«ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ 

Πεθύμησα να ‘ρθεις να σε δω,   

στο φτωχικό σπιτάκι μας να ξαναϊδωθούμε, 

τα τόσα ασήμαντα και όμορφα να ξαναθυμηθούμε. 

 

Να πλέξει ο νους ταξίδια αλαργινά 

σε κρυσταλλένιους ουρανούς σε πορφυρένια δάση 

και το καράβι της καρδιάς λιμάνι απάνεμο να πιάσει.

 

 Μαζί ν’ ακούσουμε τους φλοίσβους τ’ ουρανού,

 μαζί και  της ανάσας μας το δάκρυ‧ 

και κάθε αμάρτημα παλιό με την αγάπη θα νικώ, 

Νύμφη μαζί σου θα ντυθώ μ’ ολόλευκο ατλάζι.

 

Θα πιούμε δροσιά απ’ την μελιά, νερό απ’ το αστραφτερό ποτάμι‧   

μήλα θα φάμε απ’ την μηλιά και δυο λωτούς απ’ το πανέρι 

που η μάνα έχει φέρει, απ’ την πατρίδα των καημών, 

και ξέρει να γιατρεύει.

 

Τ’ αηδόνια  θ’ ακούσουμε ξανά‧  

ήχοι ιλαροί θα ψέλνονται στα αυτιά μας‧

και τον σταυρό που κουβαλάς, ακούμπησέ τον 

στης καρδιάς μου τα σκαλιά - κρίνα λευκά και γιασεμιά,

 

και κοίτα την ζωή ξανά σαν εμπειρία ευφραντική, σαν Παναγιά, 

που σου την χάρισε μ’ απλοχεριά της μάνας η ευχή  

και του Χριστού η ευλογία.