 |
| Δια χειρός Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη |
ΠΗΛΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ
Το χώμα: Η φύση μου!
Στο σώμα του γεύομαι τη ζωή.
Παντού τυπωμένα τα ίχνη μου.
Ζυμωμένα με αίμα κι ιδρώτα τα όνειρά μου.
Έβγαλα, ρίζες…
Πάνω του ρίζωσε το κορμί μου.
Λουλούδι νιόβγαλτο, σήκωσα το κεφάλι στο φως.
Άνθισα με τα κλαδιά μου υψωμένα για ήλιο.
Τα χέρια μου, άρπα δεκάχορδη,
ψαλμούς του Δαυίδ πάλλουν,
δώρα Θεού αγκαλιάζοντας.
Κλαίει ο Θεός…
Βρέχει…
Ξεπλένει τη Γης….
Άρωμα αναβλύζει Ανάστασης!
Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2022
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Αυτή η τέχνη σου ειλικρινά, Μαρία, είναι εντυπωσιακή και αλήθεια με συγκινεί. Έχεις την αισθητική σου, η οποία είναι υποδειγματική. Μπράβο καλή μου φίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου.
Η γραφή γίνεται πέπλο να σκεπάσει τη γύμνια στο πήλινο σώμα, να ντύσει με συναίσθημα το νιόβγαλτο βλαστάρι να απλώσει στο φως, να γίνει αφετηρία, διακονητής της θείας οικονομίας, της αγάπης. Περιεκτικός ο κάθε στίχος Μαρία μου! Πολλά μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο και καλό μήνα!
Μαρία, μόλις άρχισα να περιηγούμαι στον ιστότοπό σου και εντυπωσιάστηκα από το ιδιαίτερης φόρμας γλυπτό, αλλά και από την γραφή σου! Χαίρομαι για τη γνωριμία μαζί σου, σήμερα πρωί στην έκθεσή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή