Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΛΜΟΣ
Το δικό μου παλμό
μόνο εγώ τον ακούω
Και το στήθος γρικά
τις χορδές όταν κρούω.
Θέλει να ‘ναι πηγή
την καρδιά να ποτίζει
κι αν βρει κήπο ν’ ανθεί
τις γωνιές να σκαλίζει.
Ο δικός μου παλμός
είναι νότα αρχαία
που στο αίμα έχει μπει
με έναν μάντη παρέα.
Φανερά, συζητούν
και τους φόβους κοιμίζουν
θέλουν να ‘μαι κραυγή
βράχους κι όρη να σχίζουν.
Ο δικός μου παλμός
ήταν κάποτε στίχος
σ’ ένα ύμνο παλιό
που τον βάπτισαν μύθο.
Με ένα τζίνι μαζί
πήρε θάρρος και βγήκε
κι η δειλή μου φωνή
ότι θέλησε βρήκε.
Φανερά τραγουδά
ολοφάνερα κλαίει
Τα παιδιά συναντά
ιστορίες τους λέει:
Πως ο πόνος ξυπνά
το μυαλό που κοιμάται
και η μνήμη θεριό
που τις νύχτες βρυχάται!...
30 Οκτωβρίου 2024
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου