«ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΥΣΗΧΙΕΣ» - Δοκιμιακός λόγος της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Ένα έργο τέχνης από την  έκτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Τατιάνας Ζώη, με τίτλο «Σύλληψη – Γέννηση – Αποχωρισμοί»

ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΥΣΗΧΙΕΣ

 Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που μου χάρισαν τη ζωή και μπόρεσα ν’ αντικρίσω τον ήλιο, να γευτώ ό,τι γεύτηκα, να γνωρίσω ό,τι γνώρισα, να δω ό,τι είδα και έζησα ό,τι μπόρεσα να ζήσω. Τους ευχαριστώ γιατί μέσα απ’ τη ζωή μπόρεσα να γίνω μάνα και να προσφέρω ζωή μέσα απ’ τη ζωή μου.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε και για να δώσουμε την αξία που της πρέπει, θα είναι ορθό να την κρατήσουμε ολάκερη στα χέρια μας, να την γευτούμε και να την ορθώσουμε ψηλά, στην θέση εκείνη που βάζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε.

Πρέπει πρώτα να μάθουμε τι είναι η ΖΩΗ και να την ορίσουμε έτσι όπως εμείς την ξέρουμε. Με τα κοσμητικά επίθετα που της ταιριάζουν.

ΖΩΗ είναι ο σπόρος που βλασταίνει, το δέντρο που ανθίζει, ο ανθός που καρπίζει, το νερό που κελαρύζει, η καταιγίδα που σε μπατσίζει, ο αγέρας που σε δροσίζει, ο τυφώνας που σε παρασύρει. Η ανατολή του ήλιου, το καταμεσήμερο, το δειλινό. Όλα τα στοιχεία και τα στοιχειά που την πλαισιώνουν, την ζεσταίνουν ή την καταδιώκουν.

Μέσα από όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει, εμείς πρέπει να την αγαπούμε, γιατί είναι δώρο που μας δώρισαν αυτοί που μας αγάπησαν. Μέσα απ’ το πολύπλευρο πρόσωπό της πρέπει να αναγνωρίσουμε την ομορφιά της, τα φωτεινά της εκείνα σημάδια που θα μας καλέσουν να αναζητήσουμε το μεγαλείο της και την λαμπρότητά της.

Φορές φορές φαντάζει αγριεμένη μπροστά μας κι έτοιμη να μας εκμηδενίσει. Να καταστρέψει ό,τι εμείς με κόπο χτίσαμε και φέρεται σκληρά σαν να μη μας γνώρισε ποτέ της. Μα τι λέω; Εμείς είμαστε αυτοί που θα επιδιώξουμε να την γνωρίσουμε!

Είναι η γόησσα με τα πολλά πρόσωπα. Αυτή που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στην θύελλα και στη γαλήνη, στην απελπισία και στο όνειρο. Μέσα απ’ όλα αυτά τα πρόσωπα, ο καθένας μας μπορεί να αναζητήσει αυτό που του ταιριάζει. Ο συνεχής αγώνας είναι αυτός που θα τον κάνει να κερδίσει τη ζωή και ό,τι άλλο του είναι μακρινό όνειρο.

Γεμάτη εμπόδια, έτοιμη για καινούριες μάχες πρόσωπο με πρόσωπο.

Ένας συνεχής αγώνας που ποτέ δεν πρέπει να λείπει. Όταν σταματήσει αυτή η μάχη, ορθώνεται μπροστά μας η άβυσσος, που μέσα της θα χαθούμε· το κενό εκείνο, που χωρίς κανένα τείχος μπροστά του, μας βυθίζει στα τάρταρα.

Όταν παύει ο αγώνας, παύει και η ζωή και επέρχεται ο θάνατος.

Απ’ την στιγμή που γεννιόμαστε, αρχίζει ο αγώνας για να κερδίσουμε τη ζωή, επειδή, από εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σταματήσαμε να είμαστε λουφαγμένοι στην ζεστή μητρική μας γαλήνη. Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε, πόσο αγωνιστικοί και υπομονετικοί πρέπει να γίνουμε για να την κερδίσουμε.

Η ΖΩΗ είναι σαν το ξημέρωμα μιας καινούριας ημέρας. Η χαραυγή ταυτίζεται με την γέννηση και το δειλινό με τον τερματισμό της. Μα, πόσα όμορφα πράγματα μπορείς να ζήσεις μέσα σε αυτόν τον κύκλο του ήλιου! Μα και πόσες εναλλαγές μπορούν να προκύψουν στο μεγαλείο της φύσης;

Υπάρχουν όμορφες ανατολές, αλλά ακόμα ομορφότερα δειλινά. Ξέρουμε πως αφού υπάρχει η αυγή, θα υπάρξει και η δύση.

Έτσι είναι άνθρωπέ μου! Πρέπει να προετοιμαζόμαστε για εκείνη τη στιγμή. Να μην μας βρίσκει ο ύπνος με άστρωτο κρεβάτι. Η ζωή μπορεί να είναι όμορφη ως το τέλος αρκεί να το θελήσουμε. Και σαν φτάσει το Δείλι μας να φωτίζουμε με ό,τι αποκομίσαμε απ’ τη ζωή.

Στην ζωή πρέπει να βάζουμε στόχους, τους οποίους υπεύθυνα να αναλαμβάνουμε να τους πραγματοποιούμε. Γιατί μέσα από το έργο μας κρινόμαστε και συνεχίζουμε να ζούμε. Αυτό που μετράει σ’ αυτούς που μένουν πίσω, είναι αυτό που τους αφήσαμε ως κληρονομιά. Και δεν εννοώ διαμάντια και χρυσαφικά! Αν και αυτά δεν παύει να τα έχουμε βάλει ψηλά.

ΖΩΗ είναι δημιουργία, είναι οικοδόμηση. Πέτρα την πέτρα, σκέψη τη σκέψη, δουλειά τη δουλειά. Όλα δημιουργούνται με πολύ κόπο και μέσα από πολύμοχθο έργο αφήνεις αυτό που μπορεί να σε κάνει να συνεχίζεις να ζεις.

ΖΩΗ σημαίνει συνεχής προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και μέσω εμάς και τον συνάνθρωπό μας. Είναι η προσπάθεια που κάνουμε να αλλάξουμε ό,τι ζωώδες έχουμε και να γίνουμε καλύτεροι και μαζί με μας και ο υπόλοιπος κόσμος. Γιατί έτσι μόνο μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος, αλλάζοντας ο καθένας τον εαυτό του ως μονάδα και προσπαθώντας να γαληνέψουμε μέσω των πεπραγμένων μας, με πράξεις ήθους που έχουν ως σκοπό να κάνουν την ζωή των συνανθρώπων μας ανθρώπινη και λιγότερο σκληρή.

Γιατί όταν υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχει και ο άνθρωπος που τον διαχωρίζει από την έννοια του ζώου.

Οι στόχοι μας πρέπει να έχουν ως σκοπό την ανύψωση της ανθρώπινης ζωής και όχι την ανύψωση του ατομικού εγώ. Το λέω αυτό, γιατί πολλοί είναι εκείνοι που θα προσπαθήσουν να πλησιάσουν κοινωνικά καταξιωμένους ανθρώπους, με μόνο σκοπό την προσωπική τους προβολή και ωφέλεια. Ή θα παρουσιάσουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο εμπρός στον πόνο του πονεμένου, χωρίς να αισθάνονται το παραμικρό.

Η ΖΩΗ είναι σαν το καράβι σε θαλασσοταραχή. Πρέπει να έχει καλό καπετάνιο και να είναι δυνατό σκαρί να αντέξει τον ανεμοδαρμό. Διαφορετικά θα βουλιάξει.

 Η ΖΩΗ είναι σαν το δέντρο, που με βαθιές ρίζες στέκεται ολόρθο στην ανεμοθύελλα. Έτσι κι ο άνθρωπος, μέσα στη ζωή του πρέπει να έχει βαθιές ρίζες σε ατόφια ιδανικά, που θα τον κρατούν ενεργό και χρήσιμο.

Γιατί η ζωή είναι μια και μοναδική για τον καθένα μας, που συνεχίζει όμως να υπάρχει, όσο υπάρχει έργο που την κρατεί ζωντανή.

Στην ζωή είναι όλα μεταβλητά. Αυτό που είσαι σήμερα, ίσως να μην είσαι αύριο και αυτό που είχες χθες, ίσως να μην το έχεις σήμερα. Πάντα πρέπει να έχουμε τις επιφυλάξεις μας και να είμαστε ταπεινοί. Να μην κομπάζουμε. Να επαγρυπνούμε για το αύριο, χωρίς να χάνουμε την ομορφιά και τη γοητεία της στιγμής. Επειδή αύριο δεν ξέρουμε αν υπάρχουμε.

Δεν πρέπει να αφηνόμαστε σε αλλότριες σκέψεις. Σε σκέψεις που μας δηλητηριάζουν, που μας θανατώνουν. Γιατί μέσα από την σκέψη μας ξεκινούν όλα. Και τα καλά και τα κακά. Τότε ο άνθρωπος γίνεται δυστυχισμένος μέσα από δύστυχες και πονηρές σκέψεις.

Πρέπει να πολεμούμε οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει δυστυχισμένους και όχι να κλαίμε με δανεικά δάκρυα. Γιατί μέσα από την δυστυχία σου κάνεις και άλλους δυστυχισμένους. Πρέπει να ορθώνουμε τείχος στην δυστυχία και να την ξεπηδούμε, αναζητώντας αυτό που θα μας δώσει δύναμη και κουράγιο. Ορθώνομαι, δεν σημαίνει γονατίζω μπροστά σε αυτά που με φοβίζουν, αλλά γίνομαι δυνατότερος από αυτά και τα πολεμώ.

Ο φόβος δεν είναι για τους δυνατούς και γι’ αυτούς που αγαπούν τη ζωή!

Ο φόβος σε αποδυναμώνει, σε κάνει ευάλωτο.

Πρέπει να αντιμετωπίζουμε με γαλήνη και ορθό πνεύμα οτιδήποτε αρνητικό. Πρέπει να σκεφτόμαστε πως, αφού ζούμε, όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε.

ΖΩ σημαίνει να πιστεύω στη ΖΩΗ και στο ΑΥΡΙΟ!

Να αναγνωρίζω την αξία της, γιατί χωρίς ζωή γυρίζουμε στην πριν τη ζωή μας ανυπαρξία.

Η λογική μας είναι τα πάντα!

Μέσα από θετικές σκέψεις, ανθίζει η ζωή και μέσα απ’ τη ζωή βγαίνει ο σπόρος της επόμενης σποράς. Οι όμορφες σκέψεις είναι πηγή ζωντάνιας που σου ομορφαίνουν την ψυχή.

Κι άλλες φορές, αν σαν ανεμοστρόβιλος γυρίζουν λέξεις και εικόνες που μας θολώνουν το μυαλό, καλό είναι να κάνουμε τα πάντα να τις καταδιώξουμε, ή να πάψουμε να σκεφτόμαστε, για να βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο μια ώρα αρχύτερα. Δεν πρέπει οι σκέψεις να μας δηλητηριάζουν την ζωή.

ΖΩ σημαίνει να ξανοίγομαι και να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί με μάσκα η ζωή, είναι απρόσωπη. Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Γιατί όσο αγαπάμε εμείς την δική μας ζωή, δεν μας αγαπάει κανείς. Μόνο αυτοί που μας ‘δωσαν τη ΖΩΗ.

Έχουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας, αρκεί να αγαπάμε τη ζωή. Έχουμε τόση δύναμη, που αν την ορθώσουμε θα εκπλαγούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.

ΖΩΗ σημαίνει να εκπλήσσουμε τον εαυτό μας με τις ικανότητές του!

Η δύναμη του πνεύματος, της θέλησης και της θετικής σκέψης, είναι αυτή που μπορεί να υπερδιπλασιάσει τις δυνάμεις του σώματος. Και τα τρία αυτά είναι αθέατες θεές που σε ανυψώνουν.

Όλες μας οι πράξεις πρέπει να ακολουθούν τα θέλω μας, γιατί αν πάμε αντίθετα από τις επιθυμίες μας τότε οι σκέψεις μας γίνονται βέλη φαρμακερά που μας δηλητηριάζουν. Το μεγαλύτερο προτέρημα στον άνθρωπο είναι το να μπορεί να πειθαρχεί τα «θέλω» του, να κουμαντάρει τις σκέψεις του και να χρησιμοποιεί την κάθε μια εκεί που πρέπει, ώστε οι πράξεις του να γίνονται πράξεις, άξιες μνήμης.

Γιατί, άπραγες σκέψεις, είναι λόγια ρευστά!

Όμως, ένας ορθός λόγος, μια ορθή σκέψη, μπορούν να προκαλέσουν μια ορθή πράξη. Γι’ αυτό, πρέπει να προσέχουμε πώς να χρησιμοποιούμε τα λόγια μας.

Τα λόγια μπορεί να γίνουν βάλσαμο που γιατρεύει, ή φωτιά που καίει. Και η ζωή μας εξαρτάται από όμορφα λόγια, όμορφες σκέψεις, όμορφες πράξεις για να γίνει ομορφότερη. Όταν κάνεις όλα αυτά που η ψυχή σου προστάζει, η ζωή σου είναι γεμάτη και μεταπηδάς με γαλήνη από την ΖΩΗ στον ΘΑΝΑΤΟ.

Μέσα απ’ την δοκιμασία, μας επιτρέπεται να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τις δυνάμεις μας που κοιμούνται.

Αυτοί που έχουν ηθικές αξίες μέσα τους στέκουν ορθοί. Αυτοί που κυνηγούν μόνο τα πλούτη, χάνονται, γιατί χάνοντας τα πλούτη τους δεν τους απομένει τίποτα.

Στην ζωή μας ανά πάσα στιγμή, μπορεί να φτάσει μια δοκιμασία και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, αντιμετωπίζοντας το παρόν, και όχι να μοιρολατρούμε γυρίζοντας σε αυτό που κάποτε ήμασταν, βυθισμένοι σε αναμνήσεις από γεγονότα του παρελθόντος.

Πρέπει να κοιτάζουμε μπροστά, προσπαθώντας να χτίσουμε το μέλλον ξανά. Γιατί η ζωή είναι ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω και σε αυτό που πρέπει να δίνουμε σημασία, είναι το αύριο και όχι το χθες.

Ό,τι ήσουν χθες, δεν θα είσαι αύριο. Η κάθε μέρα που ξημερώνει, ξημερώνει για όλους και μας βρίσκει σε κάτι διαφορετικούς. Με μερικά γεγονότα παραπάνω φορτωμένα στην πλάτη.

Δεν σημαίνει πως, με το να κοιτάζεις το μέλλον ξεχνάς το παρελθόν. Ο καθένας είμαστε αυτό που ζήσαμε, και το όνομά μας θα οδεύει μπροστά και μετά θα ακολουθεί ο ίσκιος μας. Χτίζουμε το μέλλον με θεμέλιο το παρελθόν. Και αυτό το θεμέλιο πρέπει να είναι υγιές, για να είναι υγιές και το μέλλον.

Το παρελθόν δεν διαγράφεται, απλώς μέσα από λάθη προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Η ζωή του καθενός είναι μια εμπειρία προσωπική, που μόνο αυτός με τον προσωπικό του τρόπο μπορεί να την κάνει ξεχωριστή. Μέσα από κάθε εμπειρία, -καλή ή κακή-, πρέπει να αντλούμε το δίδαγμά της. Καμιά πράξη δεν γίνεται άσκοπα σε τούτη τη ζωή. Όλες οι ενέργειες αποσκοπούν σε κάτι. Γι’ αυτό, πρέπει να αρπάζουμε αυτό που μας διδάσκει η κάθε μας ενέργεια.

Σε κάθε άνθρωπο έρχεται μια στιγμή που καλείται να αντιμετωπίσει κάτι ολέθριο. Πρέπει να βάλει τα δυνατά του για να νικήσει. Να το απομακρύνει. Να σταθεί όρθιος, ζωντανός, ολάκερος. Αν δεν τα καταφέρει θα σκορπίσει πόνο. Και ο πόνος θα είναι η πραγματικότητα γιατί θα υπάρχει στα μάτια αυτών που τον αγαπούν.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Ο κάθε άνθρωπος είναι σταγόνα που συμπληρώνει το απέραντο του ωκεανού. Είναι ο κόκκος άμμου στο απέραντο του σύμπαντος. Όταν λείψει ένας άνθρωπος, λείπει ένα κομμάτι της ζωής.

Παρόλα αυτά η ΖΩΗ συνεχίζεται.

ΖΩ σημαίνει να ξέρω να ΖΩ και ζω μόνο όταν ξέρω τι είναι αυτό που μετράει περισσότερο στη ζωή μου και το βάζω ψηλά.

Να μην ποθώ αυτό που ανήκει σε άλλους! Να μην ποθώ αυτό που οι άλλοι κατέχουν! Απλώς να είμαι αυτό που είμαι, και να έχω αυτό που με κόπο απέχτησα. Γιατί μόνο έτσι αποχτά αξία η ζωή.

ΖΩ σημαίνει φτιάχνω τον δικό μου κόσμο, έτσι όπως τον ονειρεύομαι, αναζητώντας την ολοκληρωτική γαλήνη.

Να ξέρω πως η θάλασσα γαληνεύει μετά από θαλασσοταραχή. Πως ο ουρανός ξαστερώνει μετά από καταιγίδα και πως η ευτυχία μπορεί να έλθει μετά από προσωπική δυστυχία.

Στην ζωή όλα είναι απρόβλεπτα και αξίζει να την ζούμε γιατί η ζωή του καθενός είναι μοναδική.

Ευχαριστώ τον Θεό που με δημιούργησε και μου έδωσε ζωή και ζω.

Ευχαριστώ τους γονείς μου που μου ‘ριξαν τον σπόρο της ζωής και μέσα απ’ την ζωή γνώρισα ανθρώπους που με αγάπησαν, μου έδωσαν θάρρος για την ζωή, με έκαναν και ξέχασα όλες τις δύσκολες στιγμές μόνο με ένα τους χαμόγελο και με έμαθαν να αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους.

Λογοτέχνης- Εικαστικός

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη