ΟΦΕΙΛΗ
Χνάρια βαθιά
στων λυγμών τα σκαλιά
και στη λαύρα της μέρας
Οι λέξεις καρφιά
σταυρωμένα παιδιά
στης Αμάλθειας το κέρας.
Μα καθώς μας γελούν
στη θανή μάς μυούν
έκπτωτοι αγγέλοι
Την ψυχή κυβερνούν
και τους κύκλους χαλούν
κόσμοι αλλοπαρμένοι.
Μες το δίλημμα αυτό
που βαδίζω κρατώ
της ζωής το αγιοκέρι
Είναι η πάλη φωτιά
λυτρωμού ζεστασιά
της ανάτασης ταίρι.
Κάτσε μάθε γιατί
η ζωή σου ζητά
μια φορά να την ζήσεις
Μες τη ρότα του «πώς»
φαναράκι με φως
πρέπει να της χαρίσεις.
Κι αν επαίνου φωνή
μες την άδεια ζωή
δεν έχεις ακούσει
Του Αιόλου οι ασκοί
είναι κρότοι ισχυροί
στων τυμπάνων την κρούση.
Κι αν οι νέες γενιές
παραμένουν φωλιές
αδειανής κατοικίας
Με γαλέρας κουπιά
η ζωή ξεκινά
για τραχείς μαρτυρίες.
Τα γερόντια σκυφτά
σαν θρηνούν μαρτυρούν
τις χαμένες ημέρες
Μα στα χέρια βαστούν
τα πανάγια φιλούν
των ονείρων τις βέρες.
Σαν τους βλέπω κι εγώ
στο καλάθι πετώ
των πληγών τις ωδίνες
Και με χείλι σφιχτό
τους ικέτες κερνώ
καινούριες ελπίδες.
Με το δάκρυ καυτό
πως οφείλω, απαντώ,
την ψυχή μου ν’ αρμέξω
Άνθος λευκό
απ’ του ήλιου το φως
πριν στερέψω.
4 Φλεβάρη 2012
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
(Απ' την Βραβευμένη ποιητική συλλογή:Αχ, πατρίδα μου, νεράιδα πληγωμένη! )
Ω από τα πίσω χρόνια αυτό σου το ποίημα Μαρία μου. Μου αρέσουν τα ποιήματα με ρίμα. Είναι δύσκολα, θέλουν τέχνη αλλά δίνουν και τόση αρμονία. Το χάρηκα Μαρία μου, να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή