Όλες μου οι αγάπες έγιναν πουλιά
Άνοιξαν φτερούγες για πατρίδες
ξένες
Χάθηκα ο φτωχός! Μάτωσαν οι φτέρνες!
Σε παλιά συντρίμμια κάνω συντροφιά.
Όλοι μου
οι φόβοι το κορμί κυκλώνουν
Την ψυχή ταράζουν μπόρας κεραυνοί
Αχ και να ‘ταν τώρα μοίρας προσταγή
Στο γλυκό φιλί σου να δινόμουν.
Όλες μου οι αγάπες βάρκες στα ανοιχτά
Με
κουπιά σπασμένα δέρνονται στο
κύμα
Αχ ψυχή μου τώρα που νοώ το κρίμα
Σε πελάγου ξένου είσαι αγκαλιά.
Σάββατο, 29 Οκτωβρίου 2022
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Η ποίησή σου είναι γεμάτη συναισθήματα, Μαρία. Έχει ένα λυρισμό που πάντα συγκινεί, γεμίζει τον αναγνώστη με ομορφιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μεγάλο μπράβο απ' την καρδιά μου.