Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για τη Γιορτή της Μητέρας στην Διακίδειο Σχολή Λαού, Κανάρη 58 στην Πάτρα, υπό την αιγίδα του Συλλόγου Αρκάδων Πάτρας «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

 

ΜΑΝΑΔΕΣ ΗΡΩΙΔΕΣ ΚΑΙ ΗΡΩΝ ΜΑΝΕΣ 
(Ομιλία της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη στην εκδήλωση:Οι μητέρες του χθες και του σήμερα )

Όσα αγκαλιάζει ο ουρανός,  τόσα αγκαλιάζει η μάνα

κι  ‘ναι ο κόρφος της, καρπός, στου κόσμου την αλάνα!

Ζεστή τροφή κι απανεμιά στης πλάσης το τσουνάμι

κι είναι τα χέρια της φωλιά με απαλό το χάδι!

 

Η μάνα, δάδα της ζωής και των πληγών το Νάμα

είναι δροσιά και βάλσαμο στο πονεμένο κλάμα!

Του πόνου σκέπαστρο ζεστό, νανούρισμα, ευλογία,

Θεία μορφή που στέφτηκε με τη ζωή τα Θεία!

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, θα κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν.  Θα  διαβούμε μονοπάτια, με φανοστάτη και οδηγό, την ηρωική μορφή της μάνας,  ακολουθώντας ανεξίτηλα  ίχνη μανάδων που αφέθηκαν ως παρακαταθήκη στις γενναίες των ανθρώπων που ακολούθησαν.

Από την αρχαιότητα ως και τις μέρες μας,  πολλές είναι οι μανάδες που με την υποδειγματική τους συμπεριφορά παρέμειναν  ιερά σύμβολα και  κατευθυντήριοι  φανοστάτες  σε δύσκολους καιρούς,. Είναι εκείνες οι ακλόνητες ηρωικές μορφές που με τόλμη και θάρρος αγωνίστηκαν‧ είναι εκείνες που διεκδίκησαν την τιμή, παραβλέποντας ακόμη και τον κίνδυνο  του θανάτου‧ είναι  εκείνες που προτίμησαν να δώσουν τη ζωή τους για κάτι ιερό.

Από τα χρόνια του Ομήρου μέχρι σήμερα η ελληνική παράδοση έχει θέσει τη μάνα στο υψηλότερο βάθρο της ηθικής ως πρόσωπο ιερό και αξιοσέβαστο.

Στην 11^η ραψωδία της Οδύσσειας, ο Όμηρος παρουσιάζει τον Οδυσσέα να κατεβαίνει στον Άδη‧ εκεί, στα μαύρα σκοτάδια, στον κάτω κόσμο, λαμβάνει χώρα μια από τις πιο συγκινητικές συναντήσεις στην παγκόσμια ιστορία της  λογοτεχνίας. Ο Οδυσσέας θα συναντήσει τη μητέρα του, Αμφίκλεια, που είχε πεθάνει ενώ εκείνος πολεμούσε στην Τροία. Μόλις την αντικρίζει μπροστά του, η καρδιά του ήρωα αρχίζει να χτυπά δυνατά και τα μάτια του να γεμίζουν με δάκρυα. Όταν τη ρωτάει πώς πέθανε, εκείνη του απαντά πως, πέθανε απ’ τον καημό της για εκείνον, αφού τον περίμενε μάταια τόσα χρόνια να γυρίσει από τον πόλεμο. Η λαχτάρα του ήρωα είναι τέτοια που προσπαθεί να την αγκαλιάσει. Τρεις φορές θα το προσπαθήσει και τις τρεις φορές, θα αγκαλιάσει μια σκιά, γι’ αυτό και μονολογεί με παράπονο:

 

Γιατί δεν στέκεις μάνα μου, που θέλω να σε πιάσω,

στον Άδη που βρεθήκαμε να σφυχταγκαλιαστούμε,

να βρούμε στον πικρό τον σύνθρηνο, χαρά – παρηγορία;

Χαρακτηριστικό  παράδειγμα τόλμης και θάρρους είναι  και η Καλλιπάτειρα!  Η Κόρη  του Ολυμπιονίκη Διαγόρα του Ρόδιου‧ η πρώτη γυναίκα της αρχαιότητας που μπήκε σε αθλητικό χώρο και παρακολούθησε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήθελε  να θαυμάσει το γιο της Πεισίρροδο που αγωνιζόταν στην πάλη! και  πήρε την τόλμη, περιφρονώντας τη σχετική απαγόρευση και την επαπειλούμενη ποινή. Μεταμφιέστηκε σε γυμναστή! Εισήλθε στο στάδιο  και παρακολούθησε τον αγώνα. Προδόθηκε, όμως, από τον υπέρμετρο και δικαιολογημένο ενθουσιασμό της για τη νίκη του γιου της. Ωστόσο, δεν της επιβλήθηκε η θανατική ποινή, καθώς η οικογένειά της είχε βγάλει σειρά Ολυμπιονικών.  Οι ελλανοδίκες την τίμησαν, εξαιρώντας την από το νόμο που απαγόρευε στις γυναίκες να παρακολουθήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν μητέρα, κόρη, αδερφή και θεία έξι ολυμπιονικών!

Στο πέρασμα των αιώνων, υπήρξαν Ελληνίδες που ξεπέρασαν τα όρια‧ που υπερέβησαν ακόμη το έμφυτο ένστικτο της μητρικής αγάπης, προτάσσοντας πάνω απ’ όλα την αγάπη προς κάτι, πολύ ανώτερο, την αγάπη προς την πατρίδα. Πρώτες απ’ όλες, οι αρχαίες Σπαρτιάτισσες, που αναφωνίζονταν απ’ τα αρχαία χρόνια ως άξιες μητέρες και θεματοφύλακες του μεγαλείου της σπαρτιατικής πολεμικής αρετής. Η Σπαρτιάτισσα μάνα, ήταν λεβέντισσα και αποφασιστική γυναίκα, που στον ηθικό της, κώδικα, δεν μπορούσε να ανεχτεί καμία δειλία, ειδικά από τον γιο της. Είναι η ρωμαλέα στην ψυχή γυναίκα, που παραδίνει στον γιο της την πολεμική ασπίδα με τη λακωνική εντολή: «ή ταν ή επί τας»‧  με την εντολή δηλαδή, να πολεμήσει μέχρι τη νίκη ή τον τιμημένο θάνατο. Τρίτη επιλογή, επιλογή δειλίας ή υποχώρησης, δεν υπάρχει! Ενεργώντας  με αυτόν τον ηθικό κώδικα, η Σπαρτιάτισσα, Αργιλεωνίς, η μητέρα του γενναίου Σπαρτιάτη Βρασίδα, όταν πληροφορήθηκε από τους πρεσβευτές της Αμφίπολης τον θάνατο του γιου της, Βρασίδα, σε μάχη, ρώτησε, αν ο γιο της σκοτώθηκε πολεμώντας γενναία και κατά τρόπο αντάξιο της Σπάρτης. Όταν εκείνοι του έπλεξαν το εγκώμιο ότι, εκείνος ήταν ο καλύτερος από όλους τους Λακεδαιμόνιους, εκείνη τους είπε: Ω ξένοι, γενναίος και ενάρετος ήταν ο γιο μου, όμως,  η Σπάρτη διαθέτει ανώτερους από εκείνον.

Κάποια, άλλη Σπαρτιάτισσα, πάλι, όταν πληροφορήθηκε ότι ο γιο της σκοτώθηκε στη μάχη, αναφώνησε: Οι δειλίας, κλαίνε! Εγώ όμως γιε μου θα σε θάψω χωρίς δάκρυα γιατί ήσουν και δικός μου και της πατρίδας.

Μνημειώδης έχει μείνει και η περήφανη απάντηση,  μιας Σπαρτιάτισσας μάνας προς μια γυναίκα από την Ιωνία, όταν η τελευταία της καυχήθηκε για τα πολυτελή ρούχα που φορούσε. Δείχνοντάς  της, τους τέσσερις, καλοαναθρεμμένους και λεβέντες γιους της, οι οποίοι ήταν σωστά καμάρια, της είπε: Τέτοιου είδους πρέπει να είναι τα κατορθώματα της σωστής και ενάρετης μάνας και γι’ αυτά πρέπει να υπερηφανεύεται κι όχι για τα ρούχα!

 

Η Ολυμπιάδα, η μάνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, συνέβαλε καθοριστικά με τη δυναμική της προσωπικότητα στη διαμόρφωση του ανδρείου χαρακτήρα του γιου της. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τη μητέρα του, ώστε  όταν ο Αντίπατρος του έγραψε ένα εκτενές γράμμα γεμάτο με παράπονα για εκείνη, αυτός, αφού το διάβασε, είπε, ότι, ο Αντίπατρος δεν ξέρει ότι ένα μόνο δάκρυ της μάνα του αρκεί για να σβήσει χίλιες τέτοιες επιστολές.

 

Στην εποχή του Βυζαντίου, τα ακριτικά τραγούδια μιλούν για τη γενναία Λυγερή, τη μάνα του Διγενή Ακρίτα που συμμετείχε στην εκστρατεία εναντίον των Σαρακηνών φορώντας αντρική πανοπλία και  παριστάνοντας τον άντρα, μέχρι που… από την σφοδρότητα της μάχης, αποκαλύφθηκε το γένος  της και διωκόμενη από Σαρακηνούς κατέφυγε  στην  εκκλησία του αγίου Γεωργίου. Φυσικά,  από μια τέτοια μήτρα, δεν ήταν αδύνατο, να μη βγει γιος ανδρειωμένος κι ατσάλινος.

 

Το ακριτικό  τραγούδι έχει διαφυλάξει τη μνήμη της: 

 

Κάπου πόλεμος γίνεται 'ς Ανατολή και Δύση,
και τό μαθε μια λυγερή και πάει να πολεμήση.
Αντρίκια ντύθη κι' άλλαξε και πέρνει τάρματά της.
Φίδια στρώνει το φάρο της κι' όχιαίς τον καλλιγώνει,
και τους αστρίταις τους κακούς τους βάνει φτερνιστήρια,
Φτερνιά δίνει του μαύρου της, πάει σαράντα μίλια,
κι' άλλη ματαδευτέρωσε 'ς τον πόλεμον εμπήκε.
'Σ τά μπα της στράταις έκανε, 'ς τά βγα της μονοπάτια,
'ς τάλλο της στριφογύρισμα, έσπασε το λουρί της,
φανήκαν τα χρυσόμηλα, τα λινοσκεπασμένα.

Στα  προεπαναστατικά χρόνια της περήφανης κλεφτουριάς, η υπόδουλη ελληνίδα μάνα, συμβουλεύει το γιο της να μη δεχτεί τη σκλαβιά, αλλά να πάρει το δύσκολο δρόμο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας:

 

Κλέφτης να βγεις παιδάκι μου

κάμπους βουνά να τρέχεις,

ολημερίς να πολεμάς

τη νύχτα καραούλι.

 

Ο πόνος όμως της μάνας είναι πάντα ανείπωτος όταν χάνει το παιδί της. Γι  αυτό και στο δημοτικό τραγούδι, «Παιδιά της Σαμαρίνας», την ώρα που ο κλέφτης ξεψυχά, ο νους του πάει στην μάνα του και στον πόνο που θα νιώσει από τον θάνατό του και πριν βγάλει την τελευταία του πνοή, παραγγέλνει στους συμπολεμιστές του:

 

Κι αν σας ρωτήσει η μάνα μου, η δόλια η αδελφή μου,

μη πείτε πως σκοτώθηκα, πως είμαι λαβωμένος.

 

Η μάνα όμως δεν αντέχει και την ατίμωση. Να  λοιπόν και ο Ζάλογγος! Εκεί που οι ηρωικές γυναίκες και μανάδες του Σουλίου θα προτιμήσουν τον ελεύθερο θυσιαστικό θάνατο με χορό και με τραγούδια, από την σκλαβιά και την ατίμωση τον Τουρκαλβανών.  Ας δούμε πως περιέγραψε το γεγονός του Ζαλόγγου ο Σουλεϊμάν αγάς, αξιωματικός στην υπηρεσία του Αλή πασά, ο οποίος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των συγκλονιστικών στιγμών που εκτυλίχτηκαν πάνω στα ηπειρώτικα κατσάβραχα: 100 γυναίκες με τα παιδιά τους βρέθηκαν χωρισμένες από τους υπόλοιπους και ψηλά από ένα βράχο που είχαν σκαρφαλώσει έγιναν μάρτυρες της φρικτής μοίρας των συντρόφων τους‧ και πήραν μια ξαφνική απόφαση, ενάντια στην ατίμωση και την ντροπή των βασάνων‧ έδωσαν τα χέρια… και στο πλάτωμα του βράχου, άρχισαν ένα χορό του οποίου ένας ανήκουστος ηρωισμός ενέπνεε τα βήματα και του οποίου η αγωνία του θανάτου έφερνε την  πτώση πιο κοντά. Πατριωτικά τραγούδια τις συνόδευαν. Οι   επωδοί τους αντηχούσαν στα αυτά των μωαμεθανών. Ο  ουρανός χωρίς αμφιβολία τις άκουγε… Στο τέλος των επωδών τους οι 100 γυναίκες έβγαλαν μια διαπεραστική  και παρατεταμένη κραυγή της όποιας ο ήχος έσβησε στο βάθος ενός τρομερού βαράθρου, όπου παρασύρθηκαν και μαζί με εκείνες όλα τα παιδιά τους.

 

Περνώντας στους ήρωες της εθνεγερσίας, αρκεί να θυμηθεί κανείς  τη μάνα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη,  Ζαμπία Κοτσάκη, -γεννημένη   το 1750 και καταγόμενη απ’ το χωριό Αλωνίσταινα της Αρκαδίας. Ήταν κόρη του τοπικού οπλαρχηγού, Κωσταντή Κωτσάκη, γόνου της μεγαλύτερης οικογένειας της Αλωνίσταινας. Είχε τέσσερεις αδερφούς, τον Δημήτριο, τον Θεόδωρο, τον Κωνσταντίνο και τον Νικόλαο^.

Σε ηλικία 18-19 ετών, παντρεύτηκε τον οπλαρχηγό Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη κι απέκτησαν πέντε παιδιά. Στις 3/4/Ι770, κατατρεγμένη, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες, γέννησε τον πρωτότοκό της Θεόδωρο, κάτω απ’ ένα δέντρο, στην πλαγιά ενός βουνού,  στο Ραμοβούνι της παλαιάς Μεσσηνίας. Δεύτερος γεννήθηκε ο Γιάννης και ακολούθησαν ο Χρίστος, ο Νικόλας και ένα κορίτσι. (Ήταν την  εποχή που το κίνημα των Ορλόφ απέτυχε, αφήνοντας  τους Έλληνες στην τύχη τους, με τη μανία και το μίσος των Τούρκων να  ξεσπούν επάνω τους.  Όλοι  έφευγαν από τα σπίτια τους για να γλυτώσουν απ’ το Τούρκικο μαχαίρι… Ξελεχώνεψε με την βοήθεια συγγενών στην ύπαιθρο, έχοντας κρεβάτι και στρώμα, κλαδιά δέντρων).

Ο άντρας της ο Κωνσταντής, βρισκόταν συνεχώς σε πόλεμο με τους Τούρκους και η Ζαμπία αναγκαζόταν πολλές φορές να κρύβεται. Με ο άγριο κυνηγητό των Τούρκων, η οικογένεια και οι συγγενείς, κλείστηκαν στους πύργους της Καστάνιτσας. (Φίλου και κουμπάρου του Κωνσταντή, Παναγιώταρου). Έμελε όμως, οι Πύργοι αυτοί, να πέσουν στα χέρια των Τούρκων  και  ο άνδρας της, ο Κωνσταντής, σκοτώθηκε με τα τρία αδέρφια του, τον κουμπάρο του Παναγιώταρο, και πολλούς συγγενείς του. Δύο παιδιά της πέσανε αιχμάλωτα στα χέρια των Τούρκων!

Μετά τη μάχη της Καστανίτσας και τον θάνατο του συζύγου της, η Μάνα, η ηρωική καπετάνισσα Ζαμπία, ντυμένη σαν άντρας, με το σπαθί στο χέρι, με το ένα παιδί στο βυζί και τον δεκάχρονο Θοδωρή δίπλα της, μπόρεσε να διαφύγει και έτσι έσωσε τον αρχιστράτηγο του Μωριά! Με τη βοήθεια του κουνιάδου της, Αναγνώστη, η Ζαμπία μαζί  το γιο της Θοδωρή και την κόρη της εγκαταστάθηκε στο χωριό Μηλιά της Δυτικής Μάνης για τρία χρόνια. Εκεί συγκέντρωσε πληροφορίες για τα άλλα δύο παιδιά της που βρίσκονταν στα χέρια των Τούρκων και κατάφερε να τα ελευθερώσει.

 

Από τη Μηλιά, η Ζαμπία πήγε στην πατρίδα της την Αλωνίσταινα, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια, μεγαλώνοντας εκεί τα παιδιά της. Φοβόταν  μη κακοπάθουν. Ένιωθε  πόσο μεγάλη ανάγκη είχαν από την δική της φροντίδα και στοργή.  Για να ζήσει ήταν αναγκασμένη να δουλεύει σκληρά, υφαίνοντας και κόβοντας ξύλα. Κατά καιρούς αναγκαζόταν να κρύβεται στα βουνά, γιατί οι Τούρκοι εξακολουθούσαν να καταδιώκουν την οικογένεια. Είχε να παλέψει με δύσκολα καιρικά φαινόμενα, με λιγοστά μέχρι ανύπαρκτα τρόφιμα και όσο τα παιδιά της ήταν μικρά η δοκιμασία της ήταν μεγάλη. Άντεξε! Στέκονταν όρθια στις αβάσταχτες στερήσεις και δεν έφτασε στην απόγνωση. Όταν έχασε τον άντρα της δεν δευτεροπαντρεύτηκε, αλλά είχε αφιερωθεί στο ανάθρεμμα των πέντε παιδιών της. Τα ανάθρεφε με χριστιανική πίστη και άμετρη φιλοπατρία. Κάθε βράδυ εξιστορούσε τις αντρειοσύνες του πατέρα τους, τα ηρωικά κατορθώματά του. Τα έμαθε να αγαπάνε το καθήκον και το γενικό καλό.

Η Ζαμπία ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα αφοσίωσης, αγάπης και μάθησης για τα παιδιά της. Τα έμαθε να αγαπούν την πατρίδα και να εργάζονται για το καλό του έθνους. Μα προ πάντων να πιστεύουν και να αγαπούν το Θεό. «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του, έλεγε ο Κολοκοτρώνης, να απελευθερωθούμε και την υπογραφή του δεν την παίρνει πίσω». Εκκλησιαζόταν συχνά, έκανε  τάματα στην Παναγία και έφτιαξε Ιερούς Ναούς στην Καρύταινα, στο Λιμποβίσι κι αλλού.

Σήμερα, στην πλατεία της Αλωνίσταινας, ο επισκέπτης θα δει  το μνημείο της‧ να κρατάει από το χέρι τον γιό της Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Δίπλα     στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, υπάρχει ο Τάφο της, θυμίζοντας το μεγαλείο της ψυχής της, την δύναμη, και το σθένος της αδούλωτης μάνας. 

 

Επίσης, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα,  ήταν ηρωίδα, καπετάνισσα και ηρωομάνα ταυτόχρονα. Δύο φορές χήρα και μητέρα επτά παιδιών‧ διαχειρίστηκε πολύ σωστά και αύξησε τη μεγάλη περιουσία που κληρονόμησε (πλοία, μετρητά και ακίνητα). Κατάφερε  δε, να ναυπηγήσει τρία δικά της πλοία, μεταξύ των οποίων, ο ονομαστός «Αγαμέμνων», η ναυαρχίδα της. Ξεσήκωσε τους Έλληνες προκρίτους  με τα παρακάτω λόγια -λόγια που θα ζήλευαν  κι εκείνες οι σκληρές μανάδες της Αρχαίας Σπάρτης:

 

Έχασα το σύζυγο μου, ευλογητός ο Θεός!  Ο μεγαλύτερος γιος μου σκοτώθηκε  με το όπλο στο χέρι, ευλογητός ο Θεός!   Ο δεύτερος γιός μου 14ετής  στην ηλικία  μάχεται με τους Έλληνες  και πιθανώς να βρει ένδοξο θάνατο. Ευλογητός ο Θεός! Υπό την σκιά του σταυρού θα χαθεί επίσης  και το αίμα μου, ευλογητός ο Θεός, αλλά θα νικήσουμε ή θα παύσουμε να ζούμε… θα έχουμε  όμως την παρηγοριά ότι δεν αφήσαμε πίσω δούλους Έλληνες.

 

Η παράδοση της Ελληνίδας μάνας συνεχίστηκε σε όλους τους νεότερους αγώνες του ένθους, βρίσκοντας την  κορύφωσή της  στο Έπος του 1940. Η ελληνίδα μάνα του 40 είναι η γυναίκα που με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετά το γιό της  που φεύγει για το Μέτωπο, δίνοντας του την ευχή της να επιστρέψει νικητής. Είναι οι μαυροφορεμένες  γυναίκες και μάνες της Πίνδου, που φορώντας το χιόνι  και τη βροχή, ανεβαίνουν ΑΝΔΡΟΠΑΤΩΝΤΑΣ τις απόκρημνες  κορφές της Πίνδου, κουβαλώντας στους ώμους τους όλη την Ελλάδα, για να μεταφέρουν όπλα, πυρομαχικά και τρόφιμα στους μαχητές της πρώτης γραμμής.

Και τι να πει κανείς και με τι λόγια να μιλήσει για την Ελένη Ιωαννίδου , μια από τις εκατοντάδες μανάδες που έχασαν το παιδί τους στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο. Στις 2 Φλεβάρη του  1941, σαν άλλη Σπαρτιάτισσα προς τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορίζη έστειλε το παρακάτω  λακωνικό τηλεγράφημα που αποτελεί το «Ή ταν ή επί τας», της  νεότερης Ελλάδας: 

 

Πρὸς τὸν Πρόεδρον τῆς Κυβερνήσεως

Κύριον Ἀλέξανδρον Κορυζήν

Ὁ υἱός μου, Εὐάγγελος Ἰ. Ἰωαννίδης, ἀπωλέσθη εἰς τὰς ἐπιχειρήσεις τῆς Κλεισούρας.
Παρήγγειλα εἰς τοὺς τέσσαρας ἤδη ὑπηρετοῦντας υἱούς μου: Χρῆστον, Κώσταν,
Γεώργιον καὶ Νίκον Ἰ. Ἰωαννίδην, νὰ ἐκδικηθῶσιν τὸν θάνατον τοῦ ἀδελφοῦ των.

Κρατῶ εἰς ἐφεδρείαν ἄλλους τέσσαρας: Πάνον, Ἀθανάσιον, Γρηγόριον καὶ Μενέλαον Ἰ. Ἰωαννίδη, κλάσεων 1917 καὶ νεωτέρων.

Παρακαλῶ κληθῶσιν ὀνομαστικῶς καὶ οὗτοι, εἰς πάσαν περίπτωσιν ἀνάγκης τῆς
Πατρίδος ἢ τυχὸν ἀπωλείας ἑτέρου τέκνου μου πρὸς ἐκδίκησιν ἐχθροῦ.

Γνωρίσατε Βασιλέα μας ὅτι ὕστατον ἐπιφώνημα θέλει εἶναι:

ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΣ

Ἑλένη Ἰωάννου Ἰωαννίδου
Κυπαρισσία, 2 Φεβρουαρίου 1941

Η σύγχρονη Ελληνίδα μάνα, απόγονος των ηρωίδων και ηρωομάνων του παρελθόντος, είναι σήμερα το στήριγμα  της ελληνικής οικογένεια και ο θεμέλιος λίθος της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η καθημερινή αγωνίστρια  που δίνει ακατάπαυστα τις μικρές και τις μεγάλες μάχες της, προκειμένου  να ανταποκριθεί αντάξια  στο ρόλο της και να παραδώσει παιδιά συγκροτημένα στην κοινωνία. Είναι η Μάνα που δεν θα βάλει την καριέρα πάνω από τα παιδιά της, που θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να ισορροπήσει μητρότητα και καριέρα. Είναι η Μάνα που θα κάνει απίστευτες οικονομίες για να μπορέσει να στηρίξει τα όνειρα των παιδιών της μέχρι να γίνουν αυτά πραγματικότητα. Είναι εκείνη που βλέπει συγκινημένη τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να προοδεύουν  και να προσφέρουν  τα μέγιστα  στην πατρίδα.

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη