ΨΑΞΤΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Ψάξτε να βρούμε την Ειρήνη και χιλιάδες γύρω μας θα σωθούν!
Παρασκευή, 12 Δεκεμβρίου 2025
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
ΨΑΞΤΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Ένα Παγκόσμιο Ποίημα για την Αγέννητη Αγάπη και την Αποτυχία του Σύγχρονου Πολιτισμού
Μια Διεθνής Λογοτεχνική Κριτική του Έργου της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
Από: Rizal Tanjung
---
Η Ποίηση ως Παγκόσμιο Έγραφο της Ανθρωπότητας
Σε όλη την ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τα μεγάλα ποιήματα σπάνια αναδύθηκαν ως απλή αισθητική ψυχαγωγία. Αντίθετα, γεννιούνται ως προσωπικά ντοκουμέντα της ανθρωπότητας - πικρά αρχεία αποτυχίας, ελπίδας και των συλλογικών πληγών του πολιτισμού. To "ΨΑΞΤΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ "από τη Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη στέκεται σταθερά μέσα σε αυτή την παράδοση. Δεν είναι απλώς ένα λυρικό ποίημα, αλλά ένα μανιφέστο παγκόσμιου ανθρωπισμού, που αρθρώνεται μέσα από μια συμβολική γλώσσα που υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα, τα θρησκευτικά δόγματα και τις ιδεολογικές διαιρέσεις.
Αυτό το ποίημα μιλάει από έναν μετα-ιστορικό χώρο, σαν να το εκφωνεί μια φωνή που έχει γίνει μάρτυρας της κατάρρευσης των πολιτισμών ο ένας μετά τον άλλον. Δεν υποδεικνύει μια μεμονωμένη σύγκρουση, ούτε κατηγορεί μια συγκεκριμένη εποχή. Αντίθετα, διεισδύει βαθύτερα, αντιμετωπίζοντας τη μεταφυσική ρίζα του ίδιου του πολέμου: την αποτυχία της ανθρωπότητας να γεννήσει την ειρήνη ως μια ζωντανή μορφή αγάπης.
---
Αγέννητος Έρωτας: Μια Ριζοσπαστική Κριτική της Σύγχρονης Ειρήνης
Ο εναρκτήριος στίχος του ποιήματος:
> «Σήμερα θα μιλήσω για έναν αγέννητο έρωτα»
λειτουργεί ταυτόχρονα ως αισθητική διακήρυξη και ως φιλοσοφική πρόκληση. Στη διεθνή λογοτεχνική κριτική, η έννοια του αγέννητου έρωτα μπορεί να ερμηνευτεί ως μια ριζική αποδόμηση των σύγχρονων ψευδαισθήσεων για την ειρήνη. Η ειρήνη, στον σύγχρονο λόγο, συχνά νοείται ως το αποτέλεσμα πολιτικών συμφωνιών, διπλωματικών διαπραγματεύσεων ή ισορροπιών δυνάμεων. Η Ροϊμελιότι απορρίπτει όλες αυτές τις κατασκευές. Υποστηρίζει ότι η ειρήνη δεν έχει ακόμη γεννηθεί οντολογικά μέσα στην ίδια την ανθρώπινη συνείδηση.
Από την οπτική γωνία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αυτή η ιδέα αντηχεί με τις ποιητικές φωνές των Paul Celan, Mahmoud Darwish και Adonis - ποιητών που κατάλαβαν ότι μετά από ιστορικές καταστροφές, η γλώσσα της ειρήνης συχνά αποδεικνύεται πιο εύθραυστη από τη γλώσσα του πολέμου.
---
Η Ανατολή ως Επιστημολογική Μεταφορά
> «Έχει πάντα το βλέμμα της στραμμένο στην ανατολή…»
Στη διαπολιτισμική λογοτεχνική κριτική, η Ανατολή ερμηνεύεται συχνά ως πηγή αρχαίας πνευματικότητας και αρχέγονης σοφίας. Ωστόσο, η Ροϊμελιότι αποφεύγει τον ρομαντικό Οριενταλισμό. Η Ανατολή σε αυτό το ποίημα δεν είναι μια γεωγραφική περιοχή, αλλά μια κατεύθυνση συνείδησης.
Στρέφοντας το βλέμμα της αγάπης προς την Ανατολή, το ποίημα προσφέρει μια διακριτική κριτική της σύγχρονης Δύσης - της υπερβολικής πίστης της στην εργαλειακή ορθολογικότητα, την τεχνολογική υπεροχή και τη στρατιωτική δύναμη. Η Ανατολή γίνεται σύμβολο αυτού που έχει ξεχάσει ο σύγχρονος πολιτισμός: τη σιωπή, τη σοφία και την ιερή σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και του κόσμου.
---
Γλώσσα, Βιβλία και η Κρίση της Ανάγνωσης του Κόσμου
> «σαν αδιάβαστες λέξεις,
στις σελίδες των βιβλίων».
Αυτή η μεταφορά αποτελεί έναν από τους κεντρικούς άξονες της λογοτεχνικής κριτικής του ποιήματος. Η Ρουμελιώτη δεν επιτίθεται στην άγνοια. καταγγέλλει την αμέλεια - την αποτυχία να διαβάσει κανείς σε βάθος. Ο σύγχρονος κόσμος κατακλύζεται από κείμενα: νόμους, συντάγματα, ιερές γραφές, διακηρύξεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, όλα γίνονται αδιάβαστες λέξεις όταν η ανθρώπινη καρδιά χάνει την ηθική της ευαισθησία.
Στο πλαίσιο του διεθνούς λογοτεχνικού λόγου, αυτό απηχεί την κριτική του Μίλαν Κούντερα για την «αδυναμία να θυμάται» της σύγχρονης ανθρωπότητας, καθώς και το όραμα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες για τη βιβλιοθήκη ως ένα παράδοξο γνώσης που συσσωρεύεται ατελείωτα αλλά ποτέ δεν γίνεται πλήρως κατανοητό.
---
Το Πληγωμένο Σώμα της Ιστορίας και η Αισθητική της Θεραπείας
> «ραντίζοντας τις πληγές με ένα θεϊκό άρωμα»
Το ποίημα δεν αποστρέφει το βλέμμα του από τις ιστορικές πληγές. Αντίθετα, τοποθετεί το τραύμα ως ένα ηθικό και αισθητικό πεδίο. Η ειρήνη δεν έρχεται για να σβήσει τον πόνο, αλλά για να τον αγγίξει απαλά με ένα θεϊκό άρωμα - μια εικόνα που συνδυάζει αισθησιασμό, πνευματικότητα και ηθική ευθύνη.
Στις μεταπολεμικές λογοτεχνικές παραδόσεις, αυτή η προσέγγιση θυμίζει την ποίηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο πόνος ούτε δοξάζεται ούτε αρνείται, αλλά φροντίζεται προσεκτικά ώστε να μην σαπίσει σε εκδίκηση.
---
Μια Διαλυμένη Ψυχή και Παγκόσμια Υποκειμενικότητα
> «η ψυχή μου σπάει σε χιλιάδες κομμάτια»
Ο κατακερματισμός της ψυχής αντανακλά την κατάσταση της σύγχρονης παγκόσμιας υποκειμενικότητας - διασπασμένη από την υπερφόρτωση πληροφοριών, την ιδεολογική βία και τη συμβολική επιθετικότητα. Ωστόσο, ο Ρουμελιότι δεν παραμένει σε απόγνωση. Κάθε θραύσμα της ψυχής μεταμορφώνεται σε πουλί, ένα διαχρονικό σύμβολο αναζήτησης και ελευθερίας.
Στην παγκόσμια λογοτεχνία, τα πουλιά συχνά αντιπροσωπεύουν τη φωνή του ποιητή - είτε στο κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε είτε στα πουλιά της μυστικιστικής ποίησης του Ρουμί. Εδώ, τα πουλιά φέρουν μια μόνο λέξη: ΕΙΡΗΝΗ, μετατρέποντάς την σε ένα παγκόσμιο μάντρα που υπερβαίνει τα γλωσσικά όρια.
---
Σπόροι της Εποχής των Παγετώνων και η Ηθική της Ιστορικής Υπομονής
> «Οι σπόροι που έχουν σπαρθεί κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων»
Αυτή η μεταφορά ασκεί μια οξεία κριτική στη σύγχρονη άμεση ικανοποίηση. Η ειρήνη, σύμφωνα με αυτό το ποίημα, απαιτεί γεωλογική υπομονή παρά πολιτική ταχύτητα. Αναπτύσσεται αργά, ακόμα και όταν ο κόσμος φαίνεται παγωμένος.
Από μια διεθνή λογοτεχνική οπτική γωνία, αυτό επικαλείται την ηθική της μακράς διάρκειας - μια βαθιά αίσθηση του ιστορικού χρόνου που συχνά αγνοείται από πολιτισμούς που έχουν εμμονή με τα άμεσα αποτελέσματα.
---
Ο πόλεμος ως αντιπολιτισμός
> «ο πόλεμος, το έργο των βαρβάρων»
Αυτή η δήλωση είναι τόσο κανονιστική όσο και αισθητική. Ο πόλεμος ονομάζεται βάρβαρος όχι λόγω των δραστών του, αλλά επειδή εκμηδενίζει τον πολιτισμό, τη γλώσσα και το ίδιο το νόημα. Στη λογοτεχνική κριτική, αυτό αντιπροσωπεύει μια κλασική ανθρωπιστική θέση: ο πόλεμος είναι μια αποτυχία της φαντασίας.
Ο Ρουμελιότι τοποθετεί την ποίηση ως το αντίθετο του πολέμου - όχι μέσω της προπαγάνδας, αλλά μέσω μιας γλώσσας που αποκαθιστά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. ---
Η Γέννηση της Ειρήνης ως Ποιητικό Γεγονός
> «Μια αστραπή διαπερνά τα σύννεφα…
είναι η γέννηση της αγάπης μου»
Η γέννηση της ειρήνης απεικονίζεται ως ένα κοσμικό γεγονός. Η αστραπή σηματοδοτεί μια ξαφνική φώτιση - μια επιφανειακή ρήξη της συνείδησης. Αυτό ευθυγραμμίζεται με μυστικιστικές και υπαρξιακές λογοτεχνικές παραδόσεις, όπου η αληθινή μεταμόρφωση δεν συμβαίνει σταδιακά, αλλά μέσα από ένα σοκ που αναδιαμορφώνει την επίγνωση.
---
Ποίηση ως Παγκόσμια Ηθική Πράξη
Το "Seek to Find Peace" επιβεβαιώνει ότι η ποίηση εξακολουθεί να έχει ηθική σημασία σε έναν πληγωμένο κόσμο. Δεν είναι μια τεχνική λύση, αλλά μια ηθική πυξίδα. Μέσα στο τοπίο της διεθνούς λογοτεχνίας, αυτό το ποίημα αξίζει να σταθεί δίπλα σε μεγάλα έργα που πλαισιώνουν την ειρήνη ως πνευματικό έργο της ανθρωπότητας.
Το ποίημα δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αρθρώνει μόνο ένα ήσυχο αλλά επείγον κάλεσμα: όσο η ειρήνη παραμένει μια αγέννητη αγάπη,
το έργο της λογοτεχνίας -και της ίδιας της ανθρωπότητας- παραμένει ημιτελές.
---
Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025
----------------------
SEEK TO FIND PEACE by Maria Kolovou Roumelioti
SEEK TO FIND PEACE
A Global Poem on Unborn Love and the Failure of Modern Civilization
An International Literary Criticism of the Work of Maria Kolovou Roymelioti
By: Rizal Tanjung
---
Poetry as a Global Document of Humanity
Throughout the history of world literature, great poems have rarely emerged as mere aesthetic entertainment. They are born, instead, as intimate documents of humanity—bitter records of failure, hope, and the collective wounds of civilization. Seek to Find Peace by Maria Kolovou Roymelioti stands firmly within this tradition. It is not simply a lyrical poem, but a manifesto of global humanism, articulated through a symbolic language that transcends national borders, religious doctrines, and ideological divisions.
This poem speaks from a post-historical space, as if uttered by a voice that has witnessed the collapse of civilizations one after another. It does not point to a single conflict, nor does it accuse a specific era. Rather, it penetrates deeper, addressing the metaphysical root of war itself: humanity’s failure to give birth to peace as a living form of love.
---
Unborn Love: A Radical Critique of Modern Peace
The opening line of the poem:
> “Today I will speak of an unborn love”
functions simultaneously as an aesthetic declaration and a philosophical provocation. In international literary criticism, the notion of unborn love can be read as a radical dismantling of modern illusions about peace. Peace, in contemporary discourse, is often understood as the outcome of political agreements, diplomatic negotiations, or balances of power. Roymelioti rejects all such constructions. She asserts that peace has not yet been born ontologically within human consciousness itself.
From the perspective of world literature, this idea resonates with the poetic voices of Paul Celan, Mahmoud Darwish, and Adonis—poets who understood that after historical catastrophes, the language of peace often proves more fragile than the language of war.
---
The East as an Epistemological Metaphor
> “It always has its gaze fixed on the east…”
In cross-cultural literary criticism, the East is frequently interpreted as a source of ancient spirituality and primordial wisdom. Yet Roymelioti avoids romantic Orientalism. The East in this poem is not a geographical territory, but a direction of consciousness.
By fixing the gaze of love toward the East, the poem offers a subtle critique of the modern West—of its excessive faith in instrumental rationality, technological supremacy, and military power. The East becomes a symbol of what modern civilization has forgotten: silence, wisdom, and the sacred relationship between humanity and the cosmos.
---
Language, Books, and the Crisis of Reading the World
> “like unread words,
on the pages of books.”
This metaphor forms one of the central axes of the poem’s literary critique. Roymelioti does not attack ignorance; she indicts negligence—the failure to read deeply. The modern world is flooded with texts: laws, constitutions, sacred scriptures, declarations of human rights. Yet all become unread words when the human heart loses its ethical sensitivity.
Within international literary discourse, this echoes Milan Kundera’s critique of modern humanity’s “inability to remember,” as well as Jorge Luis Borges’s vision of the library as a paradox of knowledge that is endlessly accumulated but never fully understood.
---
The Wounded Body of History and the Aesthetics of Healing
> “sprinkling the wounds with a divine fragrance”
The poem does not avert its gaze from historical wounds. Instead, it positions trauma as both an ethical and aesthetic terrain. Peace does not arrive to erase pain, but to touch it gently with a divine fragrance—an image that fuses sensuality, spirituality, and moral responsibility.
In post-conflict literary traditions, this approach recalls post–World War II poetry, where suffering is neither glorified nor denied, but carefully tended so it does not rot into vengeance.
---
A Shattered Soul and Global Subjectivity
> “my soul breaks into thousands of pieces”
The fragmentation of the soul reflects the condition of contemporary global subjectivity—fractured by information overload, ideological violence, and symbolic aggression. Yet Roymelioti does not remain in despair. Each fragment of the soul transforms into a bird, a timeless symbol of seeking and freedom.
In world literature, birds often represent the poet’s own voice—whether in Edgar Allan Poe’s raven or the birds of Rumi’s mystical poetry. Here, the birds carry a single word: PEACE, transforming it into a universal mantra that transcends linguistic boundaries.
---
Seeds of the Ice Age and the Ethics of Historical Patience
> “The seeds that have been sown during the ice age”
This metaphor delivers a sharp critique of modern instant gratification. Peace, according to this poem, demands geological patience rather than political speed. It grows slowly, even when the world appears frozen.
From an international literary perspective, this invokes the ethics of the longue durée—a deep sense of historical time often ignored by civilizations obsessed with immediate results.
---
War as Anti-Culture
> “war, the work of barbarians”
This statement is both normative and aesthetic. War is called barbaric not because of its perpetrators, but because it annihilates culture, language, and meaning itself. In literary criticism, this represents a classic humanistic position: war is a failure of imagination.
Roymelioti positions poetry as the antithesis of war—not through propaganda, but through a language that restores human dignity.
---
The Birth of Peace as a Poetic Event
> “A lightning pierces the clouds…
it is the birth of my love”
The birth of peace is depicted as a cosmic event. Lightning marks a sudden illumination—an epiphanic rupture of consciousness. This aligns with mystical and existential literary traditions, where true transformation occurs not gradually, but through a shock that reconfigures awareness.
---
Poetry as a Global Ethical Act
Seek to Find Peace affirms that poetry still holds ethical significance in a wounded world. It is not a technical solution, but a moral compass. Within the landscape of international literature, this poem deserves to stand alongside major works that frame peace as a spiritual task of humanity.
The poem offers no easy answers. It articulates only one quiet yet urgent call: that as long as peace remains an unborn love,
the task of literature—and of humanity itself—remains unfinished.
---
West Sumatra, Indonesia, 2025
--------------------
Rizal Tanjung
https://www.facebook.com/rizal.tanjuang.9