Η ψυχή του παλιού μου σπιτιού
Ευλαβικά ο ήλιος σκεπάζει τις πληγές του
την ώρα
που κρύα πνοή εγκατάλειψης πλανιέται
στον αέρα.
Μπροστά του, δυσσεβείς,
αλαλάζουν να κατακρημνιστεί.
Μ’ ένα λυγμό
ακολουθώ την κουστωδία εκείνη
νοιώθοντας ένοχες
σιωπές.
Στέκομαι στη
σκιά του.
Έπεα πτερόεντα γινήκανε
τα λόγια μου
σαν πέρασαν της περισυλλογής οι μέρες.
Σαν φύλλα αγριοσυκιάς
παρασυρμένα στοιβάχτηκαν
στη λήθη των αιώνων.
Με ψαλιδισμένα φτερά στέκεται ν’
αφουγκράζεται τις μελωδίες
του
χηρεμένου πλάτανου πλάι στη στερεμένη στέρνα.
Συμπόνεσε
του ναρκωμένου βάτραχου το βακακάχ στο στόμα του νερόφιδου,
το πέταγμα
της χρυσαλλίδας.
Σύρθηκε το
κουφάρι του στα βατωμένα σκαλοπάτια,
πάνω στα
ραγισμένα κεραμίδια,
στο γκρεμισμένο
ξυλόφουρνο.
Αγκομαχεί με αγωνία σισύφεια το Γολγοθά του να ανέβη
μα γλιστρά…
και χώνεται στο πήλινο σώμα του,
μαλώνοντας
μαζί του.
Μαρμάρωσε
πάνω στα χαλάσματα –
στην
ξεραμένη γλίνα του στερνού καλοκαιριού
κι έμειναν
καρφωμένα στο κορμί μου τα νεράγκαθα!....
Ένα «κρακ»
ακούστηκε κι έσπασε το κλαράκι που στήριζε την καρδιά μου!...
Καμιά νεροποντή
δεν θα ξεπλύνει τη γη απ’ τα κρίματα.
Πέμπτη, 25
Ιουλίου 2019
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Μια υμνωδία πάνω σε κάτι λατρεμένο. Στο παλιό μας σπιτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όσους είδαν την ευλογία να διαθέτουν κάτι τέτοιο, για εκείνους που έζησαν τη διαδρομή του πατρικού τους γονεϊκού σπιτιού ζώντας την ακμή και την παρακμή του, μπορεί να καταλάβουν τι ακριβώς κρύβεται πίσω απ τις λέξεις και των στίχων σου τη δύναμη.
Καλησπέρα Μαρία.
Θεωρώ αυτό σου το ποίημα ένα από τα πιο αισθαντικά σου.
Να είσαι καλά.
Τίποτα το αιώνιο δεν υπάρχει, ούτε καν ο χρόνος. Σε κάποιο χωριό, ένα μικρό πέτρινο σπιτάκι, μια ξεθωριασμένη πόρτα, μια μουριά στην αυλή, ότι απόμεινε στο χρόνο να μαρτυρά σημάδια της ψυχής. Το νυχτοπούλι κάθε βράδυ στην άκρη της στέγης να κρατάει συντροφιά στ’ απομεινάρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα πέτρινα πεζούλια της αυλής στριμώχνονται οι σκιές μαζί με τους αγγέλους να καρτεράνε.
Τι υπέροχο Μαρία μου! Συγκινημένη διάβασα κάθε του λέξη. Κάθε στίχος και ένα νοητικό ταξίδι σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό χθες, γεμάτο συναισθήματα και αναμνήσεις, νοσταλγία και τρυφερότητα. Όσο κι αν το αίσθημα της απώλειας είναι διάχυτο, η συγκίνηση δεν γίνεται θλίψη, παρά απέραντη αγάπη γιαυτά που ζήσαμε.
Θερμά σ΄ευχαριστώ για τα δυνατά συναισθήματα!
Να είσαι καλά!