Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΛΜΟΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΛΜΟΣ

 

Το δικό μου παλμό

μόνο εγώ τον ακούω

Και το στήθος γρικά

τις χορδές όταν κρούω.

Θέλει να ‘ναι πηγή

την καρδιά να ποτίζει

κι αν βρει κήπο ν’ ανθεί

τις γωνιές να σκαλίζει.

 

Ο δικός μου παλμός

είναι νότα αρχαία

που στο αίμα έχει μπει

με έναν μάντη παρέα.

Φανερά, συζητούν

και τους φόβους κοιμίζουν

θέλουν να ‘μαι κραυγή

βράχους κι όρη να σχίζουν.

 

Ο δικός μου παλμός

ήταν κάποτε στίχος

σ’ ένα ύμνο παλιό

που τον βάπτισαν μύθο.

Με ένα  τζίνι μαζί

πήρε θάρρος και βγήκε

κι η δειλή μου φωνή

ότι θέλησε βρήκε.

 

Φανερά τραγουδά

ολοφάνερα κλαίει

Τα παιδιά συναντά

ιστορίες τους λέει:

Πως ο πόνος ξυπνά

το μυαλό που κοιμάται

και η μνήμη θεριό

που τις νύχτες βρυχάται!...

 

30 Οκτωβρίου 2024

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΑΠΟΨΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ» στίχοι της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

Εικόνα από αναζήτηση στο διαδίκτυο

 

ΑΠΟΨΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ

 

Απόψε ονειρεύτηκα τη μάνα μου να φεύγει

πάνω σε τσίλικο άλογο με άσπρο Καβαλάρη .

Κρατούσε εκείνος τα λουριά κι εκείνη το δοξάρι

Μέσα στο φως λικνίζονταν μ’ αλωνιστή Λυράρη.

 

Ουράνιο τόξο χώριζε εκείνους από μένα

Αυτοί ψηλά στεκόντουσαν κι εγώ στη γης που τρέμει

Διψούσε το λαρύγγι μου κι αντί δροσιά να βρέχει

Μια φλόγα επλημμύριζε του φεγγαριού τη δέση.

 

Γυρίζει το κεφάλι της το βλέμμα συναντιέται

Μα η δική μου η ματιά σπίθα που έχει σβήσει

«Παιδί μου βάδισε για εκεί που την ευχή έχω σπείρει

Έχω αφημένο ένα κλειδί σε κρίνο που έχει ανθίσει. 

 

Παρ’ την ευχή και πήγαινε όπου η ψυχή σε πάει

Και μη ξεχάσεις τ’ άρωμα που ο κρίνος κουβαλάει

Με το κλειδί χρυσόδετο πόρτα χρυσή θα ανοίξεις

Με τον λυράρη που ζητάς πάνω στη γης θα σμίξεις!»

 

Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2024

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

"ΦΥΤΕΨΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΓΙΑΣΕΜΙ" στίχοι Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

ΦΥΤΕΨΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Φύτεψα στον κήπο γιασεμί

να ρθει μελισσάκι να τρυγήσει

κι απ' της γλάστρας το βασιλικό

άσπρο λουλουδάκι να μυρίσει!

 

Άνοιξα μεγάλη αγκαλιά

Φως μες την καρδιά να πλημμυρίσει

Κι απ' τα παραθύρια τα παλιά

Να ρθει ο ήλιος να με σεργιανίσει.

 

Πόσο λαχταρώ την ομορφιά

Το γελάκι στο γλυκό τ' αχείλι

Τρέμει η ψυχή μου το Βοριά

Σπάει το κορμί μου σαν κοχύλι! 

 

 

19 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

14 Οκτωβρίου 2000...

 

«ΓΙΑΓΙΑ ΚΙ ΕΓΓΟΝΗ»

Ελαιογραφία  

 Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

14 Οκτωβρίου 2000.....

 

Σαν σήμερα ταξίδι μακρινό ξεκίνησες

για την αόρατη πλευρά του φεγγαριού....

Κάτι πανσέληνα βράδια σ' αναζητώ στο φως του

Νιώθω μια αύρα μητρική να με τυλίγει να μου ζεσταίνει την ψυχή

Είναι η ευχές που μου έδινες όταν με χαιρετούσες!

"Χώμα να πιάνεις και μάλαμα να γίνεται" 

 

Με τους αγγέλους σκαλίζεις τα δύστρατα

Φυτεύοντας δυόσμους και γιασεμιά

Εύοσμος να 'ναι ο δρόμος.

 

Αιώνια η μνήμη σου μανούλα!

Η απουσία σου ακόμα με πονάει

24 χρόνια είναι πολλά!....

 

14 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

«ΠΑΛΜΟΙ» στίχοι Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη

 

ΠΑΛΜΟΙ

 

Κρυφομιλώ και τραγουδώ

με τη σιωπή, την ερημιά,

τον κούκο, την αγριελιά‧

και του ανέμου η πνοή

παραπονιάρικη κραυγή

γλύφει των βράχων την πληγή.

 

Αλλάζω ρότα κατά εκεί

που η φυλή μου κατοικεί

-κλαδί σπασμένο... αερικό...,

σ’ ανθρώπινο ωκεανό

καίγεται στη φωτιά στα βόλια

ντυμένη δόκανα και ξόμπλια.

 

Ρίχνω ένα δίχτυ στο κενό

κάνω μια τρύπα στο νερό

μα το θεριό δεν πιάνεται‧

φωτιά, χαλάζι και χτικιό

το τελικό μας μερτικό.

 

Γράφτηκε Τρίτη, 1 Οκτωβρίου 2024

 

Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη