπία.
Ως περιβάλλον νοούμε το σύνολο των υλικών και πνευματικών πραγμάτων και εννοιών, που διαμορφώνουν το χώρο που κινούνται, βιώνουν, μεταλλάσσονται και εξελίσσονται τα αβιοτικά και βιοτικά στοιχεία του Σύμπαντος Κόσμου. Η αρχαιοελληνική αντίληψη για το περιβάλλον και το φυσικό κόσμο διέπονταν από τις αρχές της αιωνιότητας, της ανανέωσης και της ανακύκλησης των φυσικών στοιχείων και φαινομένων. Η αέναη – άφθαρτη αυτή εναλλαγή των επιμέρους μορφών του περιβάλλοντος, αποτυπώνεται ανάγλυφα στην Ηρακλειτική θέση των άφθαρτων, αλλά αενάως εναλλασσόμενων και μετασχηματιζόμενων φυσικών στοιχείων και φαινομένων του Σύμπαντος Κόσμου:
«Τα πάντα ρει σε ένα αιώνιο γίγνεσθαι, με έλλογο λόγο και με μεταφορά ενέργειας (μέσω της φωτιάς κατά τον Ηράκλειτο) και με κυκλική κίνηση των αντιθέτων»
Στο σημείο αυτό λαμβάνοντας ως αφορμή τη ρήση του Ηράκλειτου «Τα πάντα ρει σε ένα αιώνιο γίγνεσθαι», ρήση, που κατά την ταπεινή μου άποψη αποτελεί την ωραιότερη και πληρέστερη απόδοση της αφθαρσίας της ύλης, αναρωτιέμαι πότε εμείς οι Έλληνες θα αποδώσουμε πνευματική δικαιοσύνη στους προγόνους μας παρέχοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Δυστυχώς η ευρισκόμενη, μακράν της ουσίας των πραγμάτων, διδάσκουσα τεχνολογική, υλικοανθρωποκεντρική, δυτικότροπη παιδεία μας, συνεχίζει να αγνοεί και να μην αναφέρεται στην πηγή των πραγμάτων, που πρώτοι οι αρχαίοι πρόγονοί μας εξέφρασαν, με απόλυτη σαφήνεια και ενάργεια, αλλά στους όψιμους ξένους αντιγραφείς της αρχαιοελληνικής διανόησης.
Για τους αρχαίους Έλληνες οι καταστροφικές αλλοιώσεις του περιβάλλοντος είναι το αποτέλεσμα της χωρίς μέτρο ανθρώπινης επέμβασης στο περιβάλλον και τις συνιστώσες του. Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με την ηθικοπνευματική θεώρηση των αρχαίων Ελλήνων κάθε στοιχείο ή φαινόμενο έχει προσδιορισμένη θέση και λειτουργία στον Κόσμο, θέση που δεν εξαιρεί ούτε το Δία. Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος περνά μέσα από την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου απόκτησης - κατανάλωσης και επίδειξης άχρηστων επί το πλείστον υλικών και αγαθών, τελείως ξένων προς τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και χωρίς προσπάθεια αρμονικής συνύπαρξης τους με τους κανόνες της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής του υγείας. Η προσπάθεια ικανοποίησης των μη πραγματικών αναγκών και κενών περιεχομένου υλικών αγαθών, βασίσθηκε και βασίζεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση στην κατεδάφιση του σπιτιού μας, της γης μας, του περιβάλλοντός μας. Δυστυχώς, η άπληστη καταναλωτική υπερκάρπωση – καταλήστευση –κατασπατάληση των παραγωγικών συνιστωσών της Φύσης του Κόσμου, δημιούργησε το σημερινό υποβαθμισμένο περιβάλλον. Οι διαβιούντες στα παρά φύση τεχνητά ωραιοποιημένα περιβάλλοντα – φυλακές τους, είναι υποχρεωμένοι να ζουν δέσμιοι των άχρηστων απαιτήσεων τους, θαυμάζοντας μάλιστα τα αποκτηθέντα δεσμά τους. Η σημερινή θεώρηση της εικονικής πραγματικότητας προσομοιάζει στην Πλατωνική θεωρία του σπηλαίου. Σύμφωνα με αυτήν οι άνθρωποι διαβιούν αλυσοδεμένοι και στραμμένοι προς την σκοτεινή πλευρά του σπηλαίου, η οποία φωτίζεται από τις, μέσα από ένα μικρό άνοιγμα, προβάλλουσες ακτίνες του ήλιου. Οι αλυσοδεμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται, ως αλήθεια, τις προβαλλόμενες σκιές των διερχόμενων εκτός του σπηλαίου ανθρώπων, ζώων, πουλιών κ.λ.π. Μόνο πολλοί λίγοι άνθρωποι προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τις προβαλλόμενες στη σπηλιά σκιές στρέφονται προς το άνοιγμα της σπηλιάς, αλλά το εισερχόμενο φως της αλήθειας είναι τόσο εκτυφλωτικό, που τους τυφλώνει και τους επαναφέρει άμεσα στην οικεία προηγούμενη νοσηρή κατάσταση. Ελάχιστοι από τους στρεφόμενους στην αναζήτηση του φωτός, μετά την αρχική τύφλωση, δεν επιστρέφουν στην αρχική κατάσταση, αλλά συνεχίζουν να παρατηρούν και να ερευνούν το φως και μόνο φωτισμένοι άνθρωποι, όπως κατά τον Πλάτωνα ο Σωκράτης, αναζητούν την πηγή του φωτός (αλήθεια) σπάνε τις αλυσίδες τους και εξέρχονται της φυλακής του σπηλαίου.
Σήμερα ο άπληστος –εγωϊστής άνθρωπος αντικατέστησε τα δεσμά του σπηλαίου του Πλάτωνα (όπου όμως συνυπήρχε κοινωνικά με τους συναλυσσιδομένους εντός της σπηλιάς συνανθρώπους του), με την ωραιοποιημένη απατηλή και περισσότερο επικίνδυνη φυλακή, της γεμάτης άχρηστα – περιττά αγαθά (σκιές), πολυτελούς κατοικίας του. Η νοσηρή αυτή εθιστική κατάσταση διαβίωσης στην γεμάτη άχρηστα αντικείμενα και λειτουργίες κατοικία – φυλακή του, κρατά τον σύγχρονο υπερφίαλο υπερκαταναλωτικό άνθρωπο αλυσοδεμένο, με τις αλυσίδες των ανύπαρκτων – άχρηστων, επικίνδυνων και καταστροφικών υλικών αναγκών του. Τα δεσμά αυτά, ο εγκλωβισμένος- αυτοφυλακισμένος στην δική του εσωτερική φυλακή μωρός άνθρωπος, τα βάφτισε πρόοδο, λες και ο χρυσός, τα αυτοκίνητα, τα τιμαλφή, κ.λπ. άχρηστα εν πολλοίς αγαθά, μπορούν να ξεδιψάσουν το σώμα και την ψυχή του.
Στην προσπάθεια απόκτησης – κάλυψης των δημιουργούμενων άχρηστων μη πραγματικών αναγκών του, ο οικονομών άνθρωπος, υπερβαίνοντας κατά πολύ τις πραγματικές του ανάγκες σπάζει τμήματα του κύκλων του μικρού ανθρώπινου κόσμου του, με δυσμενείς επιπτώσεις στις παραγωγικές δυνατότητες των τμημάτων του παιχνιδιού που συμμετέχει, ενέργειες όμως που δεν επηρεάζουν τονΚόσμο τον Μέγα. Επομένως δεν πρέπει να ομιλούμε, για καταστροφή του περιβάλλοντος του Κόσμου, αλλά του δικού μας κόσμου και κατεπέκταση του εαυτού μας.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας, που έζησαν και μεγαλούργησαν σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, θεωρούσαν την επίδειξη πλούτου ως ύβριν προς τους θεούς και την πολιτεία. Στο σημείο αυτό αντιδιαστέλλω τη σύγχρονη υπερκαταναλωτική προσέγγιση του «Μέγιστον Έχειν», που ικανοποιεί άχρηστες, τεχνητές ανάγκες, με την αρχαιοελληνική θεώρηση του «Μέγιστον Είναι» δηλαδή των μέγιστων πνευματικών καρπώσεων. Οι ρήσεις «Μηδέν άγαν = όχι πολύ = σεβασμός στο ανθρώπινο παραγωγικό παιχνίδι της Φύσης» και κυρίως η ρήση «παν το πολύ τη φύση πολέμιον», τοποθετούν τις ουσιαστικές βάσεις της αρμονικής συνύπαρξής μας με τις λοιπές συνιστώσες του παιχνιδιού του Κόσμου.
Οι αρχαίοι Έλληνες εισήγαγαν την έννοια της ενθαλπίας, δηλαδή των απαιτούμενων χρόνων δημιουργίας (γένεσης) και αποδόμησης ενός συστατικού, στα εξ ών συνετέθει, δηλαδή της έννοιας ότι ο χρόνος δημιουργίας και θανάτου ενός συστατικού στοιχείου του παιχνιδιού του Κόσμου, είναι συγκεκριμένος. Η γένεση, δημιουργία, ανάπτυξη, εξέλιξη, των διαφόρων μορφών έμβιας ζωής και των αβιοτικών συνιστωσών της (κανονική διάβρωση και αποσάθρωση, εδαφογένεση, ορυκτοποίηση - ενσωμάτωση της λάβας των ηφαιστείων στον έμβιο κόσμο, δέσμευση –αφομοίωση – μετατροπή – αποδέσμευση της ηλιακής και κοσμικής ακτινοβολίας, παγοποίηση – αποπαγοποίηση, των αιώνιων πάγων, κ.λπ.) δηλαδή οι χρόνοι των επιμέρους κύκλων της Φύσης του Κόσμου, που συνιστά το περιβάλλον, απαιτούν συγκεκριμένους ενθαλπικούς χρόνους. Κάθε αλλαγή των εσωτερικών ενθαλπικών χρόνων της έμβιας ζωής και των αβιοτικών συνιστωσών της, ανάλογα με τον βαθμό και την έντασή της, προκαλεί αλλοίωση – θραύση τμημάτων, ή και κύκλων του παιχνιδιού της Φύσης με αντίστοιχες συνέπειες επί των λοιπών συμμετασχόντων στους κύκλους αυτούς. Ως παράδειγμα αντιδιαστέλλω τον τεράστιο ενθαλπικό χρόνο δημιουργίας των αποθεμάτων άνθρακα και των πάσης φύσεως υδρογονανθράκων, σε σχέση με τον απειροελάχιστο χρόνο καύσης τους. Ο μικρός απαιτούμενος χρόνος καύσης της βενζίνης των αυτοκινήτων μας κ.λπ., δεν παρέχει ούτε κατελάχιστο τον αναγκαίο αφομοιωτικό ενθαλπικό χρόνο ενσωμάτωσης των προϊόντων της καύσης στον αντίστοιχο κύκλο του παιχνιδιού της Φύσης (Περιβάλλοντος). Πέραν τούτου οι επιπτώσεις των καταλυόμενων - καταναλισκόμενων, από τον χρήστη – άνθρωπο προϊόντων, που δεν διαθέτουν τους απαιτούμενους ενθαλπικούς χρόνους ενσωμάτωσης, είναι εξαιρετικά δυσμενείς επειδή:
ü μειώνουν (συχνά εξαφανίζουν) την αναγκαία, για την υγεία του κίνηση, με επακόλουθο τη μείωση, ή και την αδρανοποίηση νομοτελειακών λειτουργιών μας
ü αποκόπτουν - αποτρέπουν την άμεση επαφή με τη φύση και την κατανόηση των επιμέρους κυκλικών εναλλαγών της, που εξισορροπεί αρμονικά της σωματική του ευεξία, με ανάταση της ψυχικής και πνευματικής του ανάπτυξης
ü επιβαρύνουν – μολύνουν άμεσα τον στενό, αλλά άμεσα- έμμεσα και τον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο διαβίωσης και λειτουργίας του, αλλά και το συνολικό γήινο περιβάλλον, δημιουργώντας τα τελικά νοσούντα οικοσυστήματα
Η λύση-απάντηση των σύγχρονων περιβαλλοντικών προβλημάτων και του σημερινού αδιέξοδου, δόθηκε πριν πολλά χρόνια από τους ταγούς της αρμονικής συνύπαρξης σώματος και πνεύματος, αρχαίους προγόνους μας (νους υγιής εν σώματι υγιεί), μέσω των ακόλουθων ρήσεων – παραινέσεων:
Ø η εναρμόνιση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο
Ø η εναρμόνιση του ανθρώπου προς τη φύση
Ø η εναρμόνιση των αγαθών απόληψης προς τις πραγματικές ανάγκες.
Θεοφάνης Παυλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου