ΠΑΛΜΟΙ
Κρυφομιλώ και τραγουδώ
με τη σιωπή, την ερημιά,
και του ανέμου η πνοή
παραπονιάρικη κραυγή
γλύφει των βράχων την πληγή.
Αλλάζω ρότα κατά εκεί
που η φυλή μου κατοικεί
-κλαδί σπασμένο... αερικό...,
σ’ ανθρώπινο ωκεανό
καίγεται στη φωτιά στα βόλια
ντυμένη δόκανα και ξόμπλια.
Ρίχνω ένα δίχτυ στο κενό
κάνω μια τρύπα στο νερό
μα το θεριό δεν πιάνεται‧
φωτιά, χαλάζι και χτικιό
το τελικό μας μερτικό.
Γράφτηκε Τρίτη, 1 Οκτωβρίου 2024
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου