Δύο ποιήματα του Θεοφάνη Παυλίδη

ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ

Φουρτουνιασμένες ψυχές

υψούν ικέτες τα χέρια στο σύμπαν, κρώζοντας ωσαννά,

μα κείνο χωρίς ψυχής έρεισμα,

αέναα κινούμενο, αδιάφορα τις προσπερνά.

Απελπισμένα ζητάς βοήθεια στο Λόγο

μα κείνος, χωρίς Ηράκλειτο μέσα του, σιωπά,

επιτρέποντας την εναντιότητα να κυριαρχεί.   

Κοιμάσαι και ανάσες βαριές καρπίζουν όνειρα ζοφερά. 

Ξυπνάς και οράς το μαύρο του χθες να σε ντύνει

και σέρνεις το βήμα σου στο νεκροκρέβατο της μέρας

που άζωη σε νεκροφιλά.

Και ντυμένος στο ωχρόν της απόγνωσης, έπαψες να ζεις,

χωρίς οξυγόνωση της μόνης σου παραμυθίας, της Ελπίδας, 

που ντυμένη Πανδώρα,

με ροζ κενής, κοινής γυναίκας χρώμα,

κοινής γυναίκας άρωμα,

σε προσπερνά σαρκάζοντας,

δίνοντάς σου άγευστο έρωτα ζωής,

άμυρο ψευτιάς άρωμα.

Και διάβηκες, χωρίς να έλθεις,

χωρίς ίχνος του διάβα σου,

που εξαϋλωμένο εξατμίσθηκε, 

χωρίς βροχή να  γενεί.

Και έφυγες γιατί δεν είχες μέσα σου την Αλήθεια,

να σε οδηγεί στο Σύμπαν, στο Λόγο, στο Φως της μέρας,

να σου δίνει γεύση, άρωμα, έρωτα ζωής,

να σε κάνει διόσταλτη βροχή,

μυρωδιά βρεγμένης γης,

να σε στέφει με κλαδί ελιάς

στα κιτάπια της αθανασίας.

 ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΑΓΑΠΗΣ.

Φιάλη στο πέλαγος, πλανώμενος Οδυσσέας η αγάπη,

αποζητά, μάγεμα Κίρκης,

έρωτα αφοσίωσης,  έρωτα καταλαγής

στης Ιππόλυτης αντίκρισμα Θησέα,

στης Πηνελόπης κλώθισμα αργαλειού.

Σε ανεβοκατέβασμα κύματος,

απαντάς έρωτα ναρκισσισμού στης Ελένης το κοίταγμα,

έρωτα αρρωστημένο, μητροκτόνο, 

στης Μήδειας το ταραγμένο μυαλό

και ρωτιέσαι, αυτό είναι το ταξίδι;

Χωρίς απάντηση, συνεχίζεις,

ζητώντας να ειδείς μεταλλαγή

γενητήσιας αιμοσταλιάς Ουρανού,

σε αφρισμένο κύμα, σ΄αναδυόμενη Αφροδίτη,

εκεί στης Πάφος τα μέρη.

Περνάς διαβαίνεις δαντελωτές ακτές,

ονειρεμένα νησιά με γαλαζοπράσινους όρμους,

γιομάτους πατημασιές τουριστών,

που χαλνούν, με πρόσκαιρο ψεύτικο κάλεσμα,

τ΄όνειρο σου αγάπη.

Μα συ σφικτοκλεισμένη στο μπουκάλι περιπλάνησης

αναζητάς την απαντοχή σου,

πέρα από πλάνη πρόσκαιρων λόγων, ψευδών ματιών,

πέρα από πέταγμα αετού,

στης Άλκηστις ακούμπισμα,

όπου η αγάπη ξεφυλλίζει την αιωνιότητα.

Και όσο το ήθος αγάπης 

κρατάς ερμητικά άσβεστο, 

σε κίβδηλο Σειρήνων τραγούδι,

το φως της Ηούς δεν θ΄αργήσει να φανεί.