Άφησέ με, πρώτα
να ψηλαφίσω τις ουλές
το βάθος των ραμμάτων
κι έπειτα ν’ αφεθώ!...
το μέτωπο μου να γύρω
ν’ αφουγκραστώ τους αιώνιους παλμούς
της ψυχής το τραγούδι
μοιρολόι για εκείνα που χάθηκαν
ερωτικό ταγκό για όσα θα έρθουν
κι εκείνη την αγέρωχη μουσική
των πεύκων και των μυρτιών
στα Ηλύσια Πεδία να μας ταξιδέψει
πέρα απ’ τον Θάνατο και τις Πηγές της
Λήθης
μια σταγόνα δροσιάς να ραντιστούμε
κι
ας καιγόμαστε στο σώμα μας το ίδιο
παραμένοντας διψασμένοι!...
Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου 2024
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Πάντα τα ποιήματά σου Μαρία μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Γόνιμος ο λόγος όπως κι αν τον δεις. Στη σχέση, στο συναίσθημα, στην αγάπη! Συγχαρητήρια!!! Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα αγαπητή μου Αννίκα !
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια !
Ο λόγος σας με τιμά !
Καλή συνέχεια αγαπητή μου φίλη!
Καλό χειμώνα να έχετε!
Καλησπέρα Μαρία μου. Τα ποιήματά σου πάντα μάς συντροφεύουν, καλή μου φίλη και ευχαριστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Γιάννη σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάζω την πένα σου κι ας μη γράφω σχόλια!... Να είστε γερός και πάντα να δημιουργείτε έργο αρεστό και ωφέλιμο. Καλή συνέχεια!