«Ω, ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ!» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

«Ω, ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ!»

 «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΗΡΙΟΝ» κλειστό.

Απελπισμένο πλήθος κατασκήνωσε  εκτός Ναού.

Η ψυχή μου συντετριμμένη… Αβοήθητη… Σε ποιόν να απολογηθεί;

Ω, μάτια της ψυχής μου! εσείς που χαρά ζωής ξυπνούσατε,

εσείς που σπέρνατε όνειρα στους δρόμους της μοναξιάς μου:

Όλο  και πιο αλάργα συναντιόμαστε.

Το «Ρ» της ρότας μου μακραίνει… Ξέμεινα δίχως σύνεργα

σε αφιλόξενη έρημο  να εκτοξεύω λόγια σιβυλλικά..

Ένας πάσσαλος ριζωμένος στη γη, η πυξίδα μου.  

Πάντα στα ίδια και στα ίδια γυροφέρνω τον προσανατολισμό μου ικετεύοντας.

Με κούρασε ο οργασμός της ζωής και των συναισθημάτων η πολιορκία.

Φυλακισμένος  βρίσκομαι στα ασύνορα όριά μου.

Μακριά  το νησί των λωτοφάγων για να ξεχαστώ…

Αμαρτίες παλιές    μ’ ακολουθούνε...

Ω, νύχτα της αλήθειας, άκουσέ με!

Κάθομαι σ’ αναμμένα κάρβουνα. Δεν  ειρηνεύω…

Λιμοκτονώ την παρηγοριά ενός ποιήματος.

Συνεχώς, με τρώει το  αίμα μου… Ξύνομαι. Ανοίγω πληγές.

Ολοπόρφυρο  τρέχει το αίμα, τραγουδιστό και θεριωμένο, πάνω στο σώμα μου το πληγιασμένο.

Έκθετος   παραμένω στα όρνια που τ΄ αποδιώχνω με  ουρλιαχτά,

αγκαλιάζοντας τις τραγικές νότες του κενού  μου.

Σφύζουν οι φλέβες μου… Αλλόκοτα πλάσματα ενδύουν  θηλιές το λαιμό.

Μου κόβουν τον αέρα που αναπνέω…

Μέρα μπαίνει …μέρα βγαίνει …ίδιος πάντα ο δρόμος μου. Ίδιος πάντα ο Γολγοθάς. Πυκνά ανεβαίνουν τα σύννεφα εμποτίζοντας  τους εθισμούς μου.

Τρέμω τη βουή του ανέμου. Τα πόδια μου κόβονται. Λύνετε το κορμί μου.

Δε με βαστούν τα βάρη μου… Στάχτη κι αποκαΐδια η ροδαλότητα της νιότης και η ψυχή μου στα ερείπια κατοικοεδρεύει…

Φέγγουν τα κόκκαλα μου… Κατάλευκα διασκορπίζονται στην ιλαρότητα του φωτός. Θάβονται στον λαβύρινθο της λήθης… Γαληνεύουν μαρμαρωμένα!

Τρίτη, 1 Σεπτεμβρίου 2020

Μαρία  Κολοβού Ρουμελιώτη