MY POEM:
Κραυγές ατάκτως ερριμμένες ...της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν φοβάμαι τα στοιχεία μήτε τα στοιχειά.
Χορτάτος είμαι απ’ τις κραυγές των «Πρόσεχε», τον φόβο και τον πανικό.
Καιρός για λίγη ουσία! Να καθαρίσει λιγάκι το μάτι μας.
Φτερά να βγάλει ο νους και να πετάξει.
Να δούμε τον ουρανό απ’ τη μεριά του γαλάζιου.
Κακά τα ψέματα! Εν αρχή ην η ιδέα.
Μπορεί να είναι δική σου ή κλεμμένη απ’ τις σελίδες των παραμυθάδων‧
να ελευθερώνει τη σκέψη‧ να γεμίζει το εργαστήρι του νου.
Κι εκεί που οι άλλοι λένε πως σε τελείωσαν… εσύ να ποιείς!
Να ποιείς. Να μεταποιείς. Να μεταπλάθεις!
Να μεταπλάθεις το παλιό σε καινούργιο‧ το ανύπαρκτο σε υπαρκτό‧
να ονειρεύεσαι μικρά και μεγάλα πράγματα‧ να φρεσκάρεις οξειδωμένες ιδέες.
Δεν φοβάμαι να τσαλακωθώ!
Να σταθώ στην εξώθυρα σκουπίζοντας λασπόνερα με την παραδουλεύτρα.
Να συμπράξω με τους «Άθλιους» του Ουγκώ να ολοκληρώσουν τους άθλους τους.
Να σηκώσω το βλέμμα ψηλά, να ξαναδώ τον κόσμο σαν τα παιδιά:
Να συγκινηθώ απ’ την στιγμή. Να μην συνθλιφτώ από τις συγκυρίες.
Να προχωρήσω το διάδρομο της δημιουργίας προσπερνώντας τα αδιέξοδα.
Με απλότητα και αθωότητα να χτίσω τη μέρα μας!
Αν, τελικά, καταφέρω πιο φωτεινό τον κόσμος μας, μπορώ να λέω πως αξίζει να ζω!
States of atactus works… by Maria Kolovou Roumelioti
States of atactus works… by Maria Kolovou Roumelioti
I'm not afraid of the facts or the facts.
I am full of the cries of "Beware", the fear and the panic.
Time for a little stuff! To clean our eye a little.
Wings to take out the mind and fly.
To see the sky from the side of the blue.
Bad lies! In the beginning it was not the idea.
It can be yours or stolen from the pages of fairy tales‧
to liberate thought‧ to fill the laboratory of the mind.
And when others say that they have finished with you; You Continue to be creative!
To act. To process. To be transformed!
To transform the old into a new‧ the non-existent into the existing‧
to dream of small and big things; to refresh oxidized ideas.
I'm not afraid to crumple!
To stand at the door wiping muddy water with the slave girl.
To collaborate with the "Wretches" of Hugo to complete their feats.
To look up, to see the world like children again:
To be moved from the moment. Do not be crushed by the circumstances.
To proceed the corridor of creation overcoming the impasses.
With simplicity and innocence to build our day!
If, finally, I manage to make our world brighter, I can say that it is worth living!
Όλες οι κραυγές οι΄΄ατάκτως ερριμμένες΄΄ χωρούν μέσα στην ποίησή σου Μαρία μου. Όλα τα πρόσεχε, τα μη, τα φτάνει, αυτά που γίνανε αντιθέσεις και επίγνωση και ωρίμανση, έγιναν οδηγός να περάσουμε σε μια πιο φωτεινή περίοδο και με ευγνωμοσύνη να εκτιμήσουμε τις δυσκολίες και τις αλλαγές στη ζωή μας, τις στιγμές που μας έδωσαν θάρρος, ελπίδα και δύναμη να συνεχίσουμε τη διαδρομή, ώστε να μπορούμε να πούμε αυτό που λέει η αγαπημένη μου Μαρία Λαμπαδαρίδου "…..έσκυψα πάνω στις παλιές πληγές να τις αναγνωρίσω, για να μπορέσω να τις υπερβώ……κι αναζητώντας τον δικό μου χαμένο χρόνο, τον είπα κερδισμένο "
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν καταφέρουμε να γεμίσουμε τη ζωή μας με χρώμα, μυρωδιές και γεύσεις, τότε ναι, μπορούμε να πούμε πως "αξίζει να ζούμε" την όποια στιγμή.
Μαρία μου πολλά Συγχαρητήρια!
Υπέροχη γραφή!
Να είσαι καλά!
Πολλά πολλά συγχαρητήρια απ την καρδιά μου Μαρία. Είναι χαρά μου να σε καμαρώνω σε τέτοιες αναγνωρίσεις και όμορφες για σένα στιγμές. Και πιστεύω τις αξίζεις. Εύχομαι και σε καινούργιους δρόμους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Αγαπητοί μου φίλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.