ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ
Κούφια καλάμια τα χέρια μου
γυμνά κλαδιά που ζητάνε τον ήλιο
που τα φυσά ο άνεμος και τρέμουν.
Τα δάκτυλά μου
οδοντογλυφίδες σπασμένες
σέρνονται πάνω στα πλήκτρα
σαρώνοντας σκονισμένες λέξεις !.....
Σαλεύουν και καταμετρούν
και προσευχές σκαλίζουν
στο αναλόγιο της ζωής.
Πού να ζεστάνω τον πόνο τους;
Πού να ιάνω τις πληγές τους;
Ευτυχώς που μου μείναν οι λέξεις
κεχριμπαρένιο κομπολόι στα χέρια
μου
και σκοτώνω την πλήξη!
Εικοσιτέσσερις ώρες το
εικοσιτετράωρο
δεν στέκονται σε χλωρό κλαρί
Ίσως να εκπληρώσουν
κάποιο τάμα τους παλιό
ή να ξεπλένουν
κάποια παλιά αμαρτία!...
Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2025
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Περπατάμε, οι αναγνώστες σου, στις ποιητικές σου δημιουργίες, καλή μου φίλη. Πάντα με όμορφες εμπνεύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.