Θέλει κι η ποίηση λίγη τρέλα!..

Λούστηκες με αθάνατο φως, μες της πανσέληνου τη λάμψη

ακόμη κι όταν πνιγόμασταν στη λίμνη  των δακρύων μας,

μονάχα εσύ, νωχελικά τα μάτια έκλεινες

γράφοντας στίχους για τον άνεμο  που ‘ξερε

μόνο να μαστιγώνει…

Θέλει κι η ποίηση λίγη τρέλα!..

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί τόση αυτοπεποίθηση στο πάθος;

τόση ενάργεια σε χρόνους ανεργίας;

Αλώβητη, ακήρατη η ματιά  σου!

Ναι, ποιητή,

μονάχος ανεβαίνεις το βωμό του θυσιαστήριου

καίγοντας θυμίαμα την ψυχή σου.

Κι  αν κανείς σε ρωτήσει: «Για πού ανεβαίνεις;»

εσύ θα απαντήσεις: «Να εκπληρώσω το τάμα μου!»

λες κι έκαμε η νόηση γονυπετής μετάνοιες και προσευχές, 

να ανθοβολήσει η οικουμένη απ’ τη δική σου τρέλα!...

Κυριακή, 30 Αυγούστου 2015

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη