18 Δεκέμβρη του 1803 οι Σουλιώτισσες χόρεψαν το χορό τους!

       

18 Δεκέμβρη του 1803 οι Σουλιώτισσες χόρεψαν το χορό τους!

Με αφορμή μια επιστολή που είχα λάβει  στις 17 Φλεβάρη του 2019  από τον εκδότη του περιοδικού ''Ήπειρος Άπειρος Χώρα'' και συγγραφέα  Σωκράτη Βασιλείου  και λόγω της επετείου της αυτοθυσίας των Σουλιώτικων  αποφάσισα να αναδημοσιεύσω το ποίημα μου  ΟΙ ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ  και να εκθέσω τους λόγους που με έκαναν να το γράψω.  


Βλέποντας την ηθική, πολιτιστική και πολιτισμική κρίση των ημερών, την πορεία μας και την πτώση μας από μια κατακόρυφη κατηφόρα προς ένα κοινωνικό οχετό γεμάτο σήψη και δυσωδία, χωρίς πυξίδα ή φωτεινό οδοδείκτη, με έκπτωτες συμπεριφορές που απαξιώνουν Πατρίδα, Πίστη, Οικογένεια (αυτές τις μεγάλες θεμελιώδεις αξίες που συγκροτούν υγιείς κοινωνίες), μου ήρθαν στο μυαλό οι ανυπότακτες και ορεσίβιες γυναίκες του Σουλίου, που απαρνήθηκαν τα εγκόσμια προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους και συναντήσουν ατιμασμένες το θάνατο. Επίσης, μου ήρθαν στο μυαλό οι αθάνατοι στίχοι του Ανδρέα Κάλβου: " Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι• θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία" .. Εμπνευσμένη από την αρετή και την τόλμη αυτών των γυναικών και κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση ξαναζωντάνεψα τις ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ μου, ως μια κραυγή διαμαρτυρίας για τα όσα συμβαίνουν την σήμερον ημέρα στον τόπο μας. Και να το θαύμα! Οι "Πέτρινες γυναίκες" συνεχίζουν να κραυγάζουν με τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας και να τις συμβουλεύονται όσοι ακόμη έχουν τα μάτια τους ανοικτά και καταλαμβάνουν τα διδάγματα της ιστορίας !
 Όνειρό μου, από χρόνια, να γίνω ευλαβικός επισκέπτης του μαρτυρικού αυτού τόπου. Ως τώρα δεν αξιώθηκα να τον επισκεφτώ... Να έχουμε υγεία ....ίσως να τα καταφέρω σε μελλοντικό χρόνο.
 
ΟΙ ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
 
Οι πέτρινες γυναίκες ψηλά στον θεόρατο βράχο
επιβλητικές στέκουν.
Σκαλώνει το μάτι απορημένο. Εκστασιασμένο.
Υποπτεύεσαι πως τις ξέρεις.
Σε κάθε στροφή αναζητάς να τις αναγνωρίσεις.
Τις συναντάς στο Ζάλογγο.
 
Στέκονται στο εκτυφλωτικό φως με την περηφάνια
του λεύτερου ανθρώπου∙ το αλύγιστο της υψηλοφροσύνης∙
με την ομορφιά της θυσίας∙ οι Σουλιώτισσες.
Μετέωρες πάνω από το χάος χορεύουν περήφανα
πιασμένες χέρι χέρι.
 
Κάθε τους βήμα οδηγεί απ’ το σκοτάδι στο φως∙
απ' τη σκλαβιά στην Ελευθερία∙ στην Αθανασία.
 
Έχουν ψυχή οι πέτρινες γυναίκες!
Δεν τις τρομάζει ο χιονιάς και το χαλάζι.
Πέτρωσαν ‘κει χορεύοντας τη γλυκιά ζωή∙ το αντρίκειο χάδι∙
το άγγιγμα του βρέφους στο στήθος τους
κάνοντας χορευτικό βήμα την πορεία τους προς τη Δόξα.
 
Στις πέτρινες γυναίκες, προσκυνητής στα πόδια τους γίνομαι.
 
Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη
 

ΥΓ: Το ποίημα "Οι πέτρινες γυναίκες" απέσπασαν Β΄ Βραβείο Ποίησης στον Πανελλήνιο διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, 2018 )