«ΤΙΜΙΟΣ ΟΡΚΟΣ» απόσπασμα από την Ποιητική Συλλογή «ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη, Εκδόσεις «Ωρίωνας» 2013, σελ:59-60

 

ΤΙΜΙΟΣ ΟΡΚΟΣ

Κόρη παρθένα έγειρε στην αγκαλιά του ονείρου.

Σεμνή θεά, που το κυνήγι του έρωτα ακόμα δεν γνωρίζει.

Τόξο έχει τα χέρια της, φαρέτρα το κορμί της

και τα ματάκια της τα δυο, βέλη που σε καρφώνουν.

 

Κρίνος λευκός τα στήθη της που αρώματα αναδύουν. 

Καθρέφτης λίμνης το κορμί που τ' όνειρο ζαλίζει.

Τα μακριά μαλλάκια της, βροχούλα που ποτίζει.

 

Γυμνή μες του ονείρου την αγκάλη, 

ένα ποτάμι έρωτας  γλυκά την εσκεπάζει 

 - λευκό σεντόνι ανοιξιάτικο -

χιλιοευωδιασμένο με του Μαγιού τ' αρώματα. 

Ένα αλαβάστρινο κορμί της βάζει μαξιλάρι

και τα εβένινα μαλλιά βεντάλια να ανεμίζει.

Μ' ένα  σμιγμένο χάδι την προσκαλεί στου έρωτά του το παιχνίδι 

και ριγίζει. 

 

Μαγνήτης το κορμί του που τραβάει. 

Ηφαίστειο τα σπλάχνα του που καίνε.

Τα δυο γλαρά ματάκια του καθρέφτης

που η κόρη καθρεφτίζεται. 

Φιλιούνται τα κορμιά και τ' όνειρο ύμνους αγγελικούς της ψέλνει: 

«Bιολί θα κάνω το κορμάκι σου καλή μου

τα δάχτυλα χρυσές χορδές,τα μπράτσα μου δοξάρι,

τις μουσικές να βγάλω του κορμιού σου,

ν' ακούσω το τραγούδι που  κρύβεται στα σπλάχνα σου.

 

Μια δοξαριά στο στήθος μου με το δεξί σου χέρι,

τα τύμπανα του ηφαιστείου μου δονήσανε.

Μια δοξαριά στο στήθος σου με το ζερβό μου χέρι,

τ' αρώματα των κρίνων σου ξεχείλισαν. 

Και να! 

Τα περιβόλια της καρδιάς θ' ανθίσουνε

κι αηδόνια θα 'ρθουνε να κελαηδήσουνε. 

 

Παρθένα αγάπη αιώνια, λευκό αγνό μου κρίνο!

Σεντόνι μου απαλό και αρωματισμένο 

με του κορμιού μου τ' άρωμα μονάχα,

σάλπιγγα αγγέλου που θα βρω να τραγουδήσω 

τον έρωτά μας τον παρθενικό;

Την ανηφόρα της πονεμένης νοσταλγίας  

με σάλπισμα μαζί σου θα τραβήξω.

Τα αισθήματά σου τα παρθενικά, σωστά θα τα ζυγίσω!

Αδάμ εγώ αμαρτωλός, Εύα, εσέ δεν λέγω!      

Εγώ στην αμαρτία σε οδήγησα.

Το μήλο του παραδείσου μαζί δαγκώσαμε

και μαζί αμαρτήσαμε.

 

Παρθένος είναι ο έρωτας όταν πραγματικά αγαπά και αγαπιέται.

Τον παράδεισό σου δεν τον έχασες!...

Άνοιξα την καρδιά σου και βρήκα το κλειδί της φυλαγμένο 

σε  μένανε  παραδομένο. 

Μαζί, γυμνοί θα προχωρήσουμε

στον κήπο του έρωτά μας

για πάντα φυλακισμένος στον παράδεισό σου.

Κι αν άγγελοι δαιμόνιοι μας διώξουν, 

τον τελευταίο μου ασπασμό θα δώσω 

στον έρωτά σου τον παρθενικό.

Και φερετζέ θα βάλω

το παρθενικό σεντόνι της αγάπης μας.

Άλλη αγάπη να μην δω.

Όρκο σου δίνω!»