ΣΠΆΡΑΓΜΑ
(Λένε πως, τα ωραία ποιήματα είναι γραμμένα με όμορφα λόγια...
με λόγια που σου χαϊδεύουν τα αφτιά όταν τα ακούς ή όταν τα διαβάζεις...
μα βαρέθηκα να ωραιοποιώ τον πόνο για να τον κάνω πιο υποφερτό.... )
Κόκκινος ποταμός το σώμα μου‧
ανάσαινε το αίμα των προγόνων‧
βυθισμένο στο αιμοφόρο δίκτυο
μιας πανάρχαιας μήτρας,
πήρε σάρκα και οστά.
Πεινούσα κι αίμα στάλαζαν οι ρώγες της μάνας μου.
Διψούσα και δαγκωνόμουν …
Κι αργότερα...όταν ορκίστηκα στα άρματα
της ζωής:
με ύδωρ και αίμα ζύμωνα τον άρτο τον επιούσιο
τρέφοντας τη γενιά μου!
ωσότου αρρώστησα...
κι αφαίμαξη ξεκίνησαν να κάνουν οι βρικόλακες
να διώξουν την αρρώστια!..
Πετσόκοψαν τη σάρκα μου‧
ρούφηξαν το αίμα μου
και μ’ άφησαν επί ξύλου κρεμάμενο
με τις πλευρές του θώρακά μου εκτεθειμένες
σε μια αράχνη
να πλέκει τον ιστό της στο σημείο της καρδιάς...
Νομίζω ότι ορθά λες ότι η ποίηση δεν ωραιοποιεί και δεν στρογγυλεύει. Οι στίχοι της είναι φωτιά και αποκάλυψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου, Μαρία.