ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΖΩΗΣ της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη
Αν κι αγάπησα τα ταξίδια, δεν κατάφερα να ταξιδέψω μακριά… Από κατώφλι ισόγειο αγνάντευα τα πέλαγα του κόσμου. Ριζωμένος σαν ερημικός βράχος στο αφιλόξενο, να αντιστέκομαι τους παφλασμούς φουρτουνιασμένης λαοθάλασσας που δεν έλεγε να μερώσει. Με το ‘να μάτι στη γη και τ’ άλλο στου ουρανού τα σιδερένια πετούμενα, αλληθώρισα!...
Κάρφωσα το βλέμμα στο Σταυρό του Νότου… Στα ανοιχτά παραθύρια του σύμπαντος συνδιαλεγόμενος με τ’ άστρα. Τους μιλούσα για εκείνα τα ταξίδια που δε θα έκανα ποτέ. Για όλα όσα εγκυμονούσα και δεν είχα ακόμη γεννήσει.
Κάποιες φορές οι μνήμες μαζεύονται σαν σφήκες σε ροζιασμένα σταφύλια. Κάνουν θόρυβο γύρω σου. Τσιμπούν… Ρουφούν τους χυμούς αφήνοντας ολόγυμνο το κοτσάνι του κορμιού σου. Αφήνεσαι να ξεραθείς σαν κληματόβεργα με τον καιρό … Κρατώντας λίγη μυρουδιά μούστου για τα καλοκαίρια….
Οι φουρτούνες μου στεριανές… Ξερές … Απότιστες από αλμύρα θαλασσινή … Μόνο κάτι κόμποι αλατιού από ιδρώτα στο φαί μου ….
Ένα δάσος η ψυχή μου, παραδομένο σε πυρκαγιά ….Με το δαυλί της μνήμης να την τσουρουφλίζει….
Μακρύ κι απρόβλεπτο ήταν εκείνο το ταξίδι…. Ολομόναχος πορευόμουν…. Κανέναν δεν αντάμωσα …Κανείς δεν με αντάμωσε… Μονάχα σε κάτι κορμούς πετσοκομμένων δέντρων αναγνώρισα τη βαρβαρότητα… Την εγκατάλειψη… Τη μοναξιά… Κατά κει που βάδιζα, αποκομμένος από το πλήθος, κανείς δεν θα με αναζητούσε… Κανείς δεν θα παραβρισκόταν στον αποχαιρετισμό ή τον αποχωρισμό μου…
Ίσως και να προχωρούσα υπνωτισμένος…. Να έβλεπα εφιάλτες εκεί που άλλοτε κάποιοι έβλεπαν όνειρα με αγγέλους φωτός εν ώρα δράσης…. Τελευταία στιγμή με χτύπησε κεραμίδι στο κεφάλι. Πετάχτηκα ολόρθος και πίστεψα πως ήμουν ξυπνητός!...
Τρύπησε το κρανίο απ’ τα χτυπήματα…. Σκόρπησαν τα μυαλά μου …. Κι εκείνα τα όνειρα που έκανα, αφέθηκαν ελεύθερα να βρουν μοναχά το μονοπάτι τους…
Το γνώριζα καλά: Εγώ δεν πατούσα τη γης… Αιθεροβάμον ήμουν και μετρούσα άστρα. Τις ψυχές αφουγκραζόμουν, που αγκομαχώντας σέρνονταν, στέλνοντας ευχές ή κατάρες κατά εκεί που σκοτείνιαζε….
Κι εγώ πετροβολούσα τη θάλασσα των επιθυμιών με τα χαλικάκια των ονείρων μου μη και δεν μ’ αφήσει να βάλω τις επιταγές στο μπουκάλι, να ταξιδέψουν με τον νυχτερινό αγέρι προς τα δικά μας μέρη …
Κι εκείνα τα αστραφτερά πετραδάκια που η αλμύρα της ζωής τα είχε σφυροκοπήσει μεταλλάσσοντας τα σε διαμαντάκια: Τ’ άδειασα απ’ τα χέρια μου!... Τα σκόρπισα στον ουρανό…. Τα έκανα ποιήματα συγχώρεσης που ταξιδεύουν για να σε συναντήσουν, συνάνθρωπέ μου !....
Ίσως τότε καταλάβεις κι εσύ πόσο βαθιές είναι οι πληγές που αφήνουμε πίσω!..
Και ξέρεις… Είναι άλλο να κρατάς ένα χέρι κι άλλο να αλυσοδένεις μια ψυχή!... Άλλο να πιστεύεις πως η αγάπη είναι δέσμευση.... κι άλλο πως είναι ελευθερία!...Πως η παρέα είναι συντροφιά και φιλία.... κι άλλο πως είναι ασφάλεια!....
Τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια... και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις!.... Χρειάζεται χρόνο να μάθεις.... και μαθαίνεις λίγο λίγο!...
Αν καθίσεις στον ήλιο αρκετό χρόνο, θα καείς!.... Αν μείνεις γυμνός στο κρύο, θα παγώσεις!....
Αν χρειάζεσαι προστασία φύτεψε ένα αρτόδεντρο στην αυλή σου και φρόντισε το με αγάπη!... Κάποια στιγμή θα σου προσφέρει ίσκιο και καρπούς!...
Μη ξεγυμνώνεις την ψυχή σου αν θες να μη παγώνεις!.... Κράτησε κάτι για τον εαυτό σου και φρόντισε να τον σκεπάζεις!... Αρκετή γύμνια μας περιβάλλει!...
Σήμερα, έχω να κάνω: Μια προσευχή… Μια ευχή… Μια βαθιά υπόκλιση στις σκέψεις και στις πράξεις αυτών που μακριά απ’ το φθαρτό ταξιδεύουν την ψυχή‧ εκεί που τη φλόγα του νου κρατούν αναμμένη σαν καντηλάκι να φωτίζει στις σκιές!....
Σήμερα έχω να εκπληρώσω την ευχαριστία μου για την «Οδό Ζωής» που ο Συμπαντικός Νους, άνοιξε!
Λένε πως, όλοι κουβαλάνε το σταυρό τους ανεβαίνοντας τον προσωπικό τους Γολγοθά.... Κάποιοι κουβαλούν ξύλινο σταυρό! Κάποιοι μολύβι ασήκωτο!.... Η σταύρωση τους κρατάει χρόνια‧ πάνω σε ατσάλινα καρφιά κρεμασμένοι... Με την ψυχή και το σώμα να αναμένουν Ανάσταση!.... Κρατώντας ένα κερί, Ζωντανό, Φως Αναστάσιμο, να χαρίσουν!...
Τετάρτη, 16 Ιουλίου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου