ΣΠΑΡΑΓΜΑ ΨΥΧΗΣ
Με χώμα και νερό, φωτιά κι ατσάλι,
χτίζω και γκρεμίζω…
Γκρεμίζω και χτίζω αμέτρητες φορές την ίδια φυλακή.
Τη δίψα μου, μ’ ιδρώτα την καλμάρω.
Σκοντάφτω σε πέτρες και ξύλα, εξουθενωμένος.
Πετροβολώ τον ίσκιο
μου, μέχρι που πέφτω στην παγίδα...
Με πόδια κολλημένα στη λάβα, ισορροπώ.
Μισός μέσα, μισός έξω απ’ τον τάφο μου.
Η άβυσσος βυζαίνει σαν βδέλλα το αίμα
μου…
Ρουφάει το μεδούλι των κοκάλων μου.
Με καταπίνει λίγο λίγο αφήνοντας,
ευτυχώς, το φως
να αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι μου
φωτίζοντας τους άσπρους μου κροτάφους…
Δευτέρα, 12 Δεκεμβρίου 2022
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου