«ΜΕ ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

ΜΕ ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

Θέλω να πατώ σε χώμα σταθερό.

Να γειώνομαι πάνω στο βήμα μου

δίχως να τρεκλίζει το μυαλό

στα ύψη και στα βάθη…

Να ρίχνω ρίζες στις σχισμές των βράχων μου, 

να κουβαλώ τα άνθη των κυκλάμινων στην ποδιά μου

και να κοσμώ τις στενοποριές

που απρόσκλητες έρχονται.

Κι όταν η άνοιξη αναγεννηθεί

με την επιστροφή της ελπίδας

στις ακατοίκητες χελιδονοφωλιές,

θα ξεκλέψω του ανατέλλοντος ηλίου  χαμόγελα

να στεφανώσω την υπομονή που σιωπηλά με περίμενε.

Με ανιδιοτέλεια θα σταλάξω

της πρωινής δροσιάς το δάκρυ

πάνω στις αιμορροούσες πληγές

και μ’ αφειδία  θα χαρίσω τ’ αρώματα  που συνέλλεξα

με δίχως παρωπίδες.  

7 Ιουλίου 2016

(Προσωπογραφία  και στίχοι  της Μαρίας Κολοβού  Ρουμελιώτη)