Λεβέντης
νιός ροβόλαγε απ’ εχθρικά λημέρια
κρατώντας στ’ άσπρα χέρια του πάλλευκα περιστέρια.
Τις Συμπληγάδες πέρασε μα εμπρός του βρίσκει άλλες
που πληρωμή περίμεναν με δανεικούς παράδες.
Μα αυτός φυλούσε για παρά, της γνώσης ηλιαχτίδες
που η ράτσα του τις βάπτισε, σβηστές πυγολαμπίδες.
Κι ήταν ιππότης της Τιμής και της Αξιοσύνης
κι αδίκως τον ονόμασαν Παιδί της Νέας Δύνης.
Ρίχνει κλωτσιά αντάρτικη και τσάμικο χορεύει
μαζί με άτιμους θνητούς που σαν θεούς λατρεύει
κι έλεγε πως η Λευτεριά είναι Λύδια λίθος
που στέκεται ακλόνητη σαν να ‘ν’ κυκλώπειο τείχος.
Του βάζουνε τρικλοποδιά εμπρός να γονατίσει
και του ζητάνε
μερτικό όσα ‘χε αποχτήσει
κι όπως
σφύριζαν κλέφτικα σε βρόμικο αγέρα
της αγωνίας τα βήματα τρυπούσαν τον αιθέρα.
Κι άλλοι
φωνάζανε «Καλώς» κι άλλοι «Κακώς» πως πράττει,
πως οι πληγές θα γιατρευτούν με μπόλικο αλάτι
κι αντίς για δαφνοστέφανο σ’ απόσπασμα τον στήνουν
κι όλου του κόσμου τ’ άπλυτα στο πρόσωπο του ρίχνουν.
Έτσι τιμούν τους ήρωες σε μέρη που δεν ξέρουν
πως η τιμή, μόνο τιμή γνωρίζει να προσφέρει.
Μα οι αφεντάδες, άδικοι, άδικα λογαριάζουν
και για τ’ αρχηγιλίκι
τους, το δίκαιο θυσιάζουν.
Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου 2016
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου