ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΤΟΣΟΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΕΓΑΛΗ
( Αφιερωμένο στη μοναχοκόρη μου)
Αγαπημένη μου Τοσοδούλα,
θα είσαι πάντα η Τοσοδούλα μου, η «Τσότσω» όλων
των αγαπημένων! Θα μου φαίνεσαι πάντα τρυφερή, γλυκιά, ντροπαλή
φραουλίτσα. Κι εγώ πλάι σου και μακριά σου, μακριά σου και πλάι σου, θα
συλλέγω όμορφες στιγμές να σου χαρίζω. Να βλέπω το κουκλίστικο
γέλιο στα χείλη σου τα δροσάτα. Θα περιμένω υπομονετικά να σε συναντήσω
στο σημείο των ονείρων σου, να σου φορέσω όμορφες θύμησες γιορντάνια στο λαιμό.
Ξέρω πως δεν χρειάζεσαι στολίδια. Στολίδι είσαι μόνη σου!
Τα φανταχτερά φορέματα ποτέ δεν σου άρεσαν. Είχες εξαρχής δικό σου
γούστο και ξεδιάκρινες με τη δική σου αισθητική τα πράγματα: τα πλουμίδια
εκείνα που τραβούσαν την προσοχή όλων και καθήλωναν τη ματιά.
Τα περιφρονούσες γιατί ξέφευγαν των σκοπών και των επιθυμιών σου.
Ποτέ δεν θέλησες να αποκτήσεις λάμψη και φως από το φως και τη λάμψη άλλων.
Χαρτογραφούσες μονάχη τις επιθυμητές διαδρομές σου κι ας πονούσες
αφάνταστα μέχρι την ανάβαση της δικής σου κορυφής.
Θέλω να ξέρεις πως στην ψυχή μου είσαι η Τοσοδούλα
μου!
Θυμάμαι πως όταν ήσουν ακόμη μικρή, βιαζόμουν να
μεγαλώσεις, να κατακτήσεις τα μεγάλα όνειρά σου και ν’ αποκτήσεις τρανές
ευθύνες. Με κοιτούσες ανυπόμονα και φανέρωνες πεισματικά όλες τις
απραγματοποίητες επιθυμίες σου. Κι εγώ φοβόμουν μη μεγαλώσεις πρόωρα και
ξεφύγεις της προσοχής μου...
Λουζόσουν... Χτενιζόσουν... Μπογιατιζόσουν με τα
φραουλένια κραγιόνια της κούκλας σου.
Σκούπιζες πριν έρθω απ’ τη δουλειά κι ετοίμαζες την
σπεσιαλιτέ σου στο τραπέζι, μέσα στο ασημένιο σερβίτσιο και τα
κρυστάλλινα ποτήρια. Ζύμωνες το ψωμί στη λεκάνη, το έψηνες κρυφά την ώρα που
κοιμόμουν για να μη σε πάρω είδηση κι εγώ ξυπνούσα από τη μοσχοβολιά!
Γέμιζες το νεροχύτη με τα πειράματα της μαγειρικής σου.
Έστρωνες κολλαρισμένα τραπεζομάντηλα για να δειπνήσουμε μαζί. «Τα
όμορφα πράγματα δεν τα κρατάνε στο ντουλάπι, μαμά» έλεγες. «Τα κάνουν
καθημερινότητα για να γεμίζει η ζωή ομορφιά!».
Τότε θύμωνα, γιατί τα είχα αγοράσει ακριβά.
Φοβόμουν τις γρατσουνιές από αδέξια ανοικοκύρευτα χεράκια…. Δεν είχα καταλάβει
πόσο σημαντικά για σένα ήταν όλα εκείνα που έκανες. Ήμουν η νοικοκυρά του
σπιτιού και δεν ήθελα να γδέρνεις την προίκα σου. Ήμουν η προσωρινή τους
κάτοχος και θα στην παραχωρούσα όταν θα ερχόταν η ώρα σου.
Τα χρόνια έφυγαν… Μεγάλωσες δίχως να το καταλάβω!
Λες και ξέχασα όλα εκείνα που πρέσβευα. Οι ρόλοι άλλαξαν.
Έγινα παιδί. Ένα μωρό παιδί που κλαίει όταν η κούκλα της, η Τοσοδόυλα,
απουσιάζει. Κι εσύ, έγινες η παρηγοριά μου που συνέχεια αναζητώ! Να μου
κρατάς το χέρι, να μου υποδεικνύεις σωστά όλα εκείνα που χρόνια έκανα
λανθασμένα.
«Ο άνθρωπος δεν σταματά να μαθαίνει ποτέ, μαμά! Οι
εμπειρίες είναι προίκα κι η βίωση πολλών καταστάσεων, μητέρα
της μαθήσεως» μου λες κάθε φορά όταν απελπίζομαι για τις αποτυχίες μου
και τις μειωμένες επιδόσεις μου. Λες κι η πείρα της ζωής ξεχάστηκε και
παραπετάχτηκε σε κάδο ανακύκλωσης. Έρχεσαι όμως εσύ ξανά και ξανά
να μου υπενθυμίζεις πως οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατέχουν όλες τις γνώσεις
της ζωής, και με προσγειώνεις στην πεζή μου πραγματικότητα...
Προχώρα μπροστά, Τοσοδούλα μου ! Κι εγώ μακριά σου, με τη
σκέψη μου πάντα στο πλάι σου και την ευχή μου να σε συνοδεύει σε όποιους τόπους κι αν βρίσκεσαι! Να είσαι καλά! Γερή και δυνατή. Να συλλέγεις όμορφες στιγμές και να μας κάνεις περήφανους για τις κατακτήσεις σου!
Καλό Πάσχα, Τοσοδούλα μου! Κι ο Θεός μαζί σου!
Καλή Ανάσταση!
Με πολλή αγάπη !
Η μαμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου