ΑΝΤΆΡΤΙΣΣΑ
Καθόσουνα
στο πρώτο το θρανίο.
Σε
φώναζαν τ’ αγόρια αρχηγό.
Κάστανα
μάτια έχεις. Λάμπει η θωριά σου.
Τον
ήλιο έχεις πάντα οδηγό.
Στο μέρος της καρδιάς σου ένα αστέρι.
Το ύφανε υφάντρα σ’ αργαλειό.Οι
έγνοιες σου πολύβουη κυψέλη.
Ξυπνάς
και τρέχεις με άοκνο ρυθμό.
Γλυκιά μου, αντάρτισσα, ντυμένη τη φροντίδα,
φιλόσοφο σε είπα μια φοράμε
έκοψε η ματιά σου σαν λεπίδα
και δέθηκε σαν κόμπος η λαλιά.
«Εγώ δεν θέλω μεγαλεία και μελώματα
αντάρτισσα η ψυχή μου προχωράειτης
μάχιμης ζωής φορεί τ’ αρώματα
τον
δίκαιο αγώνα αγαπάει.
Εγώ δε ζήτησα ποτέ μου μεγαλεία
κρατώ το δόρυ μαζί με την ασπίδα μουπως
θα ριγήσουν οι άθεοι στα θεία
βροντοφωνάζω και τρέμει η πανοπλία μου»
7 Νοέμβρη 2013
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
Πολύ όμορφο ποίημα, Μαρία μου για έναν χαρακτήρα, που υμνείς με λυρικό αλλά και δίκαιο τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα θαυμάζω την ποίηση και το στίχο σου. Την καλησπέρα μου καλή μου φίλη.
Σ' ευχαριστώ αγαπητέ Γιάννη για τα καλά σου λόγια! Ανταποδίδω το θαυμασμό για όσα δημιουργείς με την γραφίδα της πένας σου.
ΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο ποίημα, είναι ένα ποίημα γραμμένο σχεδόν μια δεκαετία πριν κι αφιερωμένο στην κόρη μου.
Να είσαι καλά!
Καλό μήνα και καλή συνέχεια σε ό,τι όμορφο φτιάχνεις!
Με το στίγμα της ευαισθησίας για μια καρδιά που δεν βολεύεται και αναζητά το δίκαιο αγώνα, πάντα με αισθήματα αγάπης για τον άνθρωπο. Πολύ όμορφο Μαρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα να έχεις!
Σε ευχαριστώ αγαπητή μου φίλη για το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα να έχεις!