« ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ λεμονανθοί»
Σε είπα Αγάπη γιατί ήσουν Αγάπη! Γιατί ήσουν ζωγραφιά γραμμένη
με τ’ άλικο χρώμα της καρδιάς‧ γιατί
ράντιζες με λεμονανθούς
τα σύννεφα της οικουμένης.
Αχ, ποιός σου τσαλάκωσε τη φορεσιά
και σ’ άφησε μονάχη;
Ραγίζοντας το μεστωμένο γέλιο του
αγνού πρόσωπο σου;
Σε είπα Αγάπη, γιατί ανθούσανε στα
χείλη σου οι πιο δροσάτες ρίμες
κι άγγιζα τα ακούσματα μαζί τους
ταξιδεύοντας,
πριν οι κουρούνες κλέψουνε το φως απ’ της
Αυγής το άστρο.
Πήρε δοξάρι ο Αυγερινός στα χέρια του,
χτυπώντας τη βιόλα.
Ελαφροπατώντας τις ρούγες διάβηκε κι εσύ
στο παραθύρι σου επρόσμενες
να τον ραντίσεις με λεμονανθούς του
έρωτα.
Ήξερες να δροσίζεις με
χαρά, τον πόθο που σε πλήγωνε,
δίχως να τον πληγώνεις. Μα... σου ‘κανε
λαβωματιά!…
Τη μαχαιριά σου έριξε πισώπλατα,
αισθαντική στην πλάτη σου να νιώσεις…
Τα ‘δωσες, όλα, δίχως να αδράξεις
κάτι και για σένα …
Ακόμα κι εκείνο το χαμόγελο που μας
παρηγορούσε, το άφησες πίσω.
Άσπρο πανάκι έκανες την καρδιά σου‧
την άγκυρα σου σήκωσες να ταξιδέψει το
πλοίο της Αγάπης.
Ο έρωτας παραπάτησε στη στροφή.
Με δίχως πυξίδα έψαξε τα
ίχνη σου να βρει εκεί που σε ‘χε λησμονήσει.
Βέλος σε πλήγωσε, έρωτα, Αυγερινού.
Δαίμονας πειρατής
άρπαξε το γέλιο του.
Ξαστόχησε.Ο εγωισμός
δεν άφησε την αγάπη να ανθίσει.
Μελανά σημάδια άφηνε πίσω του στην προσπάθειά του να σε ανταμώσει.
Από τότε, Εφιάλτες μουντζούρωσαν τα γλυκά όνειρα
του.
Η Σκύλα και η Χάρυβδη κατευθύνουν την
Οδύσσεια του.
Σαν δύναμη ανέμου που ξεσχίζει πανιά….
Σαν καταιγίδα που καταποντίζει….
Μα, πώς έγινε και χάθηκες, δίχως
ν’ αφήσεις ίχνη μετά από τόση αγάπη;
Άναβες φώτα σε μονοπάτια σκοτεινά, να μην
παραπατήσουν
οι διαβάτες της ζωής σου! Είχες αγγελική
καρδία,
ψυχή άπλετου κάλλους που γαλήνευε
τις άγριες τρικυμίες των ωκεανών.
Φανταχτερά φορέματα δεν έβαλες
και του κορμιού η αρματωσιά δεν
στροβιλίστηκε σε σώματα εμποδισμένα.
Ακήρατη πρόβαλε η αγάπη που ήξερε να
συγχωράει ακόμη
αυτόν που πλήγωνε καρδιές με βέλη
μωρού Έρωτα.
Δεν σου θυμίζω τις λαβωματιές, μήτε τους
στεναγμούς
κάτω απ’ της καρδιάς σου το νεφέλωμα.
Φοβάμαι πως, σκόνταψε η αγάπη μου σε κεραυνού παγίδα
και διαλυθήκανε τα όνειρα που
έκανα για σένα.
Δύστροπος έρωτας!
Με δίχως αντίσταση σε λάγνα ερωτηματικά έδινα απαντήσεις .
Αινιγματικοί γρίφοι διασκορπισμένοι σε
λαβύρινθο ψάχνανε
το μίτο του επαναπροσδιορισμού σου. Να
περιμένεις για λίγο ακόμη το Θησέα,
με άσπρα πανιά να γυρίσει απ’ του
Μινώταυρου τη χώρα
δίχως τη μάγισσα Αριάδνη στο πλάι
του.
Κι
εγώ αφημένος στους ωκεανούς των δακρύων μου, θα μένω
να
ξεπλένω τον πόνο με ευχές.
Θα
αναμένω τον ήχο του πλοίου της Αγάπης καθώς θα μπαίνεις να αράξεις στο λιμάνι του.
Δευτέρα,
4 Φεβρουαρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου