Μιλώντας για Ποίηση και για τις ώρες των ωδίνων που έδωσαν σχήμα, μορφή και πνοή στην ποιητική μου συλλογή: ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ, εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2025.
(Της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη)
Αγαπητοί μου φίλοι,
Η ποίηση δεν είναι οίηση!... Είναι περιδίνηση της ψυχής και δρόμος προς την αυτογνωσία! Είναι ιός και ίαση! Ποίκιλμα και μελοποιός του υποκειμενικού, του αντικειμενικού και συναισθηματικού ψυχισμού! Είναι ίαμα και δοκιμασία!....
90 ελευθερόστιχα επί των πλείστων ποιήματα που ηχούν σαν κραυγές, ήρθαν και πλαισίωσαν το καινούργιο πόνημα μου που φέρει τον τίτλο: «ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ», εκδόσεις «ΤΟ ΔΟΝΤΙ», Νοέμβριος 2025.
Στην εν λόγω Ποιητική Συλλογή, με νοερές συντρόφισσες τις Μοίρες που με μοίραναν, γίνεται περιπλάνηση και περιδίνηση της ψυχής σε παλιά, γνώριμα μα δυσκολοδιάβατα μονοπάτια, αφουγκρασμένη βήματα, όνειρα, ψαλμούς και θρήνους, που χαρτογραφούσαν για χρόνια το λείψανο του γέλιου μου…
Η Ποίηση με προσέγγισε όταν σκέψεις κατάκλυσαν το μυαλό και λειτούργησαν ως πυξίδα που με οδήγησε στα απύθμενα βάθη της ψυχής και αναμόχλευσαν τα πιο απόκρυφα, συνυφασμένα με ένα φάσμα πολύχρωμων εικόνων και συναισθημάτων. Έτσι, άρχισα να γράφω για ό,τι κρατεί αφυπνισμένη τη συνείδηση μου και γόνιμο το νου μου.
Νιώθω σαν να «Είμαι ένα παιδί» με «Τα χέρια μου» όμοια με κούφια καλάμια που σαλεύουν… που καταμετρούν… που προσευχές σκαλίζουν στο αναλόγιο της ζωής, τις ώρες εκείνες που άνεμοι λυσσομανούν και δέρνουν… χωρίς ποτέ να παύσω την «Ενατένιση» μου προς τον ουρανό (αναγνωρίζοντας την απεραντοσύνη του, το ασύνορο βλέμμα του και το άνευ ορίων μοίρασμά του) και σπαράζω!.... Σπαράζω ακριβώς όπως η ζωή‧ που ποτέ δεν είναι ίδια, ποτέ μονότονη, μα πάντα απρόβλεπτη! Ιδού κι ο τίτλος της συλλογής μου: ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ!
Αυτό το πόνημα δεν εμπεριέχει σπαράγματα και λογοτεχνικές εμπνεύσεις αποκομμένες από την ουσία μου… ούτε κάποια σκαλαθύρματα ρητορικά κάποιος ανερχόμενης αξίας, παρά μονάχα είναι ανέκδοτες σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό και θέλησαν να εκτεθούν στο ευρύ κοινό. Έτσι, σταχυολογήθηκαν και καταγράφηκαν σαν κραυγές στο ανθογυάλι της μνήμης.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία ανακεφαλαίωση βαθύτερων σκέψεων, φανερώνοντας την «Αχίλλειος πτέρνα» και την «Οδύσσεια ενός αιχμάλωτου σκοπευτή» που τίποτα άλλο δεν είχε κατά νου, παρά μόνο την επιστροφή του στην Ιθάκη της ψυχής, ξεστομίζοντας ευχές και ξόρκια .
«Η μεγάλη απόφαση» δεν ήταν απόφαση επιπόλαιη‧ ήταν απόφαση που πάρθηκε με πολλή σκέψη! και οι διαδρομές μού μιλούν για «Δικαιοσύνη» για «Αντανακλάσεις» φωτός που κρίνουν με επιείκεια εκείνη την απόφασή μου που σβούριζε συνέχεια το μυαλό!...
«Καβάλα στο ουράνιο τόξο» πασχίζω να κυνηγώ κρυμμένους θησαυρούς, προσμένοντας να βγουν καινούριοι σκαπανείς με τα τσαπιά στα χέρια, να βάλουν βαθιά το υνί στη σάρκα της γης και να ξεχειλίσει ζωή και αγώνα!
Κραυγάζω και σπαράζω …. Κρατώντας την «Κλεψύδρα» του χρόνου στα χέρια.. Τώρα που οι δικές μου μέρες έχουν πιάσει την «Κατηφόρα», το ουρλιαχτό γίνεται εντονότερο! «Σαν ιχνηλάτης» ακολουθώ τα περιστέρια της Ειρήνης πίσω απ’ το ξέφωτο της νεκρής πολιτείας με τις χωματερές των ονείρων γεμάτες απολιθωμένες ελπίδες... Προσδοκώ το άμεσο μέλλον να με αφήσει να σταθώ «Στα χρώματα του δειλινού», να πλύνω με μύρο την αχίλλειο πτέρνα μου, να στήσω κυκλικό χορό με τους αιώνες, «Αναθερμαίνοντας τις ελπίδες»… σαν «Μια γριά αρχόντισσα» σε ένα παγκάκι ερημικό... να ολοκληρώσω το κέντημα της νιότης μου.... «Ενέχυρο» να αφήσω τη ζωή μου στα χέρια του Θεού, τραγουδώντας αυτή τη φορά «Το τραγούδι των αγγέλων μου»!
Σε αυτή τη συλλογή αναζητώ την χαμένη ομορφιά προσευχόμενη στη γαλήνη για να μου δείξει το δρόμο! Σε αυτό το πόνημα, «Το παράπονο ενός ανώνυμου ποιητή» είναι και δικό μου παράπονο γιατί και οι δύο μας μαχόμαστε λησμονημένοι μέσα «Στον καπνό και την αντάρα του πολέμου» λαχταρώντας να ακούσουμε εκείνη την αγέρωχη μουσική των πεύκων και των μυρτιών να θα μας ταξιδέψει στα Ηλύσια Πεδία!...
Ζούμε μια «Σταύρωση δίχως ανάσταση»‧ ποθούμε τον ήλιο να λάμψει‧ κάνουμε «Νοερά ταξίδια»‧ στοχαζόμαστε! Θέλουμε να πέσουν οι μάσκες‧ να φανούν τα πρόσωπα όπως είναι στην πραγματικότητα, κρατώντας την ελπίδα και το όραμα, ζωντανά‧ υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας πως όλοι είμαστε θύτες και θύματα του παραλόγου !...
Κι ολοκληρώνω καταθέτοντας το ποίημα μου:
«Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ»
Χάθηκα στην έρημο κι ονειρεύτηκα μια όαση.
Κοιμήθηκα στη λάσπη και ξύπνησα αντικρίζοντας τον ήλιο.
Πείνασα κι αντάμωσα ένα δέντρο φορτωμένο καρπούς.
Δίψασα κι άνοιξαν οι πόρτες του ουρανού.
Κρύωνα κι ονειρεύτηκα να με σκεπάζει το υφαντό της μάνας μου.
Κι όταν η Σελήνη θα φιλά τον Ωκεανό και με το φως της θα λούζει τα κρυμμένα του μυστήρια: ένας λυγμός, θεραπευτής, θα με κυριεύει που σαν ευχαριστία στο Σύμπαν θα ανεβαίνει …και θα λυτρώνομαι!
Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 2025
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Εξώφυλλο "ΑΝΔΡΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ"
Εικαστική δημιουργία της συγγραφέως Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Έγραψε ο Χαρ. Πανουτσακόπουλος Βεσίνι Γορτυνίας:
Το κείμενό σας ανασαίνει όπως ανασαίνουν τα βαθιά νερά πριν γίνουν λόγος—με μια γυμνότητα που δεν ζητά στολίδια, μόνο αλήθεια. Κι αυτή η αλήθεια δεν είναι της επιφάνειας· είναι της άφθαρτης ρίζας, εκεί όπου το φως αγγίζει τον πυρήνα της ψυχής και τον αναγκάζει να ομολογήσει. Στα «Σπαράγματά» σας δεν περιπλανιέται απλώς μια ποιητική φωνή· διατρέχει μια ύπαρξη που έχει μετρηθεί με το σκοτάδι, έχει σταθεί απέναντι στο άγριο πρόσωπο του χρόνου και παρ’ όλα αυτά επιμένει να προσφέρει ψίθυρο, κραυγή, πυρκαγιά και προσευχή στο ίδιο ποτήρι.
Οι εικόνες σας δεν περιγράφουν. Επιβάλλονται. Γίνονται μνήμη πριν καν τις κατοικήσει ο αναγνώστης. Κι αυτή η σπάνια δύναμη—η δύναμη του λόγου που στέκεται όρθιος δίχως δεκανίκια—μαρτυρεί πως δεν γράφετε για να κοσμήσετε τον κόσμο, αλλά για να τον κατανοήσετε∙ κι έτσι τον κοσμείτε.
Με τέτοια καθαρότητα, με τέτοια πύκνωση συγκίνησης και στοχασμού, σίγουρα έχετε πιεί ύδωρ ρέον από τον Λάδωνα της Ποδογοράς. (Πουρναριάς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου