ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΠΑΘΟΣ
Δαιμόνιο πάθος, της υλικής υπόστασης αμάρτημα:
αναίρεσες τους δίκαιους κανόνες και μέθυσες τον Διόνυσο
οδηγώντας μια βασίλισσα Αριάδνη στο ακρογιάλι του Έρωτα
χαρίζοντας στεφάνι ηδονής
με της φωτιάς τις φλόγες πλανισμένο!
Σου τραγουδά η λύρα του Απόλλωνα
κι άσματα πλημμυρίζουν τις χορδές σου
ταράσσοντας τις δώδεκα παρθένες του ναού
που μένανε στητές στα ολόλευκα ντυμένες
προσμένοντας στιγμές μοναδικές.
Μαζεύεις των ανθέων γύρη.
Τα χέρια των αισθήσεων απλώνεις.
Το στέρνο
του εραστή σου εκτοξεύει
πρωτόγονες ορμές.
Η ψυχή άγρυπνη ξεφαντώνει
αφήνοντας
χαιρετισμούς μετέωρους
στης πρώιμης ωρίμανσης τους κήπους.
Δαιμόνια πλάνη έγινε το άγγιγμα της ένωσης
οδηγώντας έναν ακόμα Αδάμ στην πυρά
της κολάσεως
χάνοντας για πάντα την Εδέμ της γαλήνης
του!
Στους κήπους του
παραδείσου απογύμνωσες
τα θελκτικά στήθη της Λητούς,
τα μαύρα φεγγάρια του δαιμόνιου πάθους
σου,
τολμώντας να λύσεις το αίνιγμα της συζυγικής
κλίνης
με το φίλημα του κύκνου!
Γλυκόπιοτο κρασί του έρωτα, μες το ποτήρι
των εραστών
με εκχύλισμα βοτάνων μυρωμένο:
μαργαριτάρια φέγγουν οι ουρανοί
ισόποσα όταν μοιράζεσαι και πίνεσαι,
μα ανέμους αιολίζεις όταν το πάθος
σαν τη μελάνη της σουπιάς
θολώνει και σκοτώνει...
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου