«Του Αϊ –Γιωργιού ανήμερα»
Γιορτάζει το παιδάκι μου, ω! τι
χαρά μεγάλη!
Πλημμύρισε το σπίτι μου με τη δική του αγκάλη.
Γιορτάζει κι ανασταίνομαι απ’ το χαμόγελό του∙
η πλάση όλη ανθοβολεί μέσα στο πρόσωπό του!
Γιορτάζει το παιδάκι μου κι όλο το σπιτικό μου∙
αστράφτει φεγγαρόλουστο τ’ αστράκι το δικό μου∙
του Αϊ –Γιώργη η πανήγυρη, η
ανάσταση κι ο δρόσος.
Ω! μητρικό μου καύχημα και της
ζωής μου πόθος!
Γιορτάζουν τα ματάκια μου! Λάμπει το πρόσωπό του!
Καθρέφτης που ακτινοβολεί ο κόσμος
ο δικός του.
Ω! μελωδία της ψυχής, ω! άστρο που ανατέλλεις:
Ευθύς ο δρόμος και μακρύς, στο όνειρο που διαβαίνεις!
Γιορτάζεις και χοροπηδά στο στήθος η καρδιά μου∙
Αναπτερώνω, δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου.
Καρπός αγάπης κι έρωτα, είσαι ζωής μου αίμα∙
διώχνεις τους ίσκιους του μυαλού στης λησμονιάς το ρέμα.
Γιορτάζεις και χειροκροτούν στους ώμους μου οι φτερούγες
σαν χελιδόνα που έφερε την άνοιξη στις ρούγες.
Γιορτάζεις και λαρυγγισμός είν’ αηδονιού οι χορδές μου∙
τι τραγουδάκι να σου πω, γιέ μου μικρέ; Για πες μου!
23 Απρίλη 2015
Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου