Μια Ποιητική Ανασκόπηση «Φράσεων και Εκφράσεων» Της Μαρίας Κολοβού-Ρουμελιώτη
Κριτική από Rizal Tanjung
Η Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη είναι μια μοναδική φιγούρα - υφαίνει λέξεις καθώς στρώνει πινελιές σε καμβά. Ως ζωγράφος και ποιήτρια, δημιουργεί τη γλώσσα όχι απλώς ως ήχος, αλλά ως χρώμα με στρώσεις, ως υφή που κάποιος θα μπορούσε σχεδόν να αγγίξει, και ως φως που διαπερνά την ανθρώπινη ψυχή. Το ποίημά της Φράσεις και Εκφράσεις εκτυλίσσεται ως ένα είδος συναισθηματικής αυτοβιογραφίας, όπου το σώμα γίνεται καμβάς, τα χείλη το πινέλο και η ίδια η ζωή η παλέτα που αλλάζει - μερικές φορές θαμπή, μερικές φορές φλόγες.
1. Τα χείλη δεν είναι πια λουλούδι, αλλά γη
"Τα χείλη μου δεν έχουν ούτε γλύκα ούτε χρώμα κρασιού...
Ούτε καν η σάρκα ενός ροδάκινου.
Χλωμή και χωρίς έκφραση σαν πτώμα... και λευκό.
Με ένα ξεθωριασμένο γέλιο, γλείφοντας το χώμα. ”
Το άνοιγμα χτυπάει με μια εκπληκτική αντιστροφή. Τα χείλη -τόσο συχνά στην ποιητική παράδοση σύμβολο άνθισης, γλυκύτητας και ζωής - είναι εδώ στεγνά, χλωμά και θανάσιμα. Τα χείλη, η πύλη της αγάπης και των λέξεων, τώρα "γλείψε το χώμα. ” Είναι μια ισχυρή μεταφορά για την ανθρώπινη πτώση: το στόμα που θα έπρεπε να προφέρει αλήθεια, προσευχή ή αγάπη, αντ' αυτού καταρρέει σε σιωπή, διψασμένο και αδύναμο κάτω από το βάρος της ζωής.
2. Δόντια που ηχούν, γλώσσα που σιωπά
"Ποτέ δεν λένε αυτό που επιθυμούν να πουν.
Τα δόντια σπρώχνουν και ακούω τον ήχο
Καθώς κάνουν σινιάλο στη γλώσσα. ”
Η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη με λέξεις αγέννητες. Η Μαρία απεικονίζει την ήσυχη εξέγερση που κρύβεται στη σιωπή - τρίζουν τα δόντια, η γλώσσα να δίνει σήματα - ωστόσο καμία έκφραση δεν βγαίνει. Εδώ βρίσκεται μια τραγωδία της ύπαρξης: η επιθυμία να μιλήσεις, να απελευθερώσεις το πιο εσωτερικό ον, τόσο συχνά παγιδεύεται από φόβο, ντροπή ή καταπίεση. Το ίδιο το σώμα γίνεται η φυλακή των λέξεων.
3. Ένα κορμί παγωμένο, μια ψυχή που λαχταρά να τραγουδήσει
"Και τρέμουν μαζί μου
Παγωμένη βουβή στο χιόνι
Λαχταρούν να έχουν φωνή σαν το αηδόνι
Και το κατακόκκινο κόκκινο, σαν να ήταν βαμμένο. ”
Οι μεταφορές τώρα μετατοπίζονται στο παράδοξο: χείλη παγωμένα στο χιόνι αλλά λαχταρούν να τραγουδήσουν σαν αηδόνι. Αυτή είναι η βαθύτερη ανθρώπινη λαχτάρα - να κατέχεις φωνή, να ζεις με πάθος, να χρωματίζεις τον κόσμο με θάρρος. Αλλά η πραγματικότητα καθιστά έναν βουβό, παγιδευμένο στον μακρύ χειμώνα της ύπαρξης.
4. Η τελευταία ελπίδα: λουλούδια στα μάγουλα, μέλι στα χείλη
«Να ανθίσουν οι καλέντουλες στα μάγουλα
Να ακουστεί μια όμορφη «καλημέρα»
Ανακατεύεται με χείλη στο χρώμα του μελιού. ”
Το ποίημα κλείνει ως μια ευγενική προσευχή. Μετά το σκοτάδι έρχεται το φως: μια ελπίδα ότι οι καλέντουλες -σύμβολα χαράς και γενναιότητας- θα ανθίσουν ξανά πάνω σε ανθρώπινα πρόσωπα. Ο πρωινός χαιρετισμός γίνεται σημάδι ανανέωσης και τα χείλη χρωματισμένα με μέλι προτείνουν συμφιλίωση με την ίδια τη ζωή: ότι οι λέξεις μπορεί για άλλη μια φορά να είναι γλυκές, για άλλη μια φορά διατηρημένες.
Αισθητική και Φιλοσοφική Αντανάκλαση
Αυτό το ποίημα είναι ένα πορτρέτο θλίψης που μεταμορφώνεται σε ελπίδα. Η Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη ζωγραφίζει το ανθρώπινο πρόσωπο στην ποίηση -χείλη, δόντια, γλώσσα, μάγουλα- το καθένα γίνεται σύμβολα ύπαρξης. Τρία βασικά στρώματα προκύπτουν:
1. Το σώμα – ως σημείο πληγών και δεινών. Χλωμά χείλη, τρίψιμα δόντια, σιωπή της γλώσσας - όλα σημαίνουν ένα σώμα περιορισμένο.
2. Η ψυχή – ως δεξαμενή της ανείπωτης λαχτάρας. Η ευχή να τραγουδήσεις, να χρωματίσεις τον κόσμο, να πεις την αλήθεια.
3. Ελπίδα – γιατί ακόμα και όταν το σώμα παραπαίει και η ψυχή είναι κλεισμένη, ένα κομμάτι φωτός αντέχει: ανθισμένα λουλούδια, πρωινές φωνές, μελισμένος λόγος.
Σε κάθε δωμάτιο, αισθάνεται κανείς το χέρι ενός ζωγράφου. Τα χρώματα - "λευκό", "πορφυρό κόκκινο", "καλέντουλα", "μέλι" - δεν είναι απλές αποχρώσεις, αλλά πνευματικά σημάδια. Η Μαρία μας υπενθυμίζει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ένα αιώνιο πέρασμα: από τη χλωμή στο χρώμα, από τη σιωπή στο τραγούδι, από το χώμα στο άνθος.
Οι φράσεις και οι Εκφράσεις είναι και υπαρξιακή ελεγεία και τρυφερή προσευχή για τη ζωή. Η Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη γράφει με αιχμηρές εικόνες, με σωματικές μεταφορές που χαρτογραφούν το τοπίο της ανθρώπινης ψυχής. Το ποίημά της ψιθυρίζει πως σε κάθε σιωπή υπάρχει μια φωνή που περιμένει να γεννηθεί· σε κάθε κατάντια, ένα λουλούδι πρόθυμο να ανθίσει· και σε κάθε ξεραμένο χείλος, η πιθανότητα οι λέξεις να γίνουν γλυκές σαν μέλι για άλλη μια φορά.
Δυτική Σουμάτρα, 2025.
A Poetic Review of Phrases and Expressions
By Maria Kolovou-Roumelioti
Review by Rizal Tanjung
Maria Kolovou-Roumelioti is a singular figure—she weaves words as she lays brushstrokes on canvas. As both painter and poet, she animates language not merely as sound, but as layered color, as texture one could almost touch, and as light piercing into the human soul. Her poem Phrases and Expressions unfolds as a kind of emotional autobiography, where the body becomes the canvas, the lips the brush, and life itself the shifting palette—sometimes dim, sometimes ablaze.
1. Lips no longer a flower, but earth
“My lips have neither sweetness nor the color of wine…
Not even the flesh of a peach.
Pale and expressionless like a corpse… and white.
With a fading laugh, licking the soil.”
The opening strikes with a startling inversion. Lips—so often in poetic tradition a symbol of bloom, sweetness, and life—are here rendered dry, pale, and deathlike. The lips, gateway of love and of words, now “lick the soil.” It is a powerful metaphor for human downfall: the mouth that should utter truth, prayer, or love, instead collapses into silence, parched and powerless under life’s weight.
2. Teeth that sound, a tongue that silences itself
“They never say what they wish to say.
The teeth push and I hear them sound
As they signal to the tongue.”
Human life is filled with words unborn. Maria portrays the quiet rebellion hidden in silence—teeth grinding, the tongue giving signals—yet no utterance comes forth. Here lies a tragedy of existence: the desire to speak, to release the innermost being, is so often trapped by fear, shame, or oppression. The body itself becomes the prison of words.
3. A body frozen, a soul that longs to sing
“And they tremble with me
Frozen mute in the snow
They long to have a voice like the nightingale
And the crimson red, as if painted.”
The metaphors now shift into paradox: lips frozen in snow yet yearning to sing like a nightingale. This is the deepest human longing—to possess a voice, to live with passion, to color the world with courage. But reality renders one mute, trapped in the long winter of existence.
4. The last hope: flowers on cheeks, honey on lips
“May marigolds bloom upon the cheeks
May a beautiful ‘good morning’ be heard
Mingled with honey-colored lips.”
The poem closes as a gentle prayer. After darkness comes light: a hope that marigolds—symbols of joy and bravery—will bloom again upon human faces. The morning greeting becomes a sign of renewal, and lips colored with honey suggest reconciliation with life itself: that words may once again be sweet, once again sustaining.
Aesthetic and Philosophical Reflection
This poem is a portrait of sorrow transforming into hope. Maria Kolovou-Roumelioti paints the human face in poetry—lips, teeth, tongue, cheeks—each becoming symbols of existence. Three essential layers emerge:
1. The body – as the site of wounds and suffering. Pale lips, grinding teeth, the tongue’s silence—all signal a body constrained.
2. The soul – as the reservoir of unspoken yearning. The wish to sing, to color the world, to speak truth.
3. Hope – for even when the body falters and the soul is caged, a fragment of light endures: blooming flowers, morning voices, honeyed speech.
In every stanza, one senses the hand of a painter. Colors—“white,” “crimson red,” “marigold,” “honey”—are not mere hues, but spiritual signs. Maria reminds us that human life is an eternal passage: from pallor to color, from silence to song, from soil to blossom.
Phrases and Expressions is both an existential elegy and a tender prayer for life. Maria Kolovou-Roumelioti writes with sharp imagery, with bodily metaphors that map the landscape of the human soul. Her poem whispers that in every silence there is a voice waiting to be born; in every downfall, a flower eager to bloom; and in every parched lip, the possibility of words becoming sweet as honey once more.
West Sumatra, 2025.
Ο Rizal Tanjung είναι καλλιτέχνης και πολιτιστική προσωπικότητα που γεννήθηκε στην Παντάνγκ στις 5 Φεβρουαρίου 1959 και έχει αφιερώσει τη ζωή του στις τέχνες από το 1975. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ινδονησιακή Σχολή Καλών Τεχνών (SSRI) στην Παντάνγκ και συνέχισε το καλλιτεχνικό του ταξίδι ιδρύοντας το Teater Moeka το 1979, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε Old Track Teater το 2004. Ως κεντρική προσωπικότητα στην ανάπτυξη των τεχνών στη Δυτική Σουμάτρα, έχει σκηνοθετήσει 63 θεατρικές παραγωγές σε διάφορες περιοχές της Ινδονησίας. Εκτός από το έργο του στο θέατρο, είναι ενεργός συγγραφέας, του οποίου τα έργα έχουν δημοσιευτεί τόσο σε τοπικά όσο και σε εθνικά έντυπα μέσα. Τα γραπτά του εκτείνονται σε θεατρικά έργα, διηγήματα, σειριοποιημένες ιστορίες, ποίηση, πολιτιστικά άρθρα και άρθρα για την ανάπτυξη παραδοσιακών, μοντέρνων και σύγχρονων τεχνών. Μεταξύ των αξιοσημείωτων έργων του είναι τα Sandiwara Sandiwara, Minus I, Melody, Kaco Batuang, Harimau Agam di Negeri Cina, The Maninjau Lake Origins Trilogy και Ruang Hampa. Στον τομέα των πολιτιστικών οργανισμών, ο Rizal Tanjung έχει διατελέσει Πρόεδρος του Teater Moeka Padang, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Τέχνης Old Track, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Sekapur Sirih και Πρόεδρος του Φόρουμ Παραδοσιακής Επικοινωνίας Μέσων (FK-METRA) στην Παντάνγκ. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συμβουλίου Τεχνών της Δυτικής Σουμάτρας και του Συμβουλίου Τεχνών της Παντάνγκ, και συμμετείχε ενεργά στο Lembaga Bumi Kebudayaan (Ινστιτούτο για τον Πολιτισμό της Γης). Η συμβολή του εκτείνεται πέρα από τη θεατρική σκηνή, σε ρόλους ως παρατηρητής, μέλος κριτικής επιτροπής, ομιλητής και επιμελητής για διάφορα κυβερνητικά ιδρύματα, όπως το Υπουργείο Τουρισμού, το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Πολιτισμού, το Υπουργείο Επικοινωνίας και Πληροφόρησης, το Πολιτιστικό Πάρκο UPTD και πολλά πανεπιστήμια σε όλη τη Δυτική Σουμάτρα. Έχει επίσης διατελέσει επιμελητής στο Κέντρο Διατήρησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (BPK), υπογραμμίζοντας τη βαθιά του συμμετοχή στη διατήρηση και καλλιέργεια του τοπικού πολιτισμού. Η αφοσίωση και η συνέπεια του Rizal Tanjung τον έχουν καθιερώσει ως μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες στο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τοπίο της Δυτικής Σουμάτρας, υποστηρίζοντας επίμονα τη συνέχεια της παράδοσης μέσω δημιουργικών έργων και πολιτιστικής σκέψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου