«ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Προσκυνητής

Αγρύπνησε η ψυχή το μυστήριο της Αγάπης,

το λευκό φως νίφτηκε,

στο χέρι του Θεού η Τιμή πρόσφορο

και νάμα ευαγγελικό.

Σφράγισμα Θεϊκό,

πλούτισε μέσα στη νύχτα

προφέροντας τ’ όνομα ΑΓΑΠΗ

«εν δεινώ» η άφεση.

Τελώ «βίον αβίωτον» δίχως Εσέ∙

ξεγυμνωμένη σάρκα…

των  δράκων εύοσμη τροφή.

Πλεκτή αρτάνη  το κινδύνευμα

της ανήλεης πτώσης

«προδίδωμι την ψυχήν επ’ αργύρω».

Ασεπτώ  τις πληγές υπέραυχος στο γήρας

το φρονείν εδίδαξαν∙ τούτο, βέβαιον  εστί.

Ο πέπλος τρίφτηκε! Ξεγυμνώθηκε η σάρκα!

Δέσμια… ματαιοτήτων έφερε φορτίο,

μπρός στην Ωραία Πύλη βυθομετρούν

οι άγγελοι της πτώσης το καμπάνισμα.

Ο επίπλαστος κόσμος κατέρρευσε...

Στο εγερτήριο της συνείδησης

«Σώμα κι Αίμα, Χριστού», κοινώνησα!

Δακρύβρεχτα χερουβίμ διολισθαίνουν

στο φτερούγισμα  της καρδίας μου, νίπτουν

τας  χείρας∙ στου Προσκυνητή τα σπαράγματα

και στο «Ειρήνη ημίν» εξέπνευσε το μίσος!

Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη