Το
κρατούσα στα χέρια μου χρόνια
ακονίζοντας
την άκρια του θαρρετά
να κεντώ μαζί του
λίγο - λίγο
τις ατέλειες του κάδρου μου.
Ατέλειωτα ξενύχτα περάσαμε συντροφιά
αλλάζοντας κάθε τόσο το ντύμα της ψυχής μου.
Υπάκουε τις υποδείξεις μου και υποκλινόμουν
στην ακλόνητη υπομονή του.
Ακόμη
και σε στιγμές ανίερες εκείνο χόρευε
αναμεσίς
των δακτύλων μου
γεμίζοντας το κενό τους.
Χαρές και λύπες μοιραζόμασταν
κι ενταφιάζαμε στα κρυφά
τα εχέμυθα μυστικά μας.
Ανέχτηκε αγόγγυστα τις ιδιοτροπίες
μου
γαληνεύοντας την αντάρα μου.
Τώρα
θαρρώ πως η φιλία μας πάλιωσε
σαν το καλό
κρασί φυλακωμένο σε κελάρι.
Μες τα υπόγεια του νου
καινούργια σύμβολα κινάει να σμιλέψει:
Καρυάτιδες,
Κούρους, Ηνίοχους και Σφίγγες…
Κι εγώ απαλά κρατώ την άκρια του σαν πούπουλο
σηκώνοντας
το βάρος της ευθύνης.
Σάββατο,
1 Ιουλίου 2017
Μαρία Κολοβού - Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου