«ΧΕΙΜΩΝΑΣ» ένα ποίημα του Γεράσιμου Μ. Λυμπεράτου - 2ο βραβείο λογοτεχνικού διαγωνισμού Ελληνοαυστραλιανού Συνδέσμου Μελβούρνης 2018

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Ν΄ανοίξει  την πόρτα του σπιτιού του

την λύπη με σπρωξιές  να διώξει θέλει.

Μα ο ερχομός του κακού χειμώνα

της φύσης και των ανθρώπων δεν τον αφήνει,

καθώς αυτός ζωγραφίζει

με παγωμένα χρώματα την κάθε τους  στιγμή.

Γκρίζα τα δειλινά, ωχρές οι ανταύγιές του,

μπόρες ακατάπαυτες, απελπισμένα πρόσωπα,

πτώσεις και σήψη  κίτρινων φύλλων,

κουρασμένα φτερουγίσματα πουλιών

και  αίμα να στάζει από παντού.

Μέσα στο σπίτι το υγρό

συναντιόνται τα προβλήματα με την γκρίνια,

έξω απ’ αυτό, η βροχή με την κουβέντα τους.

Κι όλοι

εξιστορούν  την φρικτή καθημερινότητά τους,

τις σφαγές και τον πόλεμο που τελειωμό δεν έχει.

Όμως αυτόν τον  βρίσκει σιωπηλό

ν’ αφουγκράζεται

το κλάμα της γυμνής λεύκας,

που εκλιπαρεί για λίγη ζεστασιά.

Όχι

δεν άντεχε άλλο, το ξεγύμνωμα της φύσης

και τον ανθρώπινο πόνο που άφηνε

η μίζερη ζωή στην χώρα του.

Που να αποθέσει  τώρα,

την τραυματισμένη του  ελπίδα;

Τα δάκρυα της Λεύκας

πάγωσαν  στο τζάμι του παραθύρου του.

Τα δάκρυα της λεύκας μίσος και κατάρα έγιναν.

Αχ. Να μπορούσε  με τα δυο του χέρια

να σταματήσει τους κακούς  χειμώνες!

Να μπορούσε να σπείρει σπόρους

για να φυτρώνουν κάθε στιγμή

λουλούδια και παιδικά χαμόγελα!

Μήπως κι ο κόσμος αλλάξει,

μήπως η τόση μεγάλη λύπη γίνει λίγη  χαρά!

Αχ να  μπορούσε να μετουσιωθεί σε Αλυσίβα…

ναι, σε Αλυσίβα,

που κάποια στιγμή

θα έπεφτε  κοσκινιστά  πάνω

σ’ ότι την ζωή τους ταλανίζει

για ν’ αστράψει τ’ όνειρο, η ελπίδα,

να φανεί και πάλι το ξάστερο καλό μέλλον!

Ο αγέρας βούιζε διαπερνώντας

τους κορμούς των γυμνών δέντρων.

Που είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης ο νοητός, Ελύτη!

Πόσο αργούν να σημάνουν οι καμπάνες, Ρίτσο!

Το περιγιάλι το κρυφό Σεφέρη, εξακολουθεί να υποφέρει!

«Ούτε γη ούτε νερό στους δολοφόνους των λαών»

Η τέφρα έχει απομείνει

με μια σπίθα αναμμένη,  περιμένει!

https://vrysoulesgnosis.wordpress.com/