ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΙΕΣ
Το φεγγαράκι αμέριμνο στη θάλασσα αρμενίζει
Τη μια πετάει στον ουρανό την άλλη στα πελάγη
Βρίσκει βαρκούλα έρημη και σε λιμάνι αράζει.
Το φεγγαράκι το λαμπρό στη στέρνα έχει τρυπώσει
Μες της λιμνούλας τα νερά πάνω έχει ξαπλώσει
Λικνίζεται νωχελικά και μου γελάει με νάζι
Μα να το πιάσω δεν μπορώ... Με τρώει το μαράζι!...
Φεγγάρι μου καλόγνωμο, πού πας και τι γυρεύεις;
Το μονοπάτι φώτιζε κι απ' το στρατί μη φεύγεις!
Φλογίτσα είμαι σε κερί... φοβούμαι πως θα σβήσω
Κι αν απ' το δρόμο μου χαθείς, μακριά σου πώς θα ζήσω;
Παραφυλάω πότε θα βγεις σεργιάνι στο αλώνι
Εκεί που παίζουν τα παιδιά και ρίχνουν το κοτρόνι
Κρυφά θα ρίξω πετονιά και δίχτυ θα απλώσω
Κι αν στην απόχη μου πλεχτείς: θα τρέξω να σε σώσω!
Φεγγάρι μου, τη χάση σου πασχίζω να ξορκίσω
Σαν σμίξουμε πανσέληνο, στ' άστρα θα σε ορκίσω
Με μάρτυρα τον Ουρανό, το Μέγα Κυβερνήτη:
Στις διαδρομές που χάραξες να παραμείνεις μύστης!
Γράφτηκε 5 Νοέμβρη 2024
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου