Συσκευαστήριον
Συσκεύαζαν τα δέρματα,
Μεγάλη η ζήτηση, αγωνία,
Τσάντες, πορτοφόλια,ζώνες.
Οι μηχανές τρέχουν, βογγούν.
Κοπτοράπτες, κόβουν- ράβουν,
Μοντελίστ, εργάζονται πυρετωδώς,
Άλλες μηχανές λαδωμένες πετούν.
Γαζώνουν, Ενώνουν, Σχηματιποιούν,
Μια παραγωγή θα βαφεί χρυσή.
Οι ζώνες ταξινομούνται κατά μέγεθος.
Και γω φαντάζομαι το δικό μου δέρμα,
Στα βυρσοδεψία των Ακτών της Λήθης.
Να κάνουν τσάντες μικρές και μεγάλες.
Μια μεγάλη τσάντα, θα κρατά η αρκούδα.
Δερμάτινες κορδέλες θα φοράει η ελαφίνα.
Μια ζώνη χρυσή θα φοράει η καρακάξα
Της αρέσουν τόσο τα φανταχτερά.
Εκείνο που θα μείνει αδιάθετο
Θα είναι η αγάπη και οι σκέψεις μου.
Αυτές χωρίς αξία θα πεταχτούν
ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΘΟ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ.
Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά
Τρυφερό, συναισθηματικό, ρεαλιστικό για να καταλήξει με θλίψη πως μόνο η αγάπη είναι φως. Όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος, ακόμα και να φορέσει χρυσή ζώνη στη καρακάξα. Αλλά αν ο κόσμος ο γεμάτος αντιφάσεις και παράδοξα είναι αυτός που είναι σήμερα, φοβάμαι να τον φανταστώ χωρίς αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο ποίημα της Αλεξάνδρας Παυλίδου Θωμά με πολλά συναισθήματα και ακόμη περισσότερες σκέψεις.
Μαρία μου σ' ευχαριστούμε που μας το παρουσίασες.
Να είσαι καλά!
Καλή σου μέρα!