«ΚΡΑΥΓΗ» στίχοι από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "ΑΔΥΤΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ" της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«Περπατούσα στο δρόμο με δύο φίλους. Ο ήλιος έδυσε. Ξαφνικά ο ουρανός έγινε αίμα κι ένιωσα την πνοή της θλίψης. Σταμάτησα, ακούμπησα στο φράχτη, πτώμα στην κούραση. Τα σύννεφα πάνω από το φιορδ έσταζαν άφθονο αίμα. Οι φίλοι μου συνέχισαν, αλλά εγώ έμεινα να τρέμω με μία ανοιχτή πληγή στο στήθος μου. Άκουσα μια τεράστια, απίστευτη κραυγή να διαπερνά τη φύση»....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kravgi-to-emvlimatiko-ergo-tou-entvarnt-mounch-pou-apotipose-to-martirio-tis-zois-tou-ipirxe-o-pio-oreos-antras-sti-norvigia-ke-archize-to-poto-molis-xipnouse-gia-na-figi-to-methisi-tis-proi/

ΚΡΑΥΓΗ

Με αδημονία έκδηλη οι κόρες των ματιών

Να αντικρίσουν προσπαθούν το «πριν» και το «μετά»

Όμως ο πότμος της ζωής αλόγιστα σκορπά

Με ανείπωτη παράκρουση της ιωκής τα  τόξα.

Κι ας μ' έλουσε η μάνα μου με το τλητό νερό

Κι η φτέρνα μου ας ραντίστηκε με λάδι από καντήλι

Μόνο λιβάνι έμεινε στων  Μάγων το κουτί

Πανίμερο θυμίαμα να καίει το ημεροδείλι.

Όσο κι αν θέλω το στερνό  ν’ ακούσω: «Σ’ αγαπώ»

Ξέρω, ενέχυρο  κρατούν ακριβό οι Μοίρες τη ζωή

Και πως ακόμη  βάλσαμο δεν βρήκαν λατρευτό

Της κακουργίας την ταφή να υμνήσουμε ακόμη.

Κι ως σβήνουν τ’ άστρα την αυγή και η ζωή ξυπνά

Μες απ’ το γέλιο των παιδιών των γηρατειών το κλάμα

Ποιητική παραλαλιά  της ανθρωπιάς το θαύμα

Στα μάτια των αόμματων και στων κωφών τ’ αφτιά.

Μα με της μνήμης την γροθιά τα λάθη θα σταυρώσω

Σαν ποιητής αδόξαστος που λαχταράει το φως

Κι απρόσκοπτα θα προχωρώ με λάβαρο μπροστά

Με αμφίβροτη συμπόνια όλους να στεφανώσω. 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: ΑΔΥΤΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ )