ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ
Είμαι ένα παιδί γύρω στα τριάντα.
Δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες, αυτοκινητάκια
και μολυβένια στρατιωτάκια.
ένα στεντόρειο κλάμα που άγγιξε τους ουρανούς
και γέμισε τα πνευμόνια μου πίσσα…
Στα πρώτα μου γενέθλια, μου ‘φτιαξε τούρτα γενεθλίων
με μπόλικη σαντιγί: Την φτώχεια, την πείνα, την ορφάνια
κι ας είχα μάνα και πατέρα…
Ο πατέρας σκλάβος στης φάμπρικας τη μουντζούρα∙
η μάνα νυχτοκάματο στη σκάφη, στο βελόνι
και μεροδούλι στα χέρσα με το τσαπί στα χέρια.
Όλοι μου ‘λεγαν: « Ρόδα είναι η ζωή και γυρίζει…»
κι εγώ απαντούσα « Πόρνη που εκδίδεται σε τσέπες με βαρίδια…»
Χρόνια περίμενα στ’ απόσκια
να την πιάσω απ’ τους μαστούς να τη βυζάξω
μα κείνη μου ‘δινε κλωτσιές!...
Είμαι ένα παιδί κι ας έχω πιάσει τα τριάντα.
Παίζω με τη φωτιά και τη μπαρούτη
μέσα στην κοινωνία ετούτη!...
Μου αρέσει ο πετροπόλεμος… ρίχνω κοτρόνες
σε όλες τις ζωές τις πόρνες!...
Μου αρέσει να ακονίζω δόκανα, να φτιάχνω λάσο
μήπως τη Μοίρα μου δαμάσω!
Φυτεύω απήγανο στις γλάστρες
να με φλερτάρουν μέρες άσπρες.
Στα τριακοστά μου γενέθλια έμαθα να παίζω κλεφτοπόλεμο‧
να στήνω παγίδες και δόκανα…
Άραγε, θα πέσει στη φάκα η ζωή να τη βυζάξω;
Θα αρτυθώ το στήθος της πριν τα τινάξω;
Είμαι ένα παιδί κι ας έχω πιάσει τα τριάντα…
Παίζω με τη φωτιά και τη μπαρούτη μέσα στην κοινωνία ετούτη.
Φυτεύω απήγανο στις γλάστρες να με φλερτάρουν μέρες άσπρες.
Ξέρω να ρίχνω τις κοτρόνες σε όλες τις ζωές τις πόρνες!…
Τώρα που είμαι στα τριάντα τη Μοίρα μου θα κάνω σκλάβα.
Πνευματικό μου δημιούργημα
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
(Πίνακας από τη μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο )
