Πάντα μ’ ακολουθεί το χρέος και η πληρωμή.
Επί ποδός, απ’ τη στιγμή της γέννας.
Ο πρώτος μου μισθός, το μέγιστο ζωοφόρο τίναγμα,
γερά πιασμένο απ’ το ποδάρι για να φουσκώσουν τα πνευμόνια μου αέρα‧
μου έδωσε φτερά για την επόμενή μου κίνηση:
Μια δακτυλήθρα γάλα ζωής να βουλωθεί το στόμα μου!
Δεν άφησα κανέναν σε χλωρό κλαρί να ημερέψει.
Βαρέθηκαν την κλάψα μου.
Να με πετούσαν στον Καιάδα ή να με ‘στελναν στον αγύριστο
να βρουν τη βόλεψή τους;
Η πληρωμή θα ξεχρέωνε το χρέος…
Τετάρτη, 16 Φεβρουαρίου 2022
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Βαρύς ο λόγος σου και οι σκέψεις αντάμα Μαρία μου. Πολύ όμορφο και δυνατό και τούτο σου. Την καλημέρα μου με ευχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Γιάννη. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Οι πράξεις μας, οι αποφάσεις μας και η περαιτέρω συμπεριφορά μας στη ζωή και στους ανθρώπους είναι αυτά που μας καθορίζουν ως άτομο. Το να αντιστέκεσαι στην πτώση και να επιδιώκεις την εκπλήρωση του στόχου με υπομονή, επιμονή κι αγάπη, είναι το μέγιστο μεγαλείο. Τότε και μόνο τότε η ανάβαση μαζί με την ολοκλήρωση του σκοπού επιφέρει ηρεμία ψυχής κι ανάταση. Υγεία και καλή συνέχεια από καρδιάς!
ΑπάντησηΔιαγραφή