«ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΟΥ ΤΟΞΟΤΗ», Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία του Δημήτρη Α. Δημητριάδη, εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2021.
Της Μαρίας Κολοβού - Ρουμελιώτη
Στο καινούργιο πόνημα «Τα βέλη του τοξότη» ο εκλεκτός ποιητής και αρθρογράφος Δημήτρης Α. Δημητριάδης αναλαμβάνει ρόλο τοξότη χρησιμοποιώντας το λόγο του ως βέλος, που, με τη δυναμική ενέργεια από το τέντωμα της χορδής, στοχεύει τη μεταβίβαση των μηνυμάτων στο αναγνωστικό του κοινό. Εκεί που γίνονται οι συγκρούσεις και ανοίγονται χάσματα, έρχεται ο γόνιμος λόγος του, εκρηκτικός και φωτεινός, μετατρέποντας το μέγιστο ή το ελάχιστο σε ουσιαστική ατραπό προς βαθύτερη γνώση και αυτογνωσία.
Στο εν λόγω βιβλίο, η γραφή του Δημήτρη Α. Δημητριάδη βιώνεται πνευματικά. Στις 66 περιεκτικές σελίδες του πονήματος, 484 εκφερόμενες σκέψεις κι απόψεις σε λόγια γραφή και μορφή δελφικών παραγγελμάτων, μεταλαμπαδεύονται σε εμάς, αφειδώς. Ως τεχνίτης του λόγου, παράγει τέχνη τολμηρή, προκλητική ίσως κι επιθετική… Τολμηρή, γιατί αναμετριέται με τη σιωπή και ρίχνει ένα προκλητικό βλέμμα στο άγνωστο. Προκλητική, διότι απορρίπτει την επιφανειακή αντιγραφή της πραγματικότητας και κατέρχεται στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Επιθετική, γιατί η τέχνη του δεν χτυπάει το παράθυρο του νου του αναγνώστη, αλλά, και το παραβιάζει, αναγκάζοντας τον σε βαθύτερη σκέψη και προβληματισμό.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο διανθισμένο με σπέρματα σοφίας που μας υποβάλει σε περισυλλογή και περίσκεψη σε διαφόρους τομείς της κοινωνικής ζωής. Προσπαθεί με τη γραφίδα της πένας του να ξεριζώσει τους χρόνιους κοινωνικούς καρκίνους με οδυνηρή αυτογνωσία. Εγείρεται πνευματικά και ψυχολογικά, εγκαταλείποντας την παραίτηση, τη αίσθηση της μονοτονίας, παραμένει άνθρωπος κι όχι ένα νούμερο ή ένα στατιστικό δελτίο, καταφέρνοντας να μας εγείρει και να προκρίνει το ουσιώδες. Ερωτευμένος με την δημιουργία, μάχεται. Μάχεται απελευθερωμένος από κλισέ και «πρέπει»‧ συναπαντιέται με τη μανιασμένη ανάγκη για ποίηση και λατρεία για ζωή, για να μη τον νικήσει η αδράνεια της στιγμής. Εργασιομανής και άοκνος κάνει το κοινωνικό ψυχογράφημα του ενεργοβόρου κόσμου μας, ενός κόσμου όπου έφτασε στον πάτο τα αποθέματα της φύσης και τρώει από τις σάρκες του, αφήνοντας το χρήμα να νομοθετεί και το κέρδος να επιβάλλει τους κανόνες…
Στο βιβλίο «Τα βέλη του τοξότη», ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης παλεύει με τους δαίμονες του, υπαρκτούς ή επινοημένους, σιωπηλούς ή αλαζόνες κι αφουγκράζεται πέρα από τον γήινο ορίζοντα το ηχείο του σύμπαντος. «Από τότε που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στον πλανήτη, παλεύει να επεκτείνει τα όριά του. Αυτό είναι και το δράμα του» μας τονίζει στο 237ο βέλος της 35ης σελίδας του πονήματός του. «Μήτε το κερί, μήτε το σκοινί μας γλίτωσε από το τραγούδι των Σειρήνων. Κορόιδα πιαστήκαμε» αναφέρει στο 113ο βέλος της 19ης σελίδας.
Επίσης, τονίζει τη σημαντικότητα της γλώσσας μας στην ιστορία της ανθρωπότητας‧ την αξία της παιδείας ως μέσο επαναπροσδιορισμού της ταυτότητά μας‧ τη δύναμη της ποίησης που ως ύψιστη όραση βλέπει με έκπληξη το σύνηθες κι αόρατο. « Η ποίηση είναι συν- κίνηση. Ελευθερία, που καταλύει τα πάσης φύσεως δεσμά. Είναι έκπληξη ενεργειακή, αναπόφευκτη, ζωική…» σελ. 24, 154ο βέλος.
Ως κατακλείδα θα δανειστώ τα λόγια του εκλεκτού συγγραφέα Δημήτρη Α. Δημητριάδη: «Αμέτρητα τα θαύματα του λόγου. Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η ελπίδα» και θα κρατήσω ως σανίδα σωτηρίας την πίστη και την ελπίδα πως οι βίαιοι θα χαλιναγωγηθούν, οι αδιάφοροι θα ενδιαφερθούν και δεν θα γίνει η ελπίδα κρότος πυρηνικός και ο πλανήτης πολιτισμικό θρύψαλο… Εύχομαι οι μελλοντικές γενιές, να απαλλαχτούν απ’ την κατάρα της μηχανοκρατίας και πολεοδομικής φυλάκισης και να μη ζήσουν τις κολάσεις του παρόντος και του παρελθόντος .
Ευχαριστώ τον συγγραφέα Δημήτριο Α. Δημητριάδη για την τιμητική προσφορά του βιβλίου του. Εύχομαι Υγεία και κάθε καλό στον ίδιο και στην οικογένεια του. Πάντα να δημιουργεί έργα αρεστά κι ωφέλιμα !
Πάντα με σεβασμό και εκτίμηση
Τετάρτη, 8 Ιουνίου 2022
Κολοβού Ρουμελιώτη Μαρία
(Συγγραφέας- εικαστικός)
Βιογραφικό σημείωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου