ΜΑΝΑ, ΓΛΥΚΙΑ, ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ
( Στίχοι αφιερωμένοι στους ξενιτεμένους φίλους : Γεράσιμο και Ιωάννα)
Μάνα, γλυκιά, ποτέ δε θα ξεχάσω
τον πόνο που ‘χες σαν έφευγα στα ξένα
κι ήθελα, μάνα, τον πόνο σου ν’ αλλάξω
με αγάπης λόγια απ’ την ψυχούλα μου
βγαλμένα.
Σου είπα, μάνα, για μένα μη λυπάσαι
γέννησες άξιο, γενναίο
μόνο για μένα, μανούλα, να θυμάσαι
ευχές να στέλνεις το πρωί μα και το βράδυ.
Και σ’ είδα, μάνα, να σκουπίζεις τ’ άγιο
δάκρυ
με το τσεμπέρι που φορούσες στο κεφάλι
και τότε μου ‘δωσες απ’ το προσκυνητάρι
της Παναγιάς εικόνα να ‘χω πάντα
φυλαχτάρι.
Μπήκα στην κούρσα και με γλυκοφιλούσες
« Το νου σου, γιε μου, στα ξένα που παγαίνεις»
κι αν μπορούσες τις στιγμές θα σταματούσες
πλάι σου να ‘μαι, με στοργή να με γλυκαίνεις.
Μάνα, γλυκιά, ποτέ δε θα ξεχάσω…
Σαν φύλλο έπεσες, τρεμάμενη στο χώμα
κι έσβησε
ο ήλιος καταμεσής το γιόμα
μορφή εικόνας που ποτέ δεν θα αλλάξω.
Αυτό το γράμμα το έγραψα για σένα∙
το είχα χρόνια στο συρτάρι ξεχασμένο∙
άσπρισα, μάνα, το μυαλό μου σκορπισμένο:
Μισός, εδώ… Μισός, εκεί… Δίχως εσένα…
Να ‘σαι καλά, μανούλα, εκεί που είσαι
κι εγώ κερί θα ανάβω σε μανουάλι
για την ψυχούλα σου που πάντα με αγκαλιάζει.
Να ‘σαι καλά, μανούλα, όπου και να‘σαι !...
Σάββατο, 24 Σεπτεμβρίου 2016
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου