«ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ…» μία δοκιμιακή ανάλυση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη βασισμένη στο ποίημα της Κατερίνας Μήλιου υπό τον τίτλο: «Το μέτρημα»

Στου  χρόνου το βλεφαρισμό  γεννήθηκε η  στιγμή που στάλαξε μέσα μας τον σπόρο της ζωής. Κρατηθήκαμε  στη ροή ταλαντευόμενοι τους τριγμούς των αιώνων. Αδύναμοι  στο πρώτο βήμα μα λιγάκι πιο δυνατοί στο δεύτερο, βιώνουμε την προσπάθεια  της ενσάρκωσης  μέσω της γέννησης  της ύλης και της αναδημιουργίας του πνεύματος ως μέρος του  σύμπαντος.

Ξεχύθηκε χορός γεννήσεων από άνδρα και γυναίκα και  γεννηθήκαμε εκατομμύρια ανδρών και γυναικών κυριεύοντας γη, ουρανό, θάλασσα, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις. Απλωθήκαμε ως δαιμόνιες οντότητες να κατακυριεύσουμε το άπειρο και το άγνωστο. Να γίνουμε γνώστες του Άκτιστου και ισάξιοι του Ενός… Προσπαθήσαμε να συνταχθούμε με τις υπερδυνάμεις για να υπερνικήσουμε την άγνοια  συναζόμενοι  τη γνώση. Αγνοούμε κυριολεκτικά πως κατακτώντας ένα μέρος γνώσης, αυτομάτως  μπαίνουμε σε φαύλο κύκλο αναζητήσεων. Η ανάγκη να ορισθούμε μας έκανε να εφεύρουμε τον χρόνο και τη μέτρηση. Οι αριθμοί μέρος των άπειρων συμβολισμών και του απείρου. Οι λύσεις όλων των αμφιβολιών μας κινούνται μέσα σε αυτό το σύνολο των άπειρων συμβολισμών και του απείρου. Αρχή της μέτρησης της ζωής δεν μπορεί να γίνει από το ένα. Ούτε μπορούμε να διερωτηθούμε αν υπήρξαμε ή αν υπάρξουμε  μες τους αιώνες. Είμαι.. Είσαι.. Είναι.. Είμαστε όλοι μία μονάδα που σχηματίζουμε το Άπειρο Σύμπαν.

Η αδημονία  τρέφεται με σάρκα και πνεύμα. Αν δεν θες να φαγωθείς από αυτή:  αφέσου  στη ροή  της ουσίας των πραγμάτων. Την  απληστία  την βιώνουν αυτοί που ξεχνούν πως το Σύμπαν έχει οικονομήσει  για όλους  και για όλα, με το μερίδιο που πρέπει στον καθένα. Τίποτε δεν περισσεύει και τίποτε δεν είναι περιττό.  Η Φύση  εκτελεί από μόνη την δική της επιστήμη, την δική της πολιτική και προκαλεί τα δικά της ερεθίσματα  και συναισθήματα στα δημιουργήματα της.

Κι αν έχεις περισσότερα απ’ όσο  πρέπει: κάποιος άλλος θα έχει λιγότερα απ’ όσα χρειάζεται.
Κανείς και τίποτα δεν είναι ένα μηδενικό. Μα ούτε και το «τίποτα», υπάρχει. Πώς να υπάρχει το «τίποτα»,  αφού υπάρχει κάποιος ή κάτι που μας το υπενθυμίζει; «Έχει την πείνα του, τη δίψα, τη θλίψη του, την πίκρα και το θυμό». Μη τον ξεχνάς.. μόνο μηδέν δεν είναι.
Ακόμη κι ο Θάνατος δεν είναι «μηδέν». Ούτε και η  αδυναμία απάντησης είναι «μηδέν».
Εκεί δεν έχει χώρο  η θρησκεία παρά μόνο η πίστη πως  μια Παντοδύναμη Αρχή  ξέρει να ρυθμίζει τη ροή των αριθμών στο αριθμολόγιο του Σύμπαντος.

Υπάρχω.. Υπάρχεις… Είμαι.. Είσαι.. Είμαστε πιασμένοι στον ίδιο χορό του χωροχρόνου. Φτάνει που αγγίζουμε για λίγο της πατούσες της Γης και του Ουρανού. Δεν είναι σωστό να λεηλατούμε αυτό που μας τρέφει τη σάρκα και το πνεύμα.

Αρχή της γέννησης: Αρχή της γνώσης της ζωής∙ γιατί μόνο με ζωή μπορούμε να ορίσουμε τη ζωή. Όταν αγαπάς τη ζωή: ποτέ δεν την καταστρέφεις. Καταστροφή σημαίνει Θάνατος. Και θάνατος σημαίνει πολλά: Στάχτη. Φωτιά.  Μπαρούτι. Απόγνωση.  Απουσία  και πολλά ακόμη που θέλουνε μέτρημα… Της καταστροφής και του θανάτου  τα αμέτρητα κακά θα ήθελα να ήταν απουσία και «ΜΗΔΕΝΙΚΑ».

Με την πάντα νου υπερέχουσα Αγάπη θα είναι μπορετό στη ροή των δεινών να αντισταθούμε! Στην  έλλειψη, στην πείνα, στη δίψα, στη θλίψη,  στην πίκρα να μη  βρισκόμαστε μονάχοι. Και  τον  θυμό να ξεχνάμε με την σκέψη του Θανάτου…. «ΤΟ ΜΕΤΡΗΜΑ» να κάνουμε των καλών κι ευγενών πράξεων∙  κι ευχή  όλων μας: αυτές να μην ξεκινήσουν από το «ένα» αλλά από το Άπειρο ως το ΑΠΕΙΡΟ!

Δευτέρα, 31 Οκτωβρίου 2016

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη