«ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ….»
Κριτικά Σημειώματα από τη ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ
ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
(*) Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη: «ΤΑ
ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ», ποίηση, σελίδες: 110, εκδόσεις «Ωρίωνας», 2013, το βιβλίο
αφιερώνεται «στους γονείς της Παύλο και Αντιγόνη και σε όλους αυτούς που διαβαίνουν
τον μοναχικό και δύσβατο δρόμο της αυτογνωσίας».
«Η ομορφιά του σώματος / πανούργα δίχτυα πλέκει, / μας της ψυχής η
ομορφιά / όμορφα τα ξεπλέκει.»
Γεννημένη το 1965 στη Βουλιαγμένη
Ηλείας, ήρθε στα 18 της στην Πάτρα, όπου σπούδασε, παντρεύτηκε και ζει μέχρι
σήμερα με την οικογένειά της (τον σύζυγό της ο οποίος κατάγεται από την
Πουρναριά Γορτυνίας και τα 3 της παιδιά). Εργάστηκε επί 23 χρόνια ως
Νοσηλεύτρια και σήμερα αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο της στις τρεις μεγάλες της
αγάπες: τη μελέτη, τη συγγραφή και τη ζωγραφική. Είναι μέλος της ΔΕΕΛ και των
Νέων Καλλιτεχνών Πάτρας. Δουλειά της έχει βραβευτεί σε διαγωνισμούς. Το πρώτο
της βιβλίο ήταν «Τα χειρόγραφα της μάνας» και το δεύτερο η ποιητική της συλλογή
«Τα ρόδα του χρόνου», με ελευθερόστιχα, γεμάτα συναίσθημα και στοχασμό
ποιήματα.
«Δεν έμαθα ποτέ να υποκρίνομαι / μιλούσα πάντοτε τη γλώσσα της αλήθειας.
/ Μα όσο κι αν πόναγαν τα λόγια μου, / όσο και αν νανούριζαν αθώους, / εγώ
σταυρό κουβάλαγα στους ώμους μου / ως σύγχρονος Ιησούς, / που τη φωνή του
ολίγοι αναγνώρισαν.» (σελ. 16) Μιλά
η ποιήτρια «τη γλώσσα της αλήθειας», γιατί έτσι έμαθε να πορεύεται στη ζωή της,
με σεβασμό στον εαυτό της και στους συνανθρώπους της.
«Έγραψα στίχους και τους τραγούδησα / αλλά μόνο για λίγο/ γιατί ως
άνθρωπος / ξέχασα την υπόσχεσή μου στη χαρά. / Τούτο το βράδυ / που είμαι μαζί
σας, / μπορώ να τους ξανατραγουδήσω!» (σελ. 28)
«Τα ρόδα του χρόνου» της Μαρίας,
είναι της ευαίσθητης ψυχής της η κατάθεση, οι σκέψεις της, οι εμπνεύσεις της
και οι πραγματικότητές της. Ποίηση αρχών, ξεβόλεμα από ό,τι μας κάνει να
συμβιβαζόμαστε με το ψέμα, την έκπτωση των αξιών μας, από ό,τι μας οδηγεί σε
πράξεις που προσβάλουν τον άνθρωπο. Στίχοι σφυρηλατημένοι στο αμόνι και στο
καμίνι της ζωής (της), ταυτόχρονα ένας ύμνος στην Αγάπη, γιατί «Αγάπη είναι η ζωή / δεμένη με αλυσίδα / με
όλα όσα γνώρισα, / με όλα όσα δεν είδα.» (σελ. 109) και στις «στιγμές»: «Όταν γελούν τα χείλη σου / λούζεται η καρδιά
μου / σαν περιστέρι ολόλευκο / σε μαρμαρένια κρήνη» («Όταν γελάς», σελ.
48).
«Αχ, αυτή η μοναξιά! / Σε άδεια δωμάτια δεν πολεμιέται» (σελ.22)
διαπιστώνει η ποιήτρια κι αλλού θα μας πει: «Αχ, να ’ξερες πόσους πόνους σού παίρνει και σου φέρνει η σιωπή…». Η
μοναξιά την απασχολεί πολύς το έργο της, ίσως γιατί και ο σύγχρονος άνθρωπος,
περιτριγυρισμένος από τόσα φώτα, κόσμο και επιτεύγματα στην ουσία είναι μόνος
του: «Το τέρμα μοναχικό / και γι’ αυτούς
που ζουν μονάχοι / ακόμα πιο μοναχικό. / Δροσιά περιμένουν να βρέξει στην
αναβράουσα ψυχή, / να σβήσουν το αίμα που καίει.» (σελ. 68 - 69).
Η ποίηση – κάποιες φορές, όχι
πάντοτε – μας οδηγεί στην εξερεύνηση, στην ανακάλυψη του εαυτού μας, «της
Αιώνιας Αλήθειας», στην ωρίμανση… Είναι «Η
σκέψη γόνιμη πηγή που κελαρύζει» (σελ 31).
Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη με
την συλλογή της «Τα ρόδα του χρόνου», πορεύεται στο χώρο της ποίησης και της
ύπαρξής της με λόγο έντιμο, με σεβασμό και αλήθεια.
Ζαχαρούλα Παν. Γαϊτανάκη
Ζώνη Αρκαδίας, 4 Αυγούστου 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου