Μια Ποιητική Κριτική των Πινάκων "ΟΠΤΑΣΙΑ" και "ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ" της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Από: Rizal Tanjung

 

Μια Ποιητική Κριτική των Πινάκων της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Από: Rizal Tanjung

 

Μπροστά μας, δύο πίνακες στέκονται σαν τους δίδυμους πόλους του ελληνικού κόσμου: Η ΟΠΤΑΣΙΑ—ένα υγρό όνειρο που γεννιέται από τη μήτρα του Αιγαίου Πελάγους, και η Αυτοπροσωπογραφία—ένα πρόσωπο χωρισμένο ανάμεσα στο φως και τη σκιά, ανάμεσα στον λόγο και το πάθος, ανάμεσα στο Απολλώνιο και το Διονυσιακό.

---

ΟΠΤΑΣΙΑ: Το Σώμα Διαλυμένο στην Κοσμική Θάλασσα

Ο πρώτος πίνακας ξεδιπλώνεται σαν ένα φασματικό σώμα που κολυμπάει σε έναν αρχέγονο ωκεανό. Το μπλε και το πράσινο ρέουν μαζί, σαν η ίδια η Γαία να γεννά για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά σε υγρή μορφή. Φαντασματικές φιγούρες παρασύρονται, φυτικές σκιές αναδύονται, χέρια απλώνονται προς τρυφερά φύλλα—σύμβολα της ημιτελούς μεταμόρφωσης της ζωής, ένα αιώνιο γίγνεσθαι που θυμίζει τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου.

Στο λεξιλόγιο της σύγχρονης τέχνης, αυτό το έργο αντηχεί με τον Νεο-Σουρεαλισμό και την Οραματική Τέχνη, όπου ο καμβάς δεν είναι απλή επιφάνεια αλλά μια κοσμολογική πύλη. Θυμίζει ρεύματα στη μοντέρνα ζωγραφική που συγχωνεύονται με την πνευματικότητα, όπου η τέχνη δεν γίνεται αναπαράσταση αλλά μυστικιστική εμπειρία.

 Η OPTASIA μιλάει σαν μαντείο στους Δελφούς, ψιθυρίζοντας:

«Είμαι η υγρή σου σκιά, είμαι το ημιτελές σου σώμα, είμαι η σκέψη που παρασύρεται στην κοσμική παλίρροια. Όπως είπε ο Σωκράτης, η γνώση δεν είναι παρά ανάμνηση—και είμαι η ανάμνηση που άφησες σκορπισμένη στον βυθό».

---

Αυτοπροσωπογραφία: Το Πρόσωπο ως Θέατρο Ύπαρξης

Το δεύτερο έργο, η αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη, ακτινοβολεί μια διαφορετική δύναμη: γεωμετρία του προσώπου που διασπάται από το φως και το σκοτάδι, σύμβολο της αιώνιας πάλης του Ηράκλειτου ανάμεσα στην αρμονία και τη σύγκρουση, ανάμεσα στον λόγο και το χάος. Κοφτερά μάτια, σφραγισμένα χείλη, ένα πρόσωπο σπασμένο από χρώμα—αυτά είναι θραύσματα μιας ψυχής που λαχταρά την ολότητα.

Στην ιστορία της ζωγραφικής, αυτό ανήκει στον Νεοκυβισμό και τον Μοντέρνο Εξπρεσιονισμό, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι απλώς ταυτότητα αλλά μια χαρτογραφία τραυμάτων, ιστορίας και εσωτερικών μαχών.

Το πορτρέτο φωνάζει σιωπηλά: «Είμαι ο Διόνυσος που γελάει πίσω από τη μάσκα του Απόλλωνα. Είμαι ο λαβύρινθος του Δαίδαλου, το πρόσωπό μου σκισμένο αλλά ακόμα ένα. Είμαι η ελληνική τραγωδία ξαναγραμμένη στον καμβά. Και εσύ, θεατής, είσαι η χορωδία που καλείται να ερμηνεύσει τη θλίψη και τη χαρά μου».

---

Ο Διάλογος Ποίησης και Ζωγραφικής

Το ποίημα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη που συνοδεύει αυτά τα έργα είναι από μόνο του ένα πεζό ποίημα αγώνα - μιλώντας για καταστροφή και δημιουργία, για χλευασμό και αποφασιστικότητα, για έναν όρκο να μην σβήσει ποτέ ξανά τον εαυτό της. Τοποθετημένο δίπλα στους πίνακες, το ποίημα γίνεται μια προσωπική μυθολογία: η ιστορία ενός καλλιτέχνη ως Προμηθέας, που κλέβει τη φωτιά από τους θεούς για να γεννήσει χρώμα στον καμβά, αλλά βασανίζεται από την αμφιβολία ότι είναι άνθρωπος.

Εδώ, η ζωγραφική και η ποίηση αγκαλιάζονται όπως οι αρχαίοι εραστές Έρωτας και Ψυχή - κυνηγώντας για πάντα, τραυματίζοντας για πάντα, αλλά τελικά συνειδητοποιώντας ότι η αληθινή αγάπη γεννιέται από την ενότητα του πόνου.

 ---

Η Αισθητική ως Φιλοσοφία της Ζωής Στο χώρο της σύγχρονης τέχνης, τα έργα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη στέκονται ως γέφυρες μεταξύ της σύγχρονης αφαίρεσης και της ελληνικής κλασικής ψυχής. Γράφει με χρώμα, ζωγραφίζει με λέξεις. Αντιστέκεται στη φυλακή του στυλιστικού ορισμού, ενσαρκώνοντας αντ' αυτού τον φιλόσοφο - έναν εραστή της σοφίας που εκφράζει την τραγωδία, την ειρωνεία και την ελπίδα με μια μόνο πινελιά.

Όπως διακήρυξε ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο:

«Η ομορφιά δεν ανήκει μόνο στο σώμα, αλλά είναι η λάμψη της ψυχής που αναζητά την αθανασία».

Και πράγματι, σε αυτούς τους πίνακες, η ψυχή της Έλληνας καλλιτέχνιδας επιμένει - κοιτάζοντάς μας πίσω από το χρώμα, πίσω από τη γραμμή, πίσω από τη σιωπή που ξεχειλίζει από ήχο. 

II

Οι πίνακες της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη: Ανάμεσα στον Νεο-Σουρεαλισμό, την Οραματική Τέχνη και τον Νεο-Κυβισμό

Το Πλαίσιο της Σύγχρονης Τέχνης

Στον σημερινό παγκόσμιο χάρτη τέχνης, υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα που κινείται πέρα ​​από την ρεαλιστική αναπαράσταση προς το βιωματικό - η τέχνη όχι απλώς φαίνεται αλλά βιώνεται συναισθηματικά, διανοητικά και πνευματικά. Τρία κυρίαρχα ρεύματα ξεχωρίζουν:

Ο Νεο-Σουρεαλισμός, που κληρονομεί την κληρονομιά των Αντρέ Μπρετόν, Σαλβαδόρ Νταλί και Μαξ Ερνστ, αλλά με μια νέα οπτική γλώσσα φορτισμένη με ψυχολογία, το ασυνείδητο και την κοσμική πνευματικότητα.

Η Οραματική Τέχνη, που άνθισε μετά τη δεκαετία του 1960, εμποτισμένη με ψυχεδελική αισθητική, ανατολικό μυστικισμό και υπαρξιακή φιλοσοφία - συχνά απεικονίζοντας κοσμικά σύμβολα, ρευστά σώματα και τη σύντηξη ανθρώπου και φύσης.

Ο Νεο-Κυβισμός και ο Σύγχρονος Εξπρεσιονισμός, που αποδομούν πρόσωπα, σώματα και χώρο σε γεωμετρικά και συναισθηματικά επίπεδα, μετατρέποντας το ανθρώπινο πρόσωπο σε θέατρο ύπαρξης.

Οι δύο πίνακες της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη εντάσσονται σε αυτό το φάσμα, επιβεβαιώνοντας παράλληλα μια σαφώς ελληνική ταυτότητα: τις ρίζες τους στη μυθολογία, την τραγωδία και την κλασική φιλοσοφία.

---

OPTASIA: Ένας Οπτικός Διαλογισμός

Το OPTASIA απεικονίζει μια ανθρώπινη φιγούρα που υγροποιείται στην κοσμική παλίρροια. Τυπικά, ανήκει στην Οραματική Τέχνη, όπου το σώμα δεν είναι πλέον ένα σταθερό θέμα αλλά μέρος μιας ατελείωτης κοσμικής μεταμόρφωσης. Τα στροβιλιζόμενα, αυτοβιωμένα χρώματα προκαλούν την εντύπωση ενός κοσμικού οργανισμού.

Από την οπτική γωνία της ελληνικής φιλοσοφίας, το έργο αντανακλά το δόγμα του Ηράκλειτου: πάντα ρέει - όλα ρέουν. Ο άνθρωπος εδώ δεν είναι ένα μόνιμο υποκείμενο, αλλά ένα θραύσμα της αιώνιας ροής του κόσμου.

Αισθητικά, θυμίζει την ελληνική μυθολογική εικονογραφία, όπου το σώμα συχνά απεικονιζόταν ως σύμβολο ένωσης με τη φύση, απηχώντας τις μεταμορφώσεις του Οβίδιου.

Έτσι, το OPTASIA βρίσκεται στο σταυροδρόμι της σύγχρονης οραματικής τέχνης και της κλασικής μυθολογίας - περισσότερο από ένας πίνακας, είναι ένας οπτικός διαλογισμός πάνω στην ύπαρξη.

 ---

Αυτοπροσωπογραφία: Μια Δήλωση Κατακερματισμού

Η αυτοπροσωπογραφία της Ρουμελιώτη κατακερματίζει το πρόσωπο σε επίπεδα χρώματος, θυμίζοντας τον Νεοκυβισμό. Ωστόσο, το βάρος του έργου δεν έγκειται στις γεωμετρικές του μορφές, αλλά στην ένταση της έκφρασης που γεννιέται από τις αντιθέσεις φωτός και σκότους, το ημιτελές χαμόγελο, το διαπεραστικό βλέμμα.

Στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης, αυτό το έργο συνομιλεί με τον Κυβισμό του Πικάσο και τον Εξπρεσιονισμό του Έγκον Σίλε, ωστόσο διεκδικεί ένα συμβολικό και προσωπικό ιδίωμα.

Φιλοσοφικά, απηχεί τον Πλάτωνα: το πρόσωπο δεν είναι παρά είδωλο (σκιά), ενώ η ψυχή είναι η αληθινή πραγματικότητα. Το σπασμένο πρόσωπό της γίνεται μεταφορά για την κατακερματισμένη σύγχρονη ψυχή που αγωνίζεται για ενότητα μέσα στο κοσμικό χάος.

Υπάρχει επίσης απήχηση με την ελληνική τραγωδία, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο είναι πάντα η αρένα της σύγκρουσης μεταξύ της θείας θέλησης και της ανθρώπινης ελευθερίας.

Έτσι, αυτή η αυτοπροσωπογραφία υπερβαίνει την ψυχολογία και γίνεται υπαρξιακή δήλωση: η ανθρωπότητα ως διαλυμένη αλλά πάντα αναζητά την αρμονία.

---

 Η Ποίηση ως Αισθητικό Πλαίσιο

Το συνοδευτικό ποίημα της Ρουμελιώτη αποκαλύπτει τον αγώνα της ίδιας της δημιουργίας - αμφιβολία, καταστροφή, κριτική και τον όρκο της καλλιτεχνικής ακεραιότητας. Στη σύγχρονη αισθητική θεωρία, αυτό ευθυγραμμίζεται με την έννοια του Theodor Adorno για τη μοντέρνα τέχνη ως αρνητικότητα - μια άρνηση συμμόρφωσης για την υπεράσπιση της αυθεντικότητας.

Το ποίημα ενισχύει τους πίνακες ως υπαρξιακή μαρτυρία: η τέχνη δεν είναι μόνο προϊόν, αλλά ταξίδι - σημαδεμένο και προκλητικό.

 ---

Τα έργα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη συμμετέχουν στα παγκόσμια ρεύματα τέχνης που απορρίπτουν την απλή αναπαράσταση, προσφέροντας αντ' αυτού ένα πείραμα αισθητικού, φιλοσοφικού και πνευματικού.

Το OPTASIA μιλάει τη γλώσσα της Οραματικής Τέχνης και του Νεο-Σουρεαλισμού: το σώμα ως υγρός κόσμος.

Το Αυτοπροσωπογραφία μιλάει τη γλώσσα του Νεο-Κυβισμού και του Εξπρεσιονισμού: το πρόσωπο ως κατακερματισμένη αρένα της ύπαρξης. Το συνοδευτικό ποίημα αναδεικνύει και τα δύο έργα σε μια ολοκληρωμένη αισθητική ενότητα: ζωγραφική, ποίηση και φιλοσοφία συνυφασμένες.

 Έτσι, η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη εντάσσεται στην παράδοση των Ελλήνων ζωγράφων-ποιητών που επεκτείνουν την κλασική τους κληρονομιά: την τέχνη ως διάλογο μεταξύ ομορφιάς, πόνου και αναζήτησης της αλήθειας.

 ---

 Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου 2025

Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025

 ---

Rizal Tanjung

21 Σεπτεμβρίου: Διεθνής Ημέρα Ειρήνης

 

ΑΝΔΡΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ. Εικαστική δημιουργία Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη. 

Κάθε χρόνο, στις 21 Σεπτεμβρίου, τα Ηνωμένα Έθνη καλούν τον κόσμο να σιγήσει. Κυριολεκτικά και συμβολικά. Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης είναι μια στιγμή παγκόσμιας παύσης, αναστοχασμού και δέσμευσης προς την ανώτερη των αξιών: την ειρήνη.

Ειρήνη ημίν αγαπητοί μου συνάνθρωποι!

Ειρήνη εντός κι εκτός μας !

Ειρήνη σε όλο τον κόσμο

 

Κι αφιερώνω δυο ποιήματα από την νέα Ποιητική μου Συλλογή που θα κυκλοφορήσει εντός ολίγων ημερών από τις εκδόσεις "ΤΟ ΔΟΝΤΙ " στην Πάτρα.

Φέρει τον τίτλο: ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ

 

ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

Ρόδινα τριανταφυλλάκια αναθρεμμένα

με το δροσό φιλί της μάνας

λούζονται το μύρο της Αγάπης·

νίβονται τις δροσοστάλες της Χαράς·

κοινωνούν της Ειρήνης τα Θεία δώρα

κι Ευαγγελίζονται πρόσφορο Ευτυχίας

απ’ του ήλιου το χέρι.

 

Λαμπερά αστράκια λάμπουν

τις αφέγγαρες νύχτες του κήπου μας.

Πλουμίδια, μαργαριτάρια ενδότερης Ευλογίας

ξέρουν να γελούν το πρωί,

να ξυπνούν με γλυκά ταχταρίσματα,

να μεθούν με ξάστερο ουρανό

και να δωρίζουν της ζωής παιχνίδια.

 

Αν δείτε δυο αστράκια να φιλιούνται την αυγή,

είναι επειδή τα ρόδινα τριανταφυλλάκια μου

ξύπνησαν με τραγούδια.

Αν δείτε μεθυσμένο τον Αυγερινό,

είναι επειδή τα ρόδινα τριανταφυλλάκια μου

χαίρονται τα δροσά φιλιά μου.

Αν δείτε τον Ήλιο να παίζει μαζί τους κρυφτό,

είναι επειδή ανακάλυψαν της Ειρήνης τα δώρα.

Αν δείτε κι εμένα θλιμμένο, είναι επειδή

τα ρόδινα τριανταφυλλάκια μου

δεν γεύτηκαν ξέγνοιαστο πρωί,

δεν ξύπνησαν με τραγούδια,

δεν μέθυσαν με ξάστερο ουρανό,

δεν έπαιξαν με τα παιχνίδια του ήλιου στα φυλλώματα,

παρά ξαρμάτωτα κλήθηκαν να παραδοθούν σε ναρκοπέδιο,

με σπάργανα, τα βόλια...

 

ΣΑΝ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ 

 

Ακολούθησα τα περιστέρια της Ειρήνης

πίσω απ’ το ξέφωτο μιας νεκρής πολιτείας

με τις χωματερές των ονείρων γεμάτες

απολιθωμένες ελπίδες...

κι αγνάντεψα μακριά… μέχρι εκεί που σμίγει

το φρύδι τ’ ουρανού με των ανθρώπων τη ματιά...

Ν’ αντικρίζω το ράισμα της γης

γι αυτά που έπλασαν οι γιοι του Υψίστου

με την απόρριψη άξιων διδαχών...

 

Μουντζουρωμένες οι ρήσεις των σοφών…

Σπασμένες οι ρητές επιγραφές και τα ψηφίσματα

αρχαίων φιλοσόφων… στις σύγχρονες περγαμηνές,

εξοστρακίστηκαν τα ιδανικά.

Τίποτα δεν απέμεινε από αθάνατο πνεύμα

μιας δοξασμένης πατρίδας...

Ούτε ακούστηκε η θυσία του τίμιου αγωνιστή!

 

Υετός από θειάφι και φωτιά…

Μυριάδες κλαγγές από Ανατολή και Δύση

βιγλίζουν τα αετώματα…

Σμήνη καλιακούδων πνίγουν το περιστέρι της Ειρήνης…

 

Η Τίσις πνιγμένη σε ποτάμια αλαζονείας

προκαλεί την οργή του Θείου.

Το Δίκαιο διαμελισμένο, διασκορπίστηκε

κι αγκάθι επικάθησε στο παλίμψηστο της Σεισάχθειας·

βούλευμα τραγικό… βόλι θανατηφόρο!

 

Όλα έχουν ισοπεδωθεί σε βωμό τυχοδιωκτισμού.

Τώρα τη σκυτάλη φέρει η Άτις…

 

(Το ποίημα απέσπασε Τιμητική Διάκριση στον 31ο Δελφικό Αγώνα Ποίησης , 2016)

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

Σύνθεση με Λουλούδια: Μια Αισθητική, Συμβολική και Ρομαντική Ελληνική Ερμηνεία Από τη Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη Δοκίμιο του Rizal Tanjung—

 

Σύνθεση με Λουλούδια της Μαρία Κολοβό Ρουμελιώτη 

Σύνθεση με Λουλούδια: Μια Αισθητική, Συμβολική και Ρομαντική Ελληνική Ερμηνεία Από τη Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη Δοκίμιο του Rizal Tanjung

—

Η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη είναι ζωγράφος και ποιήτρια από την Ελλάδα που συνεχίζει την κλασική κληρονομιά της πατρίδας της: την ένωση της τέχνης και της φιλοσοφίας. Η αρχαία Ελλάδα θεωρούσε πάντα την τέχνη ως ένα μονοπάτι προς την αλήθεια, όχι απλώς μια χειροτεχνία. Στο έργο της «Σύνθεση με Λουλούδια», η Ρουμελιώτη αποκαλύπτει έναν κόσμο όπου η γραμμή, το χρώμα και η μορφή μιλούν σαν στίχοι ποίησης. Δεν ζωγραφίζει απλώς λουλούδια - υφαίνει μια νέα μυθολογία: της ζωής που ξεπηδά από ένα κάταγμα, της αγάπης που ανθίζει από τα ερείπια.

---

Οπτικός Συμβολισμός: Λουλούδια Εν μέσω Ερειπίων

Ο πίνακας παρουσιάζει ντελικάτα μωβ άνθη, περιτριγυρισμένα από πράσινα φύλλα με έντονες λευκές φλέβες. Το φόντο μοιάζει με μωσαϊκό από σπασμένες πέτρες, που προκαλεί μια αρχαιολογική αύρα - σαν αυτά τα λουλούδια να έχουν φυτρώσει από τα ερείπια ενός αρχαίου αθηναϊκού ναού, από τις σπασμένες μαρμάρινες κολόνες που εγκατέλειψαν οι θεοί.

Τα σύμβολα που παίζουν:

Μωβ λουλούδια → σύμβολο της μεταμόρφωσης του έρωτα στην ελληνική μυθολογία (Υάκινθος, Άδωνις, Νάρκισσος). Η μωβ απόχρωση συμβολίζει την υπέρβαση, την αγάπη που μεταμορφώνεται από το θνητό στο αιώνιο.

Πράσινα φύλλα → ζωντάνια, σώμα και γη· μια υπενθύμιση ότι η ζωή συνεχίζει να ξεδιπλώνεται.

Ραγισμένο μωσαϊκό → θνητότητα, κατάρρευση της ιστορίας, αλλά και ο χώρος από τον οποίο γεννιέται η ανανέωση.

Έτσι, ο πίνακας μιλάει με μια συμβολική γλώσσα: η ζωή αναδύεται πάντα από τον κατακερματισμό και η αγάπη βρίσκει το νόημά της στην αντιμετώπιση της παροδικότητας.

---

Αισθητικές Εντάσεις: Μεταξύ Λυρικού Κυβισμού και Ελληνικού Ρομαντισμού

Στυλιστικά, η Ρουμελιώτη δεν υποτάσσεται πλήρως στον ρεαλισμό. Χρησιμοποιεί σπασμένα επίπεδα που θυμίζουν Κυβισμό, αλλά χωρίς την σκληρότητα του Πικάσο ή του Μπρακ. Μαλακώνει τη γεωμετρία σε λυρικό κυβισμό, όπου τα σπασμένα σχήματα εξακολουθούν να αναπνέουν με οργανική τρυφερότητα.

Ταυτόχρονα, ένας βαθύς ελληνικός ρομαντισμός διαπερνά τον καμβά. Η χρήση απαλών πράσινων, μπλε και μοβ δεν σοκάρει αλλά καταπραΰνει, προκαλώντας μελαγχολία παρά ρήξη. Αυτό την διαφοροποιεί από μεγάλο μέρος του δυτικού μοντερνισμού, συχνά ψυχρού και ριζοσπαστικού. Η τέχνη της Ρουμελιώτη αναδύεται αντ' αυτού ως γέφυρα μεταξύ της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας και της κλασικής αισθητικής της Ελλάδας.

---

Σε διάλογο με άλλους ζωγράφους

Σε σύγκριση με τον Πικάσο, η Ρουμελιώτη επιλέγει τον στοχασμό αντί της επανάστασης. Εκεί που ο Πικάσο διέλυσε την πραγματικότητα σε ριζοσπαστικά θραύσματα, εκείνη τα επανασυναρμολογεί σε ποιητικές αφηγήσεις.

Σε σύγκριση με την Τζόρτζια Ο'Κιφ, η οποία μετέτρεψε τα λουλούδια σε αισθησιακά σύμβολα, η Ρουμελιώτη παρουσιάζει το λουλούδι ως μια φιλοσοφική μεταφορά—όχι του σώματος, αλλά της ψυχής.

Σε σύγκριση με τον Πάουλ Κλέε, του οποίου η τέχνη συχνά παίζει με την κοσμική αθωότητα, η Ρουμελιώτη βρίσκεται πιο κοντά σε Έλληνες ποιητές όπως ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Ζωγραφίζει όπως γράφει ο Καβάφης: με ακινησία, λαχτάρα για ό,τι έχει χαθεί και αγάπη για τα εύθραυστα πράγματα.

---

Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία: Ένας Κοσμικός Ρομαντισμός

Αυτός ο πίνακας δεν μπορεί να διαχωριστεί από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Κάθε σύμβολο συνομιλεί με την κλασική σκέψη:

Ο Πλάτωνας και η Ιδέα της Ομορφιάς

Το λουλούδι εδώ δεν είναι απλώς ένα λουλούδι - είναι μια σκιά της αιώνιας Ιδέας της Ομορφιάς, η οποία παραμένει αμετάβλητη παρόλο που ο κόσμος καταρρέει. Η Ρουμελιώτη δεν ζωγραφίζει το ίδιο το λουλούδι, αλλά την ηχώ της αθανασίας του μέσα στον θνητό κόσμο.

Ηράκλειτος και η Παροδικότητα

Το ραγισμένο μωσαϊκό είναι η οπτική ενσάρκωση του παντα ρει - όλα τα πράγματα ρέουν, όλα τα πράγματα αλλάζουν. Ωστόσο, μέσα στο σπάσιμο, ένα λουλούδι ανθίζει. Η αλλαγή δεν είναι το τέλος, αλλά η μήτρα της ανανέωσης.

Επίκουρος και Φυσική Χαρά

Τα φρέσκα πράσινα φύλλα ψιθυρίζουν μια επικούρεια πρόσκληση: βρείτε την ευτυχία στην απλότητα, στην εγγύτητα με τη φύση. Ο πίνακας γίνεται ένας μικρός κήπος μέσα στον καμβά, ένας χώρος για να ξεκουραστεί η ψυχή.

---

Οι Ελληνικοί Μύθοι για τα Λουλούδια

Στην ελληνική μυθολογία, τα λουλούδια συχνά ξεπηδούσαν από τον έρωτα και την απώλεια: ο Υάκινθος από το αίμα της αγαπημένης του Απόλλωνα, η Ανεμώνη από τον θάνατο του Άδωνη, ο Νάρκισσος από έναν έρωτα παγιδευμένο στην αντανάκλασή του. Το λουλούδι της Ρουμελιώτη, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια βοτανική μορφή - είναι ένας μύθος που ξαναγεννιέται σε καμβά.

---

Ο Ρομαντισμός ως Πυρήνας του Έργου

Αυτό που κάνει αυτόν τον πίνακα αξιοσημείωτο είναι η ρομαντική αύρα που πηγάζει από κάθε του λεπτομέρεια. Ο ρομαντισμός εδώ δεν περιορίζεται στην ανθρώπινη αγάπη αλλά επεκτείνεται στην κοσμική αγάπη: ανάμεσα στο θνητό και το αιώνιο, ανάμεσα στα εύθραυστα φύλλα και το διαχρονικό μάρμαρο, ανάμεσα στη σπασμένη ιστορία και την αναγεννημένη ζωή.

Η Ρουμελιώτη προσφέρει ένα μήνυμα: η αγάπη είναι η μόνη δύναμη που επιτρέπει στα λουλούδια να ανθίζουν ανάμεσα σε ερείπια.

---

Η Σύνθεση με Λουλούδια είναι κάτι περισσότερο από ένας πίνακας ζωγραφικής. Είναι ένα οπτικό ποίημα που γεννήθηκε στην Ελλάδα: τη γη της φιλοσοφίας, τη γη του μύθου, τη γη του ρομαντισμού.

Σε έναν σύγχρονο κόσμο τέχνης που είναι πληθυντικός αλλά συχνά ψυχρός, αυτό το έργο μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι μορφών, αλλά μια ιστορία της ψυχής. Μας μιλάει όπως μιλάει η ποίηση του Καβάφη: ευγενική, μελαγχολική, γεμάτη αφοσίωση στα εύθραυστα πράγματα που μας οδηγούν στο αιώνιο.

Η Ρουμελιώτη, ως ζωγράφος και ποιήτρια, βρήκε το δικό της μονοπάτι: εκεί που το χρώμα και η λέξη αγγίζουν, γεννώντας μια ρομαντική φιλοσοφία στη γλώσσα των λουλουδιών.

---

ΙΙ.

Με κλασικές ηχώ

Για να ολοκληρώσουμε αυτό το δοκίμιο για τη Σύνθεση με Άνθη του Ρουμελιώτη, ας το θέσουμε σε διάλογο με τις φωνές της αρχαίας ελληνικής ποίησης, οι οποίες εμβαθύνουν την ρομαντικοφιλοσοφική της αύρα.

Στην ελληνική τέχνη, η ομορφιά (κάλλος) ήταν πάντα μια γέφυρα προς την αλήθεια. Η Ρουμελιώτη αναβιώνει αυτή την παράδοση σε σύγχρονη μορφή. Η ζωγραφική της δεν είναι βοτανική μελέτη, αλλά οπτική ελεγεία - ζωή που ανθίζει από το κάταγμα, αγάπη που διαρκεί μέσα στην παροδικότητα.

Η Σαπφώ κάποτε τραγούδησε για τα λουλούδια ως μεταφορές εύθραυστης αγάπης:

> «Σαν τριαντάφυλλο δίπλα στο ρυάκι,

η ομορφιά ανθίζει,

αλλά φυσημένος από τον άνεμο,

πέφτει.

Η Ρουμελιώτη, μέσα στα λουλούδια της ανάμεσα σε μωσαϊκά ρωγμές, τραγουδά την ίδια αλήθεια: η αγάπη υπομένει παρόλο που ο κόσμος διαλύεται.

Και στον ψίθυρο των φύλλων, ο Επίκουρος χαμογελάει: η ευτυχία βρίσκεται στην εγγύτητα των μικρών, πράσινων πραγμάτων.

Και ο Καβάφης φαίνεται να απαντά από τη σύγχρονη εποχή:

> «Αν πρέπει να πέσεις,

πέφτουν σαν ερείπια που είναι όμορφα,

ακόμα και σε κατάρρευση,

η ψυχή μπορεί ακόμα να τραγουδάει.

Τα λουλούδια της Ρουμελιώτη είναι ακριβώς αυτό το τραγούδι.

---

Κοσμικός Ρομαντισμός

Οι μύθοι επανεμφανίζονται: Υάκινθος, Ανεμώνη, Νάρκισσος—ο καθένας μια μεταμόρφωση της αγάπης μέσα από τον πόνο. Η Ρουμελιώτη συγκεντρώνει τις ηχώ τους σε ένα συμβολικό άνθος, διδάσκοντάς μας ότι η αγάπη μπορεί να αλλάζει μορφή, αλλά ποτέ δεν πεθαίνει.

Όπως έγραψε η Σαπφώ:

> «Κάποιοι λένε ότι το ωραιότερο θέαμα στη γη

είναι ένας στρατός ιππέων,

άλλοι, ένας στόλος από πλοία,

ή γραμμές πεζικού.

Αλλά λέω: το πιο όμορφο

είναι αυτό που αγαπάς.»

Το λουλούδι της Ρουμελιώτη, επίσης, δηλώνει: όχι στρατοί, ούτε μάρμαρο, ούτε ναοί, αλλά το εύθραυστο άνθος που αγαπάς - αυτή είναι η αληθινή αιωνιότητα της ομορφιάς.

---

Το «Σύνθεση με Λουλούδια» είναι ένας οπτικός ύμνος που ενώνει τη σύγχρονη αισθητική με τον αρχαίο ελληνικό ρομαντισμό. Μέσα από εύθραυστα λουλούδια, φρέσκα φύλλα και σπασμένα ψηφιδωτά, η Ρουμελιώτη μας υπενθυμίζει ότι η ομορφιά γεννιέται από πληγές και η αγάπη κατοικεί αιώνια ανάμεσα σε ερείπια.

Ζωγραφίζει όπως γράφουν οι ποιητές: κάθε γραμμή ένας στίχος, κάθε χρώμα μια μεταφορά. Αναβιώνει την ελληνική φιλοσοφική πεποίθηση ότι ενώ όλα τα άλλα φθείρονται, η αγάπη παραμένει η μία αιώνια δύναμη.

Όπως κάποτε διακήρυτταν οι Ορφικοί Ύμνοι:

> «Η αγάπη κρατάει τη γη,

η αγάπη οδηγεί τα αστέρια,

και σε μικρά άνθη

βρίσκεται το μυστικό του σύμπαντος.»

Έτσι, η ζωγραφική της δεν είναι απλώς μια σύνθεση λουλουδιών — είναι μια σύνθεση της ίδιας της ελληνικής φιλοσοφίας, ψιθυρισμένη στη γλώσσα του χρώματος.

---

Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025

Composition with Flowers: An Aesthetic, Symbolic, and Romantic Greek Interpretation By Maria Kolovou Rumelioti Essay by Rizal Tanjung

Maria Kolovou Rumelioti is a painter and poet from Greece who continues the classical legacy of her homeland: the union of art and philosophy. Ancient Greece always regarded art as a pathway to truth, not merely a craft of the hand. In her work Composition with Flowers, Rumelioti unveils a world where line, color, and form speak like verses of poetry. She does not simply paint flowers—she weaves a new mythology: of life sprouting from fracture, of love blossoming from ruins.

---

Visual Symbolism: Flowers Amid Ruins

The painting presents delicate purple blossoms, surrounded by green leaves traced with sharp white veins. The background resembles a mosaic of broken stones, evoking an archaeological aura—as if these flowers have grown from the ruins of an ancient Athenian temple, from the fractured marble pillars abandoned by the gods.

The symbols at play:

Purple flowers → a symbol of love’s metamorphosis in Greek mythology (Hyacinthus, Adonis, Narcissus). The purple hue signifies transcendence, love transformed from the mortal into the eternal.

Green leaves → vitality, body, and earth; a reminder that life continues to unfold.

Fractured mosaic → mortality, history’s collapse, yet also the space from which renewal is born.

Thus the painting speaks in a symbolic language: life always emerges from fragmentation, and love finds its meaning in confronting transience.

---

Aesthetic Tensions: Between Lyrical Cubism and Greek Romanticism

Stylistically, Rumelioti does not fully submit to realism. She employs fractured planes reminiscent of Cubism, but without the harshness of Picasso or Braque. She softens the geometry into lyrical cubism, where broken shapes still breathe with organic tenderness.

At the same time, a deep Greek Romanticism pervades the canvas. The use of soft greens, blues, and purples does not shock but soothes, evoking melancholy rather than rupture. This sets her apart from much of Western modernism, often cold and radical. Rumelioti’s art emerges instead as a bridge between the European avant-garde and the classical aesthetics of Greece.

---

In Dialogue with Other Painters

Compared to Picasso, Rumelioti chooses contemplation over revolution. Where Picasso shattered reality into radical fragments, she reassembles them into poetic narratives.

Compared to Georgia O’Keeffe, who monumentalized flowers into sensual icons, Rumelioti presents the flower as a philosophical metaphor—not of the body, but of the soul.

Compared to Paul Klee, whose art often plays with cosmic innocence, Rumelioti stands closer to Greek poets like Constantine Cavafy. She paints as Cavafy writes: with stillness, longing for what is lost, and love for fragile things.

---

Ancient Greek Philosophy: A Cosmic Romanticism

This painting cannot be separated from ancient Greek philosophy. Every symbol converses with classical thought:

Plato and the Idea of Beauty

The flower here is not merely a flower—it is a shadow of the eternal Idea of Beauty, which remains unchanging though the world crumbles. Rumelioti paints not the flower itself, but its echo of immortality within the mortal world.

Heraclitus and Impermanence

The cracked mosaic is the visual embodiment of panta rhei—all things flow, all things change. Yet, within the fracture, a flower blooms. Change is not an end, but the womb of renewal.

Epicurus and Natural Joy

The fresh green leaves whisper an Epicurean invitation: find happiness in simplicity, in closeness to nature. The painting becomes a small garden within the canvas, a space for the soul to rest.

---

The Greek Flower Myths

In Greek myth, flowers often sprang from love and loss: Hyacinthus from the blood of Apollo’s beloved, Anemone from Adonis’ death, Narcissus from a love trapped in its own reflection. Rumelioti’s flower, then, is no mere botanical form—it is myth reborn on canvas.

---

Romanticism as the Core of the Work

What makes this painting remarkable is the romantic aura flowing from its every detail. Romanticism here is not limited to human love but expands into cosmic love: between the mortal and the eternal, between fragile leaves and enduring marble, between broken history and reborn life.

Rumelioti offers a message: love is the sole force that allows flowers to bloom amidst ruins.

---

Composition with Flowers is more than a painting. It is a visual poem born of Greece: land of philosophy, land of myth, land of romance.

In a contemporary art world that is plural yet often cold, this work reminds us that art is not merely a play of forms, but a tale of the soul. It speaks to us as Cavafy’s poetry speaks: gentle, melancholic, full of devotion to the fragile things that lead us to the eternal.

Rumelioti, as both painter and poet, has found her own path: where color and word touch, birthing a romantic philosophy in the language of flowers.

---

II.

With Classical Echoes

To complete this essay on Rumelioti’s Composition with Flowers, let us place it in dialogue with the voices of ancient Greek poetry, which deepen its romantic-philosophical aura.

In Greek art, beauty (kallos) was always a bridge toward truth. Rumelioti revives this tradition in modern form. Her painting is not botanical study, but visual elegy—life blossoming from fracture, love enduring amidst impermanence.

Sappho once sang of flowers as metaphors of fragile love:

> “Like a rose by the stream,

beauty blooms,

but breathed upon by the wind,

it falls.”

Rumelioti, in her flowers amid mosaic fractures, sings the same truth: love endures though the world breaks apart.

And in the whisper of leaves, Epicurus smiles: happiness lies in the nearness of small, green things.

Cavafy, too, seems to answer from the modern age:

> “If you must fall,

fall as ruins that are beautiful,

for even in collapse,

the soul may still sing.”

Rumelioti’s flowers are precisely that song.

---

Cosmic Romanticism

The myths resurface: Hyacinthus, Anemone, Narcissus—each a metamorphosis of love through pain. Rumelioti gathers their echoes into one symbolic bloom, teaching us that love may change form, but never dies.

As Sappho wrote:

> “Some say the finest sight on earth

is an army of horsemen,

others, a fleet of ships,

or lines of infantry.

But I say: the most beautiful

is what you love.”

Rumelioti’s flower, too, declares: not armies, nor marble, nor temples, but the fragile blossom you love—this is beauty’s true eternity.

---

Composition with Flowers is a visual hymn uniting modern aesthetics with ancient Greek romanticism. Through fragile flowers, fresh leaves, and fractured mosaics, Rumelioti reminds us that beauty is born from wounds, and love dwells eternally among ruins.

She paints as poets write: each line a verse, each color a metaphor. She revives the Greek philosophical conviction that while all else perishes, love remains the one eternal force.

As the Orphic Hymns once proclaimed:

> “Love holds the earth,

love guides the stars,

and in small blossoms

lies the secret of the cosmos.”

Thus her painting is not merely a composition of flowers—it is a composition of Greek philosophy itself, whispered in the language of color.

---

West Sumatra, Indonesia, 2025

 Rizal Tanjung