 |
|
ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ
δια χειρός της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Ελαιογραφία
σε καμβά Τίτλος
έργου : ΟΠΤΑΣΙΑ Διάσταση:
(90cm X110 cm)
|
Κριτική Ζωγραφικής & Ποίημα: ΟΠΤΑΣΙΑ και Θάνατος Αγάπης από την Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη. Γράφει ο Rizal Tanjung
Μπροστά μας ξεδιπλώνει ένας καμβάς με τίτλο ΟΠΤΑΣΙΑ της Maria Kolovou Roumelioti -μια έκρηξη χρωμάτων που ενώνει το ανθρώπινο σώμα, τη θάλασσα και τον ουρανό του δειλινού. Στο κέντρο της βρίσκεται μια φιγούρα -ίσως μια γυναίκα, ίσως η σκιά μιας αιώνιας ύπαρξης- τα χέρια της ανοιχτά προς τον ορίζοντα, σαν να σταυρώνεται πάνω σε έναν κοσμικό βωμό, ή αλλιώς απελευθερώνεται από το βάρος της γης προς την ακτινοβολία πέρα. Δεν είναι απλώς μια φιγούρα, αλλά μια μεταφορά: η σύγκρουση μεταξύ θνητής ανθρωπότητας και του απρόσιτου θεϊκού.
Το καλλιτεχνικό ρεύμα που διατρέχει αυτό το έργο πλησιάζει τον σύγχρονο Λυρικό Εξπρεσιονισμό, που έχει τις ρίζες του στον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, αλλά απορροφά τις νέες ευαισθησίες της σημερινής παγκόσμιας τέχνης. Εδώ βρίσκουμε συναισθηματική ένταση στα χρώματα, αμφίσημες σωματικές μορφές φορτισμένες με συμβολική ενέργεια. Αυτό είναι ένα στυλ που εγκαταλείπει τον ρεαλισμό υπέρ της μεταφορικής αφαίρεσης - μια γέφυρα μεταξύ του ανθρώπινου σώματος και του πνευματικού τοπίου. Καλλιτέχνες της εποχής μας, όπως δείχνει η Ρουμελιώτη, δίνουν έμφαση στο εσωτερικό συναίσθημα, την υπέρβαση και τον υπαρξιακό αγώνα που ενσαρκώνεται με σάρκα και χρωστική ουσία.
Ο ουρανός πίσω από τη φιγούρα εκρήγνυται με πορτοκαλί, κόκκινο και μπλε, προκαλώντας ελληνικές μυθολογίες: το άρμα του Ήλιου, που φλεγόταν στους ουρανούς· ο Ποσειδώνας αναδεύει καταιγίδες πάνω στη θάλασσα. Η κεντρική φιγούρα μοιάζει με Νερηίδα -μια από τις θαλάσσιες νύμφες του Ομήρου- που αναδύεται από τα κύματα, όχι μόνο ως μύθος, αλλά ως σύμβολο αγάπης ταυτόχρονα ιερό και εύθραυστο.
Όταν συνδυάζεται με το ποίημα Θάνατος του Έρωτα, το νόημα του πίνακα επεκτείνεται σε αλληγορία. Ο στίχος της Ρουμελιώτη μας καθοδηγεί: ο έρωτας στην αρχή εμφανίζεται ως καθαρό φως, «σαν φάντασμα λουσμένο στο φως του ήλιου», όμως με τον καιρό μεταλλάσσεται σε καταστροφή, «αστραπή που χτυπά, τύφλωση που αναβοσβήνει, σκοτάδι που μένει πίσω. ” Η ζωγραφική και το ποίημα συμπληρώνουν το ένα το άλλο: το τεντωμένο σώμα που καταναλώνει το δειλινό είναι επίσης το σώμα της αγάπης -έτοιμο να δώσει τα πάντα, αλλά εξίσου έτοιμο να εξαφανιστεί στην καταιγίδα του χρόνου.
Όπως και στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, συναντάμε τη διαλεκτική του Έρως (ο έρωτας ως δημιουργική δύναμη) και του Θανάτου (θάνατος, διάλυση). Η απλωμένη φιγούρα μπορεί να διαβαστεί ως ένας σύγχρονος Προμηθέας, να καεί ενώ χαρίζει φως στην ανθρωπότητα, ή ως Άλκηστις, παραδίδοντας τον εαυτό της στον θάνατο για την αγάπη. Τα χρώματα του καμβά γίνονται σύμβολα του ταξιδιού της αγάπης: μπλε τόσο βαθύ όσο ο ωκεανός της ψυχής, πορτοκαλί που λάμπει σαν επιθυμία και αμυδρό λευκό που σηματοδοτεί την ευπάθεια της ανοιχτότητας.
Σε αυτή την ένωση εικόνας και ποιήματος, το έργο ξεπερνά την προσωπική αφήγηση· γίνεται μια οπτική φιλοσοφία της ανθρώπινης μοίρας της αγάπης:
ότι κάθε αγάπη είναι ταυτόχρονα ανάσταση και σταύρωση,
ότι κάθε σώμα που αγκαλιάζεται από το φως θα σχιστεί μια μέρα από καταιγίδες, και ότι μέσα σε τέτοια καταστροφή, μόνο η τέχνη επιβιώνει... η μόνη αιώνια μνήμη.
Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025.
THE DEATH OF LOVE by Maria Kolovou RoumeliotiReview of Painting & Poem: OPTASIA and Death of Love by Maria Kolovou Roumelioti
By Rizal Tanjung
Before us unfolds a canvas titled OPTASIA by Maria Kolovou Roumelioti—a burst of colors merging the human body, the sea, and the twilight sky. At its center stands a figure—perhaps a woman, perhaps the shadow of an eternal being—her hands open toward the horizon, as though crucifying herself upon a cosmic altar, or else releasing herself from the burden of earth toward the radiance beyond. She is not merely a figure, but a metaphor: the collision between mortal humanity and the unreachable divine.
The artistic current running through this work draws near to contemporary Lyrical Expressionism, rooted in European modernism yet absorbing the new sensibilities of today’s global art. Here we find emotional intensity in colors, ambiguous bodily forms charged with symbolic energy. This is a style that abandons realism in favor of figurative abstraction—a bridge between the human body and the spiritual landscape. Artists of our era, as Roumelioti shows, emphasize inner feeling, transcendence, and the existential struggle embodied in flesh and pigment.
The sky behind the figure explodes with orange, red, and blue, evoking Greek mythologies: the chariot of Helios, blazing across the heavens; Poseidon stirring storms upon the sea. The central figure resembles a Nereid—one of Homer’s sea nymphs—emerging from the waves, not as myth alone, but as a symbol of love at once sacred and fragile.
When paired with the poem Death of Love, the painting’s meaning expands into allegory. Roumelioti’s verse guides us: love at first appears as pure light, “like an apparition bathed in sunlight,” yet with time it mutates into catastrophe, “lightning striking, blindness flashing, darkness left behind.” Painting and poem complete each other: the outstretched body consumed by twilight is also the body of love—ready to give everything, yet just as ready to vanish in the storm of time.
As in ancient Greek philosophy, we encounter the dialectic of Eros (love as a creative force) and Thanatos (death, dissolution). The outstretched figure may be read as a modern Prometheus, burned while gifting light to humankind, or as Alcestis, surrendering herself to death for love. The layered colors of the canvas become emblems of love’s journey: blue as deep as the ocean of the soul, orange blazing like desire, and faint white signaling the vulnerability of openness.
In this union of image and poem, the work transcends personal narrative; it becomes a visual philosophy of the human fate of loving:
that every love is at once resurrection and crucifixion, that every body embraced by light will one day be torn by storms,and that within such ruin, art alone survives— the only eternal memory.
West Sumatra, Indonesia, 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου